Tımarhane

Bölüm 7

Vay canına!Koyduğum sınırın çok üstünde oy alınca ne kadar sevindiğimi tahmin edemezsiniz!Bir yandan sınavlara hazırlanıyorum bir yandan da defterime taslaklarımı yazıyorum.Sonuç:Fizik;57,Kimya;50,Biyoloji;50.İlk 2'lerimi aldım artık gerçek bir liseliyim :D !!Ayrıca yorumlarınız için aşırı teşekkürler her yorum beni redbull içmiş gibi kanatlandırdı! :D Umarım bu bölümü beğenirsiniz!!

Medyada yedi yaşında ki Francine var.

YENİ BÖLÜM SINIRI :(Bu sefer biraz daha arttıralım ne dersiniz?) +15 VOTE VE 7 YORUM

İyi Okumalar ^-^

MGY~

*****

Bir çocuk için arkadaşlık çok önemlidir.İçini dökebileceği, dertleşebileceği bir arkadaş.

Bende bu yoktu.Iki yıldır bu büyük binada bir elimde Gil'le dolaşıp duruyordum .Konuşmadan iletişim kurduğum rahibe ve doktorlar haricinde benimle arkadaşlık kurmaya çalışan kimse yoktu.

Bu yüzden,gelip bana adını söylediğinde sadece başımı çevirdim.Havada asılı kalan eliyle bir an dikildi.Ama yüzünden hemen elini kabul edip "Selam bende Francine.Normalde hiç konuşmam ama son birkaç gündür konuşuyorum seninle arkadaş olmak için can atıyorum." dememi beklemediği anlaşılıyordu.

Hannah, Lucy ve diğerleri onu çekip götürürken ben sadece kendi düşüncelerime dalmıştım.

Belki o sana yardım edebilirdi...Seni buradan çıkarabilirdi....

O "o" değil.

Ama belki o "o"dur.Bu ihtimali göz ardı ederek sadece onun "o" olduğu hakkında aklımıza bir kuşku düşer.

Gil, onun "o" olmadığını anlıyorum çünkü eğer o "o" olsaydı onun "o" olduğunu bilirdim.

"Francine,bir ziyaretçin var."

Bu dört kelime yerimde donmama sebep oldu.Rahibe Lailah Cat'in yanında durmuş bana bakıyordu.Ne bir arkadaşlık teklifi ne de Gil umrurumdaydı.Bir ziyaretçim vardı.

Kim?

Babam?Ablalarım ya da abilerim?Belki dadım..Herkes olabilirdi.

Ellerim çözülerek Gil'i yere düşürdü sonra aynı hızla geri aldı.Bir anlık şok için Gil'i bırakmayacaktım.Rahibe Lailah'ın peşindne adeta uçarak gittim.Koridorlardan geçtik,merdivenlerden indik,odalara girdik.Beni ilk buraya getirdiklerinde kapattıkları beyaz odaya girerek vücuduma baskı uygulayan o kayışları taktılar.

Benim için endişelenme,ben iyi olacağım.Sen ziyaretçini gör.

Gil'i elimden alırlarken tepki vermedim.Burada öğrendiğim bir şey varsa o da yaygara çıkarınca üç gün sonra uyandığımdı.

O beyaz odada bir süre bekledikten sonra kapı açıldı ve içeriye hemşirelerle bir adam tarafından sarılmış kişi geldi.Hemşireler bir kenara çekildiğinde geleni gördüm..

Uzun koyu kahve saçlarına bir taç takmış,beyaz gömleği ve bileklerine gelen siyah eteğinin altına bir çift siyah ayakkabı giymişti.Eskiden zümrütleri kıskandıracak derecede parıldayan gözleri sanki yastaymış gibi solgundu.Dimdik duruşuna rağmen yıkılmış görünüyordu.

Büyük ablam Clementine Millers,tam karşımda duruyordu.

~~~~~

Birbirimize bakıyorduk.

Clementine'in gözleri benimkilere kilitlenmişti.

Üzerimde ki bu ağır kayışlar yüzünden olduğum yere mıhlanmasam ona koşup sarılmak,omzunda ağlamak ve iki yıldır bulamadığım aile şefkatini yaşamak istiyordum.Onun neler hissettiğini anlamıyordum.Gözleri sadece acıyı ve üzüntüyü gösteriyordu,ruhundakileri değil.