Psikopat 3'lü

9.bölüm

Hastaneye geri dönmek yerine ön bahçedeki banklardan birine oturup ağladım. Ağlamam şiddetlenirken yanıma biri oturdu. Kafamı kaldırıp baktım. Tanımadığım bi erkek bana üzgünce bakıyordu. "Böylesine güzel bi bayanın ağlaması çok kötü. Rahatlayacaksan anlatmak ister misin? " deyip bana yaklaştı. Bu hareketine sinirlenirken. "Sana vurabilir miyim?" diye sordum. Oldukça ciddiydim. Şaşkınca bakıp "Rahatlayacaksan tabi ki, vur bana" dedi ve ayağa kalktı. Vur bana dediği için aklıma kerimcan durmaz geldi ve tebessüm ettim. Ben de ayağa kalktım. "Elim ağırdır söyleyim baştan sonra ağlama" dedim gülerek. Oda bana "Vur bana bebeğim" deyip kollarını açtı.
     İlk önce yüzüne bi yumruk attım kafası yan yattı. Sonra yüzünü düzeltip diğer tarafada yumruk attım. En son gücümle bi geçirdim kaşı patladı ve yere düştü. Yerde kaşıyla ilgilenirken bi tekme attım kasıklarına. İnledi. "Elin sertmiş"
   Tam bi tane daha vuracakken karnımdan biri tutup çekti geri doğru. Aras. "Bırak beni. Bırak. Tamam. Sakinim. Bırak." diye bağırdım elleri arasında debelenirken. Aras'ta "Noldu bu pezevenk naptı sana dursana Simge. Delirecem. Simge o benim salak kuzenim. Sakin ol." deyip ellerini gevşetti. Bende şaşkın şaşkın Aras'a baktım. Hemen kuzeninin yanına eğildim "İyi misin? Pardon. Özür dilerim ya. Ben sana dedim ama elim ağır diye." elinden tutup kaldıracakken Aras beni geri çekti kendisi kaldırdı kuzenini. "Kuzen yengemin eli ağırmış. Dikkat et kendine. Yer seni." dedi gülerek ve karnını tutup "Bi daha çocuğum olmayacak senin yüzünden be yenge."
   "Bana yenge demeyi kes." dedim üstüne yürüyerek. Oda geriye gidecekken Aras beni kazağımdan tutup yanına çekti. "Sen ne zaman geldin ve niye geldin Kuzey." dedi Aras.
K-Valla kuzen özledim seni
A- Şuan meşgulüm gördüğün gibi
K- Her ne olduysa bende artık sizinleyim 
   Hastaneden  Sıla koşturarak çıktı ve yanımıza geldi. "Simge petek uyandı çabuk hızlı ol." dedi ve hızlıca hastaneye çıktık. Odaya daldığımızda petek yorgun gözlerle bize baktı. Gözlerinde hüzün vardı. Hemen sılayla yanına gidip sarıldık.
  Ben- Neden bize anlatmadın petek. Sana yardımcı olabilirdik.
  Sıla- Evet. Aynen öyle. Neyse artık iyisin. Bizimlesin. Bizi bırakmicaksın değil mi.
  Petek- Gidiyorum.
Gözüm dolu bi şekilde peteğe bakarken Sıla kendini bırakmış gözü yaşlı bi şekilde ayağa kalkmıştı.
  Ben -  Ne? Nereye gidiyorsun! Bizi bırakamazsın! Petek!
  Petek- Üzgünüm. Hastalığım ilerledi.iyileşmemi istiyorsanız gitmek zorundayım.
  Sıla- Yalan söylüyorsun. Bir daha gelmeyeceksin yanımıza.
  Petek- Hayır ben sizi hep izleyecem.
Peteğin son sözü kalbimi parçalarken. Kapıdan bardak kırılma sesi geldi. Hepimiz oraya döndük. Kıvanç. Gözlerinden yaşlar boşalırcasına akıyordu. Gidip Peteğin yanına çöktü.
  Kıvanç- Petek nereye gideceksin? Lütfen beni bırakma. Nereye gideceksen bende geleyim yanına nolur. Ben seni bırakmam.
  Petek- Özür dilerim. Sizi bırakmak zorunda olduğum için.

1AY SONRA
Peteğin gidişinin ardından bir ay geçmişti. Sılayla evde birbirimize boşboş bakıyorduk. Petek hastanede son dediklerinden sonra ortadan kayboldu ve 1 hafta sonra ölüm haberini aldık. Kıvanç ortadan kayboldu. Aras ve Deniz ise bizim yanımızda eski neşeli günlerimize dönmemizi istiyorlardı. Pazartesi günüydü galiba bilmiyorum. Artık günleri bile saymak istemiyorum.