Angel And Devil

Vreemd gedrag

Hermelien

Draco was al de hele dag door niemand meer gezien, althans, niet meer na het ontbijt. Er gingen de gekste roddels rond; hij was weggelopen, hij zat in de kamer van hoge nood met één of ander knap meisje of hij was een feestje aan het bouwen in de geheime kamer. Die laatste vond ik toch net iets te ver gezocht, ik bedoel, wie gaat er nu feesten tussen een rottende megaslang?

"Hermelien? Luister je wel?" Verschrikt keek ik Harry aan. "Sorry ik zat met mijn gedachten ergens anders, wat zei je?"
"Bij Ron zeker, ik zei dat Sneep iets van plan is. Ik ben er dit keer echt zeker van, die man is gewoon niet te vertrouwen!"
Mijn gedachten bij Ron? Gek genoeg niet. Ze zaten bij Malfidus. Wat deden ze daar?
"Harry, Perkamentus vertrouwt Sneep"
"Perkamentus is oud en als jij mij niet wil helpen, zoek ik het zelf wel uit."
Harry stapte met grote passen de trap op richting de Griffoendorleerlingenkamer.

Harry draait wel bij. Dat hoopte ik toch. Ik liep door naar de toren hopend dat ik niemand tegen zou komen. Ik wou even alleen zijn met een goed boek.

"Hongaarse Hoornstaart"
Het portretgat zwaaide open en ik kon net nog de deur van Malfidus' kamer zien dichtslaan.
Was hij dan hier? Zachtjes klopte ik op zijn deur. "Draco? Ben je hier?"
Met een nonchalante pas en zijn hand in de zak van zijn jogging deed Draco de deur open. "Ja, ik ging juist douchen, maar als je zin hebt mag je er altijd bij komen."
Geïrriteerd rolde ik met mijn ogen en liep direct naar mijn kamer. Ik wachtte tot ik de kraan van de douche hoorde opengaan voor ik mijn kamer weer uitkwam.
Ik nestelde me in de zetel met een boek over de grootste heksen uit de 16e eeuw en begon te lezen.

Draco

Ik liet de warme stralen over mijn lichaam lopen terwijl ik nadacht over wat ik gedaan had deze ochtend.
Na het gemene staarpartijtje met Wezel ben ik snel naar de ziekenzaal gelopen voor Hermelien naar mij kon komen. Ik liet me verzorgen door madam Plijster en deed voor één keer niet zo dramatisch. Dan ben ik gewoon naar mijn kamer gegaan en heb daar de hele dag een beetje geslapen. Ik wou juist gaan douchen toen Hermelien binnenkwam, ik leek wel een klein kind dat werd betrapt door zijn ouders op snoepjes stelen, zo snel glipte ik mijn kamer in. En dan maakte ik die opmerking, niet dat ik het niet meende, ze mag echt erbij komen als ze wilt, maar ik wil terug vrienden met haar worden en dat pak je niet zo aan.

Ik draaide de kraan uit en stapte uit de douche. Met enkel mijn jogging aan stapte ik de grote ruimte binnen om daar Hermelien, liggend op de bank, met Nor op haar buik aan te treffen. Het beeld klopte gewoon niet, het beest was veel te groot om op haar buik te liggen.
"Ben je klaar met staren, Draco?"
Betrapt keek ik op van haar buik naar haar gezicht. Een gemene opmerking lag op het puntje van mijn tong maar op het laatste moment slikte ik het in en zei: "Ik ga pasta koken, wil jij ook een beetje?"
Met een klein rimpeltje tussen haar wenkbrauwen keek ze me niet-begrijpend aan. "Pasta. Eten." ik wees op mijn mond, "Nam nam"
"Ik weet wel wat je bedoelt suffie"
"Wil je?" "Is goed"
Ik liep het keukentje in en pakte de spullen die ik nodig had.
Terwijl de saus opwarmde goot ik de pasta in het hete water, opeens rook ik wel een heel bekende geur. De geur van Hermeliens huid. Shit. Ik draaide me om en keek recht in haar grote bruine ogen.
"Het ruikt hier al lekker"
"Zeg dat wel ja, zeker als jij zo dicht bij me staat."
"Wat?"
"Wat?" Shit. Het was niet mijn bedoeling dat luidop te zeggen.
Ze draaide zich om en ging op één van de hoge barkkrukken zitten.
"Je weet toch dat iedereen roddelt over je?"
Een beetje uit het veld geslagen door deze plotse gespreksverandering, smoste ik een beetje saus op mijn buik. "Ja, dat weet ik. Maar dat doen ze toch sowieso" Met mijn vinger schraapte ik de saus van mijn buik en likte ze af.
"Waar was je de hele dag?"
"Ben je bezorgd om me?"
"Wat? Nee tuurlijk niet! Laat al maar"
Ik lachtte, ze is schattig als ze zich opwindt.

Tijdens het eten zei ze niets meer en uiteindelijk besloot ik iets te zeggen toen er plots een raar geluid uit de zitkamer kwam. Een soort schreeuw.
Ik keek Hermelien met grote ogen aan en zij staarde met precies dezelfde blik terug.
Ze stond langzaam recht en trok haar toverstok, ik deed hetzelfde maar dan iets sneller. Ik pakte haar hand en fluisterde in haar oor: "Blijf achter me, en laat mijn hand niet los"
Haar hete huid op de mijne was heel rustgevend maar terwijl maakte het me ook gek. Ik sloop de keuken uit en keek voorzichtig achter de muur naar hetgene dat zo aan het schreeuwen was. Niets. Ik zag helemaal niets. Gewoon onze zithoek zoals anders.  

Plots zag ik een zwarte flits die van de ene zetel naar de andere schoot.
"Nor?"
Ik hoorde Hermelien snakken naar adem.
"Is er iets met Nor?"
Ik draaide me om naar Hermelien.
"Nee, maar hij doet raar"
"Hoe bedoel je, raar?"
"Zoals je zelf hoort schreeuwt hij en hij springt hyperactief rond"
Ze trok haar mond tot een dunne streep en ik kon de radertjes bijna horen draaien in haar hoofd.
"Hoe laat is het Draco?"
"Half elf, waarom?"
"Natuurlijk, dat is het!"
"Wat?"
"Op het informatiebordje stond toch- oh wacht, jij hebt het niet gelezen. Op het informatiebordje stond dat hij soms vreemd gedrag vertoond in de nacht en ik denk dat dat is wat er nu gebeurd"
Vreemd gedrag? Zeg dat wel ja.
"Stond er nog meer op? Zoals hoe je hem terug rustig krijgt?"
Ze beet op haar lip en weer kon ik de radertjes bijna horen.
"Nee, maar ik heb er denk ik wel eens over gelezen. Ik denk dat je hem rustig moet maken zoals je een klein kindje rustig zou maken. Ja dat was het! Behandel het als een peuter met maagkrampen"
Peuter? Ik haat kinderen. Maar ik haatte Nor niet.
"Kom, Griffel"
Ik trok haar aan haar hand mee de grote ruimte in en liep recht op de zetels af waar Nor bezig was een kussen te verscheuren.
Ik liet haar hand los en liep op Nor af, die keek meteen op met zijn pupillen helemaal verwijd. Ik probeerde het kussen uit zijn klauwen te trekken maar hij had het te stevig vast. Weer gaf hij een schreeuw, alsof hij pijn had. Maagkrampen. Ik zuchtte, dit zou een lange nacht worden.
Op dat moment sprong Nor van de zetel recht in Hermeliens armen. Ik draaide me om en zag hoe Nor steeds probeerde in Hermeliens haar te bijten.
"Nor, stop ermee!", riep ik. Maar hij luisterde natuurlijk niet.

Na enkele pogingen wist ik Nor los te trekken en op de zetel te zetten, hij ging liggen en begon onrustig te bewegen. Hermelien liep haar kamer binnen en kwam even later terug met een dik sprookjesboek. Waar houdt ze al die boeken toch?
Ze begon erin voor te lezen en al snel stopte Nor met schreeuwen en luisterde aandachtig naar het geluid van haar stem. Ik ging in de zetel over Nor en Hermelien zitten en luisterde mee. Ze had een zachte stem en articuleerde heel goed, het was aangenaam om naar haar te luisteren.

Hermelien

"... en ze leefden nog lang en gelukkig"
Ik sloot het boek en keek naar Nor, hij lag met zijn hoofd op mijn schoot en ademde diep in en uit. Hij sliep. Ook Draco sliep. Hij lag in de zetel tegenover me.
Er zat een lok van zijn haar vast in zijn mondhoek waardoor hij een grappig geluid maakte als hij uit ademde. Ik stond op en streek de lok zachtjes achter zijn oor.
Wat had hij zacht haar, en het rook zo lekker.
Draco opende zijn ogen een beetje en mompelde: "Je hebt een hele mooie stem, Griffel"
Ik glimlachte. "Dankje"
Hij sloot zijn ogen weer en sliep verder.
Hij zou zich 's morgens niet meer herinneren dat hij dat heeft gezegd.

Misschien beter ook.