Angel And Devil

Weg

Draco

Ik wou juist een hap nemen van mijn appel toen de post toekwam. Meteen ging mijn hart sneller slaan.
Elke keer de uilen de Grote Zaal binnen vlogen sloeg de stress uit.
Ik had een slecht gevoel.
Enkele uilen kwamen mijn richting uit.
De tweede, een heel donkere, leek gefixeerd op mij te zijn.
Ja hoor, hij liet een brief vlak boven mij vallen. Behendig ving ik hem op.

Draco Malfidus

Ik herkende het schuine, veel te ordelijke geschrift. Het zweet begon op mijn huid te prikken.
Heel langzaam, om het moment zo lang mogelijk te rekken, opende ik de brief.

Mijn gedachten schoten door elkaar, ik kon ze haast niet bij houden. Mijn ogen lazen de korte tekst.
Het was zo ver.
Ik keek richting de Griffoendortafel.
Hermelien was vrolijk aan het praten met Ginny Wemel.
Ik durfde niet naar haar te gaan, ik durfde geen afscheid te nemen.
Ik stond langzaam op en bewoog me richting de deur. Ik zag Harry Potter naar me kijken. Zijn blik stond vragend. Ik knikte. Hij sloeg zijn ogen neer en keek met pijn in zijn ogen naar Hermelien.
Hij begreep het. Het was gek maar ik zou Potter missen.
We konden vrienden geweest zijn, in een andere wereld, een andere tijd.
Net zoals Hermelien en ik geliefden konden zijn in een andere wereld, een andere tijd.

Met mijn gezicht naar de grond gericht stapte ik de Grote Zaal uit en zag hem daar staan.
Het ging gebeuren en ik had geen keuze.
Het deed me goed dat ik tenminste liefde had gekend. Ik zou niet sterven zoals hij, harteloos.
Ik zou het liefst nu sterven in plaats van te doen wat me te wachten stond. Ik wou zo niet zijn.

Hermelien

Ik lachte luid. Ginny moest zo hard lachen dat er Pompoensap uit haar neus kwam, daardoor moesten we nog harder lachen. Ze wapperde met haar hand voor haar gezicht.
"Het brandt! Het brandt!"
Ron en ik gierde het uit.
Ik keek naar Harry, hij zat er somber bij.
"Alles oké, Harry?"
"Hermelien, ik vrees dat ik slecht nieuws heb."
Hij keek me heel serieus aan met een blik vol van medelijden.
Slecht nieuws? Wat zou dat kunnen zijn? Voldemort?
"Zeg het maar"
"Het is Draco... Hij is-"
"Weg?" vroeg ik met een piep stemmetje.
Harry knikte langzaam. Meteen was het iets stiller aan de tafel. Iedereen keek me aan.
Ik schepte snel een bord vol spek en liep de zaal uit.
Naar de toren.
Dit kon niet waar zijn. Waarom zou hij weggaan?
Eigenlijk wist ik al waarom, maar ik kon het gewoon niet geloven.
Hij had niet eens afscheid genomen. Ik klom gehaast het portretgat door en viel bijna.
"Draco?"
Geen reactie. Even had ik een déjà-vu.
Maar nu voelde het echter. Het was menens. Hij was weg.
Ik hoorde een geluid naast de bank. Ik dook erop af, maar het was Nor.
Met een bloedend hart keek ik naar het vrolijke schattige beestje met dezelfde ogen als Draco.
Ik zette het bord voor hem neer en ging naast hem zitten. Ik zag hoe hij gelukkig het spek op at, hij had niet door wat er juist gebeurd was.
Ik durfde niet eens Draco's kamer in te gaan want ik wist al wat ik zou aantreffen.
Het zou leeg zijn, zo leeg als mijn hart. Mijn hart was in duizend stukjes gebroken.
Ik kan het heel maken met lijm, maar die lijm was Draco en hij was weg. Echt weg.
Het begon tot me door te dringen dat ik hem nooit meer zou zien.

Enkele dagen later voelde ik me niet meer zo verdrietig, ik was een verstandige heks. Ik zou niet stikken in mijn eigen verdiet.

Stilletjes aan begon mijn verdiet plaats te maken voor woede, woede omdat hij me alleen liet.
Ik dacht dat ik iets betekend had voor hem.
Ik wist dat ik sterk moest zijn, voor Harry. Er stonden hem verschrikkelijke dingen te wachten, dat voelde ik gewoon.
Veel ergere dingen dan Draco die me alleen gelaten had. Dus verdrong ik hem uit mijn gedachten en focuste me volledig op Harry en Voldemort. We moesten hem kost wat kost vermoorden, om wat hij iedereen aandeed.
Ondanks wat er zich in mijn buik bevond, vocht ik me door dit jaar. Voor Harry, mijn beste vriend.
Ik kreeg een tweede schok te verwerken toen Perkamentus stierf. Men beweerde dat Draco Malfidus ermee te maken had en ik geloofde het nog ook.
Hij had gelijk gehad, hij was een klootzak en zou nooit iets anders zijn of worden, hoe hard hij ook 'probeerde'.

Depressief hoofdstuk hè? Ik weet het. Dit was een soort tussenhoofdstuk, vanaf nu gaat het echt beginnen. Alles hiervoor was een soort intro.

PRANK! Nee ik ben serieus, het verhaal gaat nu echt beginnen maar alle hoofdstukken hier voor waren natuurlijk wel belangrijk.

Ik heb dit hoofdstuk grotendeels geschreven terwijl ik het liedje 'Bigger than us' van White Lies luisterde en het past echt goed bij dit hoofdstuk, voor zij die het niet kennen: zeker opzoeken!

Ik hoop dat je het een leuk hoofdstuk vond en het niet erg vindt dat het (toch) geen cliché-boek wordt.
(of misschien wel, wie weet wat er nog gebeurt)

Laat zeker een reactie achter, doet me altijd goed en vergeet geen stem!
Oh ja, we hebben de 100 stemmen gehaald! Jihaa!