And Then Everything Changed.

Part 1 - Μια καινούργια αρχή

      Νιώθω το απαλό άγγιγμα του ήλιου να με χτυπά. Ωχ θεέ μου, ξέρω τι σημαίνει αυτό... Μα δεν θέλω να σηκωθώ... Γιατί δεν μπορώ απλά  μείνω στο κρεβάτι μου, μακριά από όλα τα προβλήματα...Και αυτή είναι η πρώτη μου σκέψη μερικά πρωινά...Ίσως αρκετά πρωινά...Εντάξει, κάθε πρωινό.Μα κυρίως σήμερα.Σήμερα είναι μια ιδιαίτερη μέρα.Στους γονείς μου, δεν αρέσει πολυ το σχολείο που πήγαινα και από δω και πέρα θα πηγαίνω σε καινούργιο σχολείο.Για να πω την αλήθεια, έχω λίγο άγχος...Γι' αυτό και δεν θέλω τόσο να πάω, αλλά δεν έχω άλλη επιλογή.Δεν θα είχα βασικά άγχος αν ήταν ένα απλό σχολείο και όχι ακαδημία!Ναι, ακαδημία, θα μένω εκεί! Χουζουρεύω λίγο στο κρεβάτι, μέχρι που ακούω τη φωνή της μαμάς μου.

" Emily, σήκω! Αν ήμουν στη θέση σου δεν θα ήθελα να αργήσω, δεν θα προλάβεις τα μαθήματα αν δεν φτάσεις νωρίς για να τακτοποιήσεις τα πράγματά σου."

      Έχει δίκιο. Δεν την γλιτώνω έτσι κι αλλιώς, τουλάχιστον ας μην κάνω κακή εντύπωση.Σηκώνομαι γρήγορα από το κρεβάτι και βλέπω την ώρα.6:00. Οκ, έχω πολύ χρόνο.Πηγαίνω στο μπάνιο, βουρτσίζω τα δόντια μου, πλένω το πρόσωπό μου και βγαίνω έξω.Να τα και τα δύσκολα...Παλεύω με την ντουλάπα μου μέχρι να βρω κάτι να φορέσω.Κανονικά εκεί θα φοράμε στολές αλλά θα πάρω τη δική μου μόλις φτάσω.Μετά από δέκα λεπτά επιστρέφω στο μπάνιο, χτενίζω τα μαλλιά μου και βάζω λίγο από ένα απαλό lip-gloss.Κοιτάζω το είδωλό μου στον καθρέφτη.Εντάξει, δεν είμαι και τόσο χάλια...

      Παίρνω μαζί την βαλίτσα μου, κατεβαίνω γρήγορα κάτω και αμέσως μου χτυπάει στη μύτη η μυρωδιά...ΚΡΕΠΕΣ. Μπράβο ρε μαμά, γι' αυτό σε αγαπώ! Τουλάχιστοντο τελευταίο πρωινό που τρώω στο σπίτι για αρκετό καιρό, θα είναι κρέπες...

"Καλημέρα μαμά" της λέω και την αγκαλιάζω.

"Καλημέρα αγάπη μου" απαντά και ανταποδίδει την αγκαλιά μου.

"Τι έγινε και αγκαλιαζόμαστε;"ρωτάει κατεβαίνοντας τις σκάλες το χαζό ο αδερφός μου.

Έχε χάρη που σήμερα είναι ξεχωριστή μέρα, αλλιώς θα του έλεγα εγώ...

"Νομίζω ξέρεις."του απαντώ ξερά.

"Σταματήστε βρε παιδιά, ακόμα και σήμερα έχετε σκοπό να τσακωθείτε;" λέει διακόπτοντάς μας ο μπαμπάς.

Σαν να ετοιμάζομαι για να πάω στον πόλεμο κάνουν... Λες να είναι τόσο χάλια η Γκλόρια Ακαδημία...; Τέλος πάντων, είπα να αγκαλιάσω τον αδερφούλη μου καλού κακού...

      Έφαγα το πρωινό μου, χερέτησα την υπόλοιπη οικογένεια και κατευθύνθηκα μαζί με τον μπαμπά προς το αυτοκίνητο.Σε όλη τη διαδρομή, που διέρκησε περίπου 30 λεπτά δεν μίλησε κανείς, ώσπου όταν τερματίστηκε, ο μπαμπάς μου μου είπε:

"Να 'μαστε... Θέλω να προσέχεις. Και να ξέρεις πως σε αγαπάμε πολύ.Εγώ δεν μπορώ να μπω μέσα στη σχολική έκταση, αλλά εσύ πάτα το μικρό κουμπάκι στην πόρτα και θα έρθει η διευθύντρια να σε πάρει. Καλά να περάσεις κοριτσάκι μου."

Τι ήταν πάλι αυτό; Γιατί συγκηνήθηκε;

Βρίσκομαι μπροστά σε μια μικρή πύλη.Μοιάζει να είναι όμορφο σχολείο... Πολύ πράσινο...Τι να κάνω λοιπόν, πατάω το κουμπάκι...

----------------------------------------------------------------------------------------------
Yay! Αυτό ήταν το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας...Μπορεί να είναι λίγο βαρετή τώρα, αλλά μην ανυσηχείτε, θα φτιάξει.Όλα στην ώρα τους...Σας παρακαλώ, υποστηρίξτε την ιστορία και πείτε μου αν θέλετε να συνεχίσω.Α! Επίσης να πω πως αυτή είναι η πρώτη μου ιστορία στο wattpad οπότε δεν έχω συνηθήσει να γράφω κλπ.
Bye for now!♥