And Then Everything Changed.

Part 6 - Θέλω να σε γνωρίσω

TAYLOR's POV
      Τα λόγια της με ανησυχούν πολύ...Ποτέ δεν έχει άδικο η Violet όταν πρόκειται για κάποια υποψία.Και αυτό είναι που με φοβίζει περισσότερο.Το γεγονός ότι οι πιθανότητες να έχει δίκιο είναι άφθονες.Και αν όντως το προαίσθημα της είναι σωστό, το μέρος αυτό, το μέρος που αγαπώ τόσο πολύ βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο. Αύριο πρόκειται για μια πολύ σημαντική ημέρα λοιπόν.

"Violet, εφόσον έχεις αυτήν την άποψη, η μέρα που έρχεται θα  αποκαλύψει κάτι απαραίτητο για το καλό όλων μας. Χρειαζόμαστε λοιπόν ξεκούραση.Απλά θέλω να ξέρεις κάτι...Σε πιστεύω. Σε εμπιστεύομαι και σε ευχαριστώ που το προκάλεσες αυτό. Χρειάζομαι κάποιον που να μπορώ να εμπιστευθώ, να ανοιχτώ." δεν ξέρω για ποιον λόγο αποφάσισα να της το εκμιστηρευτώ αυτό. Ίσως από την ανησυχία μου, το συναίσθημα του κινδύνου όπως είπε...

" Σε ευχαριστώ Taylor.Κι εγώ σε εμπιστεύομαι.Πολύ.Καληνύχτα." είπε ήρεμα, σχεδόν ψιθιριστά και περπατώντας αργά βγήκε από το δωμάτιο.

      Αφού εξήλθα από την πύλη από την οποία έχω περάσει τόσες φορές, κατευθύνθηκα προς το δωμάτιό μου. Προσπάθησα να κοιμηθώ μα χωρίς αποτέλεσμα.Είχα μόνο μια λέξη στο μυαλό μου. Emily.
      Δεν συμπαθιόμαστε. Δεν μιλάμε γλυκά ο ένας για τον άλλον. Το μόνο που θα μπορούσαμε να ξεστομίσουμε ο ένας για τον άλλον είναι μια άσχημη λέξη. Μα...Την γνωρίζω τόσο λίγο και τόσο πολύ.
Ξέρω ελάχιστα για εκείνη, μα συγχρόνως τόσο πολλά. Εκείνη τη στιγμή.Μέσα ένα μόνο δευτερόλεπτο.Όταν την είδα να κλαίει... Τότε ο τρόπος που την βλέπω άλλαξε.Δεν είναι κακιασμένη.Είναι πονεμένη.Διστυχισμένη.Και αυτό θέλω να το αλλάξω.Πρέπει να το αλλάξω.Ίσως αυτό με τραβάει σε εκείνη.Έχουμε ένα κοινό.Τη λύπη.Έκανα λάθος τότε που σκέφτηκα πως τα μάτια της δηλώνουν ειλικρίνεια.Μα δεν μπορώ ακόμη να προσδιορίσω τι ακριβώς είδα στα μάτια της. Όμως θα το βρω.
     Με αυτές τις σκέψεις με πήρε ο γλυκός ύπνος που χρειαζόμουν. Πρέπει να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα με τον εαυτό μου. Και χωρίς ξεκούραση η μάχη θα είναι πιο δύσκολη.

Το επόμενο πρωινό:
      Ακούω τον γνώριμο ήχο να βουίζει στο κεφάλι μου.Αχ...Τι απαίσιος ήχος...Κάθε πρωί ο ίδιος εκνευριστικός ήχος. Αλλά πρέπει να το παραδεχτώ...Χρησιμεύει σε κάτι...Στο να σου σπάει τα νεύρα!
      Κλείνω το ξυπνητήρι, τεντώνομαι και σηκώνομαι από το κρεβάτι για να ακολουθήσω την καθημερινή μου ρουτίνα. Όσο ετοιμάζομαι, σκέφτομαι για το check up σήμερα. Εκτελείται κάθε χρόνο, χωρίς κανέναν να το γνωρίζει εκτός από μερικές εξαιρέσεις. Μια από αυτές είμαι εγώ. Όλοι εδώ μου έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη, επειδή βρίσκομαι εδώ τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου. Είμαι 17 ετών και βρισκομαι εδώ από τα 7.10 χρόνια. Εδώ μου φέρονται πια, όλοι σαν να είμαι το παιδί τους. Και πραγματικά το εκτιμώ αυτό. Έχω μια οικογένεια εδώ.