Gizli mesaj:
Korkma ölmeyeceksin.
Gizli mesaj:
Cünkü seni ben öldüreceğim
Gizli mesaj:
yavaş yavaş öleceksin Roze.
Gizli mesaj:
seni öldürmem için yalvaracaksın.😉
Not:(Grubun ismininin " Daltonlar" olmasının sebebi; hepsinin uzundan kısaya doğru boy sıralamasının olması ve ayrıca onlarında geçmişte gruplarına taktıkları isim.)
Kan pompalamaktan başka bir işe yaramayan kalbime ruhtun sen... ~ ~ ~ ~ ~ ~ Mesaj geldikten sonra bir süre düşündüm. "Ölmek" hiçte fena fikir değil aslında. " Doğum günün de ölmek". Ama başkasının elinden öleceğime kendi ipimi kendim keserim daha iyi. Hayat çok yordu beni. Gelenler yordu, gidenler yordu. Bugün annemin ölüm günü, bugün benim doğum günüm ve bugün benim ölüm günüm olacak. Gittikçe gözüme daha hoş görünmeye başlamıştı bu fikir. Hemen kalktım masadan , hesap için yeterli miktarda para bırakıp eve doğru ilerlemeye başladım. Melislerin evine... Çünkü babamla kalmıyordum artık. Annem ile boşanmaları çok iyi olmuş aslında. Bana annem babamı hep güzel anlatırdı. O seni çok seviyor birtanem, falan ama annemin ölümünden sonra anladım gerçekleri. Anneme biraz öfkeliyim bu konuda bana yalan söylediği için ama sonra düşünüyordum da benim üzülmemem için bana,babamın beni sevdiğini söylediğinide biliyordum ve öfkem geçiyordu.
Her gece olduğu gibi babam o gece de sarhoş gelmişti. Allah'ın her günü annemle benden nefret ettiğini yüzüme vurmasından farklı olarak o gün, s*****git şu evden! Diye bağırarak kapının önüne koymuştu beni. Bende onunla kalmaya meraklı değildim ama zorunluluktandı herşey işte yapacak bir şey yok. Vee işte meslislerin evi! Melis benim hayatım. Hani" kardeş" gibi derler ya gerçekten de öyle çünkü biz hayatta değilken annelerimzde birbirleriyle çok yakın arkadaşlarmış. O yüzden Ayşe teyzem beni çok sever. Melisten ayırmaz asla beni. Annemin yokluğunu belli etmemek için elinden geleni yapıyor . Meliste öyle. Onların hakkını nasıl ödeyeceğimi gerçekten bilmiyorum. Yani o günden beri melislerde kalıyordum ben.Melis Bugün annesini hastaneye kontrole götürecekti. Hasan amca desek, oda yurtdışında. Yaniii ev boş. Tam intihar etmelik değil mi? Eve geldiğimde deri koltuğa oturdum. Derin bir nefes aldım. Gereksizce yorulduğumu şimdi hissetmiştim. Hayat yorgunluğuydu bu. Hayat; yormuştu beni. Telefonumu aldım instagramda biraz dolaşma gereği duydum. 25 k tapikçim olduğu için bakma gereği duyuyordum gerçekten. Hastalık gibi bir şey bu takıntıklıkta.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aynadan bir fotoğraf çektim ve altına "ruhsuzlaştık artık" yazarak paylaştım. Ne tuhaf? Galiba son paylaşımım olacaktı bu fotoğraf. Mutfağa girdim, çekmeceleri iyicene aradım. Evde ne kadar ilaç varsa hepsini aldım ve odama gittim. Yapacağım şeyin affı yoktu, bunu biliyordum. Allah' ın verdiği canı Allah alırdı. Sağlıklı düşünemediğimi de şimdi farketmiştim. Yatağa oturup düşüncelere daldım....
Melis' in Ağzından🙋😏:
"Rozelin için çok endişelenmiyorum anne. Bu aralar eskisinden daha kötü olmaya başladı. Ne yapacağımı bilemiyorum, elimden bir şeyler gelmemesi beni delirtiyor" dedim anneme. "Onun için bir psikolog ayarlayıp, randevu alabiriz melis" dedi annem derin bir nefes verdi ve bana gülümseyerek sen gerçekten iyi bir arkadaşsın seninle gurur duyuyorum diyerekte ekledi. Gülümsedim. Ekranda" Ayşe soydar" yazısı göründüğünde annem sen beni burada bekle birtanem kısa bir süre içinde yanına geleceğim dediğinde nasıl istersen dedim. Elime telefonumu aldım, oyalanmak içinde instagramda biraz dolanmak istedim. Anasayfa da dolaşırken ohaa! Roze? İnanamıyorum. Rozelinin "Ruhsuzlatık" diye açıklama yapıp paylaştığı bir fotoğraf gördüm. Rozelini biraz tanıyorsam eğer intihar edecekti. Bundan emindim. Hemen yerimden kalkıp eve doğru yol adım. Annemi arayıp acil gitmem gerektiği söyledim...
