Ένας φόνος στο σκοτάδι

1ο Κεφάλαιο

Μία ωραία ανοιξιάτικη βραδιά , μία φτωχή οικογένεια με τρία μέλη, ετοίμαζε το βραδινό της φαγητό. Ξαφνικά τα φώτα έσβησαν .

-  Μάλλον έληξε η προθεσμία για την πληρωμή του λογαριασμού του ρεύματος...Πάω να το πληρώσω ...Στέλλα φέρε τα κεριά από το υπόγειο.."

- Αμέσως

Ή Στέλλα είμαι εγώ ένα δεκαεφτάχρονο κορίτσι,που ζω με τους γονείς μου σε ένα σπίτι στην Αθήνα.

Καθώς  κατέβαινα τις σκάλες του θεοσκότεινου υπογείου του σπιτιού μου, ένα ρίγος διαπέρασε το κορμί μου και η ψυχή μου γέμισε με το αίσθημα του φόβου.
Μόλις κατέβηκα τις σκάλες, άρχισα να ψάχνω μανιωδώς τα κεριά έτσι ώστε να τα ανάψω και να δω ότι δεν υπάρχει λόγος να φοβάμαι .

Καθώς έψαχνα τα συρτάρια του υπογείου ,έκανα ένα βήμα πίσω γεμάτη απογοήτευση που δεν βρήκα τα κεριά...και ένιωσα να πατάω ένα σώμα.

Άρχισα να ουρλιάζω σαν τρελή και να φωνάζω "βοήθεια" ,ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια του υπόγειου όσο πιο γρήγορα μπορούσα...

Με ένα αίσθημα ανακούφισης όταν ανέβηκα  όλα τα σκαλοπάτια ,πήγα δίπλα στη μαμά μου που καθόταν στην κουζίνα περιμένοντάς με να έρθω με τα κεριά.

Όταν την πλησίασα,  απόρισα  που δεν αντέδρασε στα ουρλιαχτά μου,ήταν σαν να είχε δει φάντασμα.

- Μαμά; Είσαι καλά;

- Τ..τί έγινε;  

Φαινόταν σαν να ήταν βυθισμένη στις σκέψεις της και να ξύπνησε ,δίχως να θυμάται τίποτα.

- Γιατί είναι σβηστά τα φώτα;  αναρωτήθηκε.

Καλά τι έπαθε στα ξαφνικά ; Αμνησία;

- Έγινε διακοπή ρεύματος ...δεν άκουσες τα ουρλιαχτά μου ;

-  Όχι. Γιατί;Ούρλιαξες; 

-Ναι! Νομίζω ότι υπάρχει ένα πτώμα εκεί κάτω...γι' αυτό δεν έφερα και τα κεριά...

-Μα..μα ,πως είναι δυνατόν ; τραύλισε .

-Δεν ξέρω .. , οι σκηνές από το υπόγειο πέρασαν από το μυαλό μου ξανά και ένιωσα να φοβάμαι ακόμα πιο πολύ.

-Άσε τις βλακείες ,θα πάω εγώ να τα βρω.

-Όχι μη! Ο μπαμπάς πήγε να πληρώσει τον λογαριασμό του ρεύματος..το μόνο που θα κάνουμε εμείς είναι να περιμένουμε...., είπα και εκείνη δεν έφερε αντίρρηση.

Αυτό είναι το πρώτο κεφάλαιο ελπίζω να σας αρέσει...φιλάκια.

~ Γωγώ~