Ένας φόνος στο σκοτάδι

Κεφάλαιο 8

Το πρωί πέρασε με εμένα να κάθομαι στον υπολογιστή βλέποντας βίντεο στο γιουτιούμπ...

Η ώρα τώρα είναι 12:00μ.μ. και περιμένω να σιγουρευτώ ότι οι γονείς μου έπεσαν για ύπνο.

Τα φώτα σβήνουν και βγαίνω αργά από το δωμάτιό μου όμως συγκρούομαι με ένα σώμα. Γυρνάω και βλέπω μπροστά μου το Δημήτρη.

- Ρε βλέπε μπροστά σου άνθρωπέ μου! , του λέω ψιθυριστά..

-Έτοιμη ; με ρωτάει.

- Εννοείται ! , λέω με αυτοπεποίθηση.

- Ναι, η σιγουριά σε έφαγε... 

Με πιάνει με το ένα του χέρι από το μπράτσο , ενώ με το άλλο μου κάνει νόημα να κάνω ησυχία. Περπατάμε αργά κατευθυνόμενοι προς την εξώπορτα , φτάνοντας ,βγάζω το κλειδί του σπιτιού από την τσέπη μου και ξεκλειδώνω όσο πιο σιγανά μπορώ την πόρτα.

Βγαίνουμε επιτέλους έξω.

- Λοιπόν ..προς τα πού είναι τώρα το σπίτι αυτών των γειτόνων; με ρωτά.

-Χμμ ...από εδώ. 

Αρχίζω να περπατάω προς την κατεύθυνση του σπιτιού τους και ο Δημήτρης με ακολουθά από πίσω. 

- Φτάσαμε ! , του λέω δείχνοντας το σπίτι.

Το σπίτι τους είναι μια μονοκατοικία με κήπο και περιφραγμένη με ένα φράχτη από δέντρα.Στην ουσία είναι δέντρα κολλητά το ένα με το άλλο και κομμένα σε σχήμα φράχτη..μου αρέσει...έτσι θα γίνει πιο έυκολη η παρακολούθηση , αφού θα μας κρύβουν τα δέντρα...

-Έιιιι ...εσείς τι κάνετε εκεί πέρα; Ακούω  μια άγνωστη φωνή και γυρίζω να δω πίσω μου...

Γειαα σας και πάλι ...αυτό ήταν το δεύτερο κεφάλαιο που ανέβασα σήμερα και ειλικρινά εκπλήσσομαι με τον εαυτό μου...Ίσως ανεβάσω και άλλο γιατί άργησα να ανεβάσω γενικά αυτές τις μέρες και μάλλον θα αργήσω πάλι λόγω των διαγωνισμάτων, οπότε τώρα που έχω λίγη ελεύθερη ώρα έκατσα να γράψω...Ελπίζω να σας αρέσει η ιστορία μου..αυτάαα. Ααα και αν γίνεται πλιζζ ψηφίστε την ιστορία μου και γράψτε μου ένα κόμμεντ (άμα θέλετε ) , γιατί με κάνει πραγματικά πολύ χαρούμενη και με βοηθά στο να θέλω να συνεχίσω την ιστορία αυτή.

Φιλάκια,

~Γωγώ~