Random scenes everyone may use

The Death Of A Dog

This part is in Dutch because I already wrote it some time ago. Also, Bicky was my dog that I lost so it's her name I'm using in this story. All the other characters don't have any names. The story is set in a distopian future of some sort and it's kind of an adventure-type story. In this scene, the bad guy kills the most loyal partner of the hero, his/her dog, and it's about the hero's grief.

Bicky viel hem aan. Het gebeurde in een flits, maar ik zag het veel trager voor mijn ogen ontvouwen. Hij greep Bicky bij haar nekvel, verstevigde zijn greep op de dolk die hij vast had en met dodelijke precisie gleed de dolk over haar fragiele nekje. In een oogwenk was ik mijn metgezel, beste en trouwste vriend kwijt. Buiten mijn bereik. Ook al had ik haar nog maar twee jaar, sinds ik haar gered had uit de klauwen van de slager, liep ze me overal achterna, ze was altijd aan mijn zijde en vaak kreeg ze een groot deel van mijn avondeten. Alle andere mensen snapten niet waarom ik dat deed, maar voor mij was Bicky meer dan alleen een hond, ze was mijn steun en toeverlaat, degene met wie ik al mijn geheimen, mijn verdriet en frustraties en mijn kleine gelukken kon delen, wetende dat ze die nooit aan iemand anders zou zeggen, zelfs al zou ze dat kunnen. Een loodzwaar verdriet drukte neer op mijn maag en hart. Ik wilde huilen en schreeuwen, maar de tranen wilden niet komen, en het enige geluid dat uit mijn keel kwam, was een gesmoorde snik. Alle vijanden konden me nu makkelijk afmaken, maar mijn reisgezelschap hield ze keurig en vakkundig op afstand, terwijl ik als een miezerig hoopje ellende op de grond ineenzakte. Haar wit-met-bruine pels was helemaal rood gekleurd. Het bloed bleef komen en kleurde de grond om haar heen. Ik keek naar de steeds groter wordende plas bloed die zich om Bicky vespreidde. Voorzichtig, om niet om te vallen, kroop ik naar haar kleine lichaam en nam het in mijn handen. Ik kon mijn blik niet losmaken van haar opengesperde donkerbruine oogjes. Haar levenloze lichaam lag slap in mijn armen en haar pootjes zwaaiden triest heen en weer toen ik opstond en rustig naar haar moordenaar toe liep. Hij keek me aan met een sluwe glimlach en wachtte af tot ik mijn zet deed. Wachtte af tot ik aanviel. Dat wist ik, en toch wilde ik niet liever dan de misplaatste glimlach van zijn gezicht snijden. Ik keek hem diep in de ogen terwijl ik langsliep om hem duidelijk te maken hoe diep mijn haat voor hem zat. Hij had het gezien en glimlachte nog wat breder, alsof hij zijn doel bereikt had.
Met opgeheven hoofd liep ik langs hem. Ik negeerde alle vechtpartijen om me heen en struinde schijnbaar rustig naar de uitgang van mijn vaders dokterspraktijk. Ironisch dat, waar zoveel geholpen waren, er nu evenveel doden vielen. Even kreeg ik zin om in lachen uit te barsten, zo bizar was de situatie geworden, maar dan voelde ik het gewicht van Bicky's kleine lichaam in mijn armen en overviel het verdriet me weer. Toch bleven de tranen uit en dat beviel me niet. Ik wilde huilen, al mijn verdriet eruit laten stromen als zoute watervallen in meren van tranen. Maar het lukte me niet. Ik doolde door de straten waar ik was opgegroeid, maar had er geen oog voor. Al snel kwam ik in een onbekend deel van de stad, maar dat kon me niet schelen. Ik bleef voor me uit kijken en stap voor stap zetten. Mijn enige doel was om zo ver mogelijk van het gevecht te komen als kon voor ik van vermoeidheid instortte. Ik bleef uiteindelijk staan bij een groot kerkhof aan de rand van de stad. Ik keek om me heen en was me opeens bewust van de oorverdovende stilte. Niets bewoog, geen blad ritselde, geen lichten in de huizen brandde. Ik stapte naar het hek van het kerkhof. Het kraakte even en verbrak zo de stilte. Langzaam sloop ik langs de graven met enorme grafzerken, langs tombes waar rijke families samen lagen te ontbinden. Even later vond ik wat ik zocht: de kindergraven. Bicky was mijn schat. Ik had haar opgevoed. Ze verdiende een plekje tussen al die andere onschuldige kinderen die veel te vroeg gestorven waren. Ik legde haar even neer op een van de graven en begon in een zacht stukje grond te graven. Het duurde heel lang voor het graf diep genoeg was. Mijn nagels waren gescheurd door alle stenen die ik onverwachts tegenkwam. Toen ik klaar was, nam ik haar afgekoelde lichaam en plaatste die voorzichtig in het geïmproviseerde graf. Ik staarde naar haar prachtige ogen die ooit vol leven zaten en strooide toen wat aarde in het graf terwijl er eindelijk een traan over mijn wang rolde. Langzaam, en met veel tranen, vulde ik haar graf met aarde. Ik liep tussen de andere graven. Uiteindelijk vond ik wat ik zocht. Tevreden liep ik snel terug naar Bicky's graf. Daar legde ik een enkele paarse tulp en zei zachtjes: "Slaap zacht, lieveling." Mijn tranen waren op en met een hol gevoel slenterde ik terug door de straten van mijn stad. Er heerste nog steeds een onnatuurlijke stilte en al snel had ik het gevoel dat ik in de gaten werd gehouden. Een rilling liep langs mijn ruggengraat en ik versnelde mijn pas. Ik keek strak voor me uit. Opeens klonk er het gerammel van metaal op metaal en ik sprong snel aan de kant van het voetpad en drukte me tegen een van de huizen. Schichtig flitsten mijn ogen alle kanten op, maar ik vond de oorzaak van het geluid niet, en wat het ook was liet zich niet meer horen. Na een paar minuten ontspande ik me genoeg om weer door te stappen en maakte mezelf los van de vensterbank die ik omklemde. Voorzichtig sloop ik door de straten, mijn oren en ogen gericht op iets wat er niet thuis hoorde. Het was vast een kat, probeerde ik mezelf wijs te maken. Maar het gespannen gevoel verdween niet. Na wat uren leken kwam ik weer in een bekend deel van de stad terecht en ik liep zo snel mogelijk naar mijn vaders dokterspraktijk. Daar aangekomen zag ik niemand meer. Iedereen was weg. Aan niets zag je dat er een gevecht had plaatsgevonden. Alle rommel was opgeruimd. Zelfs Bicky's bloed was weg. Verbaasd keek ik om me heen. Nu moest ik mijn reisgezellen nog terugvinden!