Μαύρο Πούπουλο

Κεφάλαιο 2ο: Οκτώ νύχτες

Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2000

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, 

Περίεργη βραδιά η χθεσινή. Ψεύτικη έμοιαζε, όχι με την μέχρι τώρα πραγματικότητα μου. 

Χθες είχα ξαπλώσει με τα μαλλιά μου βρεγμένα και δεν είχαν στεγνώσει ακόμη. Η ατμόσφαιρα σήμερα ήταν πιο δροσερή και πάγωσε τις τρίχες μου. 

Πήγα μέχρι τον πάγκο της κουζίνας και έβαλα την καφετιέρα σε λειτουργία. Λίγος καλός καφές ίσως βοηθούσε το μυαλό μου να βάλει τις σκέψεις μου στη σειρά.

Μέσα σε δύο λεπτά ήταν έτοιμος. Έφερα την ζεστή κούπα κοντά μου και την κράτησα για λίγο ανάμεσα στις παλάμες μου για να ζεσταθώ. 

Η αίσθηση του καφέ ροφήματος να σκεπάζει τα χείλη μου και τη γλώσσα μου ταίριαζε τέλεια σε ένα φθινοπωρινό ξύπνημα.

Η γεύση του καφέ πάντα μου θύμιζε το σπίτι μου. Με έκανε να νιώθω εγώ. Δεν μου άρεσε να πίνω έξω, να έχω μάτια καρφωμένα πάνω μου στην κάθε κίνηση που κάνω. Αυτή η ανησυχία που υπήρχε στις καφετέριες τις περισσότερες φορές χαλούσε τη διάθεση μου. 

Γιατί να ακούς τα παράπονα των διπλανών τα οποία κάνουν πολύ κακό συνδυασμό με τη μουσική που παίζουν στα μαγαζιά, όταν μπορείς να απολαύσεις την αίσθηση του καφέ συνοδευόμενη από την απόλυτη ησυχία;

Εκτιμώ πολύ την ηρεμία. Μπορώ να μείνω για αρκετό διάστημα μόνη μου και στα αλήθεια να απολαύσω αυτή την μοναξιά. Βέβαια ξέρω όπως και όλοι μας, πως ο άνθρωπος μόνος του δεν κάνει. 

Γιατί όμως να μην κάνεις ένα διάλειμμα όταν έχεις την ευκαιρία και να αναρρώσεις από τους γρήγορους ρυθμούς που επιβάλει η καθημερινότητα;

Οι σκέψεις μου ξεθώριασαν στο άκουσμα της βροχής. Ήταν πολύ δυνατή, χτυπούσε τα παράθυρα με μανία. Θα έπρεπε, τουλάχιστον μέχρι να σταματήσει ο κατακλεισμός που γινόταν έξω να μείνω μέσα. 

Κοίτα όμως που σήμερα ήταν κακή μέρα για να περιοριστώ στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μου. Ήθελα να ξαναπάω εκεί. Στο πάρκο. 

Περίμενα για δύο ώρες μέχρι η βροχή να χάσει τη δύναμη της. Φόρεσα το αδιάβροχο μου και τις μπότες μου και βγήκα. Μετά από χρόνια εξακολουθούσα να μην συμπαθώ τις ομπρέλες.

Έφτασα γρήγορα και όχι δεν πήγα με τις συγκοινωνίες. Είχα ανάγκη για λίγο περπάτημα.