"Reciprocal"

Kabanata 5

Kabanata5@

•••••••

His POV:

It's been f*cking 7 years since the last time I saw her with my own eyes. 7 years of being broken and miserable since the day she left me. And 7 years that my heart filled with hatred, loathe, misery, and solitude. And now she was standing right here in front of me. The very first time I saw her after 7 years. Now its almost the right time to pay her debt. I will make her life more miserable than I was before.

(Flashback)

Akala ko hindi ko na sya makikita matapos ang 7 taon kong paghahanap sa kanya. Pero ngayon, nasa harapan ko sya habang itinatanggal ang piring sa kanyang mga mata at bibig. Ganun na din ang tali sa kanyang mga kamay.

Hindi ko alam kung ano ang una kong mararamdaman ng mga sandaling yun. Habang  tahimik ko syang  pinagmamasdan  pilit na naglalaban ang utak at ang puso ko ng muli syang makaharap.

Hindi ko alam ang gagawin, parang sasabog ako sa oras na magtama ang amin tingin sa isa't-isa.

Bigla na lang bumalik ang mga alaala na pilit kong kinalimutan nang nakalipas na 7 taon. Lalong-lalo na ang mga huling katagang kanyang sinabi bago nya ako tuluyan iwan.

Damn it!

It still hurts me like a fucking hell. The scars of past still remain here. And I want her to pay for the damages she left!

Agad nyang nilibot ang kanyang tingin sa buong kwarto. Para syang isang  bata na ngayon lang nakakita ng isang bagay. She was good in acting like an innocent that she supposed to be before.
But now, its different she will never get my sympathy anymore.

Dahil sa ginagawa nya ngayon parang hindi nya ako  napapansin. Hindi ko alam kung sinasadya nyang gawin 'to o hindi? Basta napipikon ako sa kanyang ginagawa kaya nagpasya na'kong komprontahin sya.

"Sa wakas nahanap na rin kita. At ngayon pagbabayaran mo ng mahal ang sakit na pinaramdam mo sakin ng nakalipas na 7 taon!"

Hindi sya kaagad nakapagsalita dahil kitang-kita ko ngayon ang takot sa kanyang mga mata at panginginig ng buo nyang katawan. Sa huli nagawa nya ring magsalita.

" H-hindi kita maintindihan ? Sinu ka ba? A-anong ibig mong sabihin? Anong naging kasalanan ko sayo?"sunod-sunod nyang tanong sakin.

Nagulat ako sa kanyang sinabi parang binuhusan ako ng malamig na tubig. Nagpapatawa ba sya ? Ako hindi nya kilala?

Pwes nagkakamali sya ng taong niloko. Hindi ako nagsayang ng 7 taon na paghahanap sa kanya para lang sa wala. Hindi ako makakapayag ganun-ganun lang nya 'ko kinalimutan!

Mabilis akong humakbang papunta sa kinaroroonan nya. Napansin kong malalim ang kanyang iniisip. Kung iniisip nya makakatakas sya mula sakin nagkakamali sya. Kaya marahas ko syang hinawakan sa magkabilang braso.

"Kung iniisip mong makakatakas ka muli mula sakin, nagkakamali ka! Dahil hinding-hindi na ko makakapayag na mawala ka muli skin! Tandaan mo sakin ka lang, SAKIN!"

mariing kong sabi sa kanya para alam nya hindi sya makakatas sakin. Agad syang nagpupumiglas dahil sa marahas at mahigpit kong pagkakahawak sa kanyang mga braso.

"B-bitawan mo ko! Nasasaktan ako" pagmamakaawa nya sakin. Shit! Para akong nakaramdaman ng awa nang makita kong umiiyak na sya.

"Go on, sa tingin mo madadala mo' pa ko sa paiyak-iyak? Sige umiyak ka hanggang maubos yan mga luha mo sa kakaiyak dahil kulang pa yan sa lahat ng atrasong ginawa mo sakin, lalong-lalo na sa pamilya ko"

pagmamatigas kong sabi sa kanyang bago ko tinanggal  ang aking kamay sa kanyang mga braso.

"And remember this, I will make you're life a million times miserable than what you've done to me" dagdag ko pa bago ako nagpasyang iwan sya sa kwarto.

Padabog kong sinarado ang pinto ng kwarto. Mula sa likod nito rinig na rinig ko pa rin ang mga iyak at paghikbi ang babaeng pinakamamahal ko.

Shit! Bakit?bakit pati ako nasasaktan? Akala ko wala na akong mararamdaman para sa kanya matapos ang lahat ng kanyang ginawa sakin at sa pamilya ko. Pero bakit ganito ? Bakit patuloy pa rin ako nasasaktan!?

Hindi ko alam kung bakit hindi ko magawang umalis sa likod ng pinto at tahimik na nakikinig sa kanyang mga hikbi. Parang pinapatay ako ng konsensya ko sa ginawa ko sa kanya.

Maya-maya pa ay nakarinig na lang ako ng isang bagay na bumagsak sa sahig. Kaagad kong binuksan ang pinto at nakita ko syang nakahinga sa sahig na walang malay. Agad ko syang binuhat at inihiga sa kama. Hindi ko alam ang gagawin kaya  tinawag ko ang isang katulong upang tulungan ako sa pag-alaga sa kanya.

Nang masigurado kong ok na sya dun lang ako nakahinga ng maluwag at nagpasya pumunta sa sarili kong kwarto.

Pero kinaumagahan habang kakatapos  ko lang sa nag-shower. Narinig ko na lang ang mga katok sa pinto ng aking kwarto. Dali-dali ko'tong binuksan kahit na hindi pa ako nakapagpunas ng tuwalya sa buhok at agad inilagay sa beywang ko

.
"What!?"inis Kong tanung sa maid na syang pinagbabantay ko sa kanya.

Hindi kaagad itong nakasagot sakin dahil kaagad syang tumingin sa katawan ko.

The hell I care. Kaagad ko syang tiningan ng masama.

"Ah! Pasensya na po  master , a-anu po kasi-" pautal-utal pa nyang sabi.

" What? "

"Wala na po 'sya ' sa kwarto ng dumating ako"

kaagad kong sinarado ang pinto at madaling nagtungo sa closet upang magbihis. Agad kong  kinuha at sinuot ang black na jogging pants at lumabas ng kwarto. Hindi na ko nagabala pang mag-suot ng pangitaas na damit.

Patakbo kong itinungo ang hagdan pababa ng ground floor ng mansion kung nasaan ang main door. Alam kong ito ang una nyang hahanapin at pupuntahan para makalabas.

Nang nasa ground floor na ko ganun na lang ang gulat ko ng makita ko sya at ang aking angel na magkayakap.

Alam ko napansin nya ang presensya ko dahil kaagad syang lumingon sakin direksyon. Agad kong tinawag ang aking angel at kaagad tong lumapit sakin.

Pero ganun na lang  pagkagulat nya ng tawagin akong "daddy" ng angel ko.