Fight Outside The Box

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

1,2,1,2...Αυτοί οι αριθμοί έβγαιναν από το στόμα του ψηλόσωμου άντρα που άκουγε στο όνομα Τζον. Όχι, δεν ήταν κάποιος στρατιωτικός ο οποίος έταζε το τάγμα του να κινηθεί στους ρυθμούς της παρέλασης. Ο Τζόναθαν Ρόουζ όπως ήταν το ολόκληρο ονοματεπώνυμό του, ήταν αθλητής του kick boxing και μάλιστα όχι ένας οποιοσδήποτε αθλητής, αλλά ο παγκόσμιος πρωταθλητής στην κατηγορία ελαφριών βαρέων βαρών. Αυτό μάλιστα μπορούσε κανείς να το διαπιστώσει από το σμιλεμένο σώμα του Τζον. Ο Τζον είχε ύψος ένα μέτρο και εννενηνταδύο εκατοστά και βάρος ογδονταένα κιλά όπως άρμοζε στην κατηγορία που άνηκε. Η πλάτη του ήταν αρκετά ογκώδης σαν βράχος, ενώ μυς πετάγονταν δεξιά και αριστερά στην περιοχή των φτερών με αποτέλεσμα να δένουν τέλεια με τους κοιλιακούς που δέσποζαν στο μπροστινό μέρος του σώματός του, κάτω από το ατσάλινο στήθος. Όσον αφορά τα κύρια όπλα του, τα χέρια του δηλαδή, ήταν γεμάτα μυς και φλέβες που έντυναν το χέρι από την αρχή του μέχρι τις άκρες των δαχτύλων. Από την άλλη πλευρά ο Τζον είχε γυμνάσει εξίσου καλά και τα δευτερεύοντα όπλα που χρησιμοποιεί κανείς στο άθλημα του kick boxing, τα πόδια. Χρόνια προπονήσεων και εκατοντάδων χτυπημάτων που είχαν δώσει αυτά τα πόδια στους σάκους και στους αντιπάλους, έκαναν τις γάμπες του και τα καλάμια του τόσο σκληρά στην υφή τους που θα έλεγε κανείς ότι ακουμπάει ξύλο. Γενικά, όλο το σώμα του ήταν τόσο γυμνασμένο που θύμιζε σκαλισμένο γλυπτό από ξύλο. Οι φλέβες όμως και η άγρια σε ομορφιά μορφή του Τζον δεν σταματούσαν εκεί. Συνέχιζαν στο πρόσωπο του, το οποίο κάθε φορά που ξεστόμιζε κάποιο αριθμό που αντιστοιχούσε και σε κάποια εντολή χτυπήματος, δημιουργούσε φλέβες στα μηνίγγια του. Τα στρατιωτικό του κούρεμα ερχόταν για να συμπληρώσει κατάλληλα το σύνολο του Τζον που σκορπούσε τον τρόμο στους αγώνες του kick boxing.

Το 1,2,1,2 ηχούσε για ένα λεπτό στο εσωτερικό του γυμναστηρίου «Fighters Of Bronx» που είχε την έδρα του στο Bronx και αποτελούσε ιδιοκτησία του Τζον. Εκτός από τα έσοδα του πρωταθλητισμού ο Τζον είχε επιλέξει να βγάζει και κάποια παραπάνω λεφτά μέσω ενός δικού του γυμναστηρίου, στο οποίο μετέφερε παράλληλα και την αγάπη του αλλά και τις τεχνικές του στους εκλεκτούς μαθητές του. Και ένας από αυτούς ήταν και ο γιος του ο Τζέιμς. Ο Τζον κάθε φορά που ολοκλήρωνε την προπόνησή του, αναλάμβανε το τέλος της προπόνησης του γιου του. Ο Τζέιμς ήταν ο μοναδικός διάδοχος του πρωταθλητή , αλλά και η μοναδική του παρέα όταν γύρναγε το βράδυ στο σπίτι, καθώς η μητέρα του Τζέιμς τους είχε φύγει από κοντά τους, όταν άφησε την τελευταία της πνοή κατά τη διάρκεια της γέννας. Αυτό το γεγονός ήταν το μόνο που είχε κάνει τον Τζον να πονέσει τόσο πολύ, να πέσει στα γόνατα και να ξεσπάσει σε λυγμούς. Όσα χτυπήματα και να είχε δεχθεί μέσα στο ρινγκ, όσες φορές και να είχε σπάσει τη μύτη του από τις μπουνιές των αντιπάλων του, τίποτα δεν τον είχε πονέσει τόσο όσο ο χαμός της πολυαγαπημένης του Τζούντιθ. Εκείνη την περίοδο που αυτό το τραγικό συμβάν είχε έρθει στη ζωή του, ο Τζον είχε αποσυρθεί για λίγα χρόνια από την ενεργό δράση, μέχρι να σταθεί ψυχολογικά και πάλι στα πόδια του. Εκτός από αυτό όμως, έπρεπε να αναλάβει και το χαρμόσυνο νέο που είχε έρθει στην οικογένεια Ρόουζ. Ο ερχομός του Τζέιμς ήταν εκείνα τα χρόνια η μόνη υποχρέωση και η μόνη προτεραιότητα του Τζον, ο οποίος είχε υποσχεθεί στη γυναίκα του να τον προστατεύσει ακόμα και με την ίδια του τη ζωή αν χρειαστεί. Κάθε φορά που κοίταγε τον μικρό Τζέιμς έβλεπε στα μάτια του την Τζούντιθ, καθώς είχε κληρονομήσει τα μάτια της μητέρας του. Αυτά τα δύο καφέ γλυκά μάτια, αλλά και η αγάπη του γιου του για το kick boxing οδήγησαν και πάλι τον Τζον στο ρινγκ.