Fight Outside The Box

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7

Το καμπανάκι χτύπησε. Αυτή τη φορά όμως δεν ήταν το καμπανάκι του ρινγκ. Ήταν το καμπανάκι που βρισκόταν πάνω από την ξύλινη πόρτα του μπαρ «Μπρικ & Μπιρ». Το είχε βάλει ο Άλαν, ο ιδιοκτήτης του μπαρ για να ξέρει πότε μπαίνει κάποιος πελάτης στο μαγαζί του. Ο Άλαν Νιούμαν, όπως ήταν ολόκληρο το όνομά του, ήταν ένας άντρας μετρίου αναστήματος, με κοντά άσπρα μαλλιά και και μάτια αετίσια, που έκοβαν την κίνηση στον χώρο του μπαρ μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Δεν ήταν όμως ο άντρας που θα σε φόβιζε αν πήγαινες να κάνεις κάποια φασαρία, πράγμα το οποίο λίγοι το επιδίωκαν. Κάποιοι που ήξεραν τον Άλαν από πολύ παλιά λέγανε ήταν μία μηχανή πολέμου όταν υπηρέτησε στον Αμερικάνικο στρατό, κάτι το οποίο μαρτυρούσε και η φωτιά στα μάτια του. Μάλιστα, στη γειτονιά των αποκαλούσαν «Στρατιώτη Άλαν», ένα παρατσούκλι που είχε αποδεχθεί ο ίδιος αν και του ήταν αδιάφορο. Αυτά όμως ήταν περισσότερο φήμες, καθώς ελάχιστοι παλιοί του φίλοι είχαν εμφανιστεί στο μπαρ «Μπρικ & Μπιρ» από τότε που το άνοιξε. Το πέτρινο αυτό μπαρ με τα ξύλινα παράθυρα και την ξύλινη πόρτα με το καμπανάκι, δέσποζε απέναντι από το σπίτι του Τζον Ρόουζ τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Τότε που ο Άλαν ήταν περίπου σαρανταπέντε χρονών και αποφάσισε να κάνει κάτι δικό του. Κάτι για εκείνον.

Από την πρώτη μέρα που άνοιξε ο Τζον τον είχε επισκεφτεί. Ήταν αρκετά μικρότερος τότε. Λίγα χρόνια μετά την ενηλικίωσή του. Είχε κάνει ήδη τα πρώτα του βήματα στα επαγγελματικά μονοπάτια του κικ μπόξινγκ και είχε κερδίσει μάλιστα και τον πρώτο του τίτλο. Έτσι, γυμνασμένος και με δύναμη όπως ήταν, θεώρησε σωστό την πρώτη μέρα να πάει να τον βοηθήσει με την μεταφορά των κουτιών από το μικρό άσπρο φορτηγάκι του Άλαν, στο ξύλινο πάτωμα του «Μπρικ & Μπιρ». Η βοήθεια που παρείχε εκείνη την ημέρα, τον έκανε να αναπτύξει μία δυνατή φιλία με τον Άλαν. Δεν ήταν όμως φιλία με την έννοια ότι βρισκόντουσαν και εκτός του μπαρ. Απλά όποτε ο Τζον ήθελε να ξεσπάσει από τις σκληρές προπονήσεις, από τη ρουτίνα και από όλες αυτές τις καθημερινές έννοιες που γύρναγαν στο κεφάλι του όλα αυτά τα χρόνια, ήξερε ότι ο Άλαν θα ήταν εκεί να τον περιμένει με το αγαπημένο του ουίσκι και το χαμόγελο στο πρόσωπο για οποιαδήποτε συζήτηση. Ο Τζον στρογγυλοκαθόταν συνήθως λίγο πιο αριστερά από το κέντρο του μεγάλου ξύλινου μπαρ, στα τετράποδα μετρίου αναστήματος σκαμπο, που ήταν διακοσμημένα με μαλακά κοκκινα μαξιλαρια. Εκεί πέρναγε αρκετές ώρες όταν πήγαινε, αφού πρώτα είχε φροντίσει τον μικρό του γιο. Όσα προβλήματα δεν μπορούσε να τα λύσει εντός του ρινγκ, συνήθως τα έλυνε εκεί, μέσα από καλό ποτό και ουσιαστικές συζητήσεις. Το είχε πει εξάλλου στον Άλαν ότι το επάγγελμα του μπαρμαν μπορεί να θεωρηθεί κάτι σαν δεύτερος ψυχολόγος. Είναι εκεί για να σε ακούσει και να σου απαλύνει τον πόνο και τη ψυχή με όποιο είδος αλκολούχου ποτού επιθυμείς.