23.59 da onu özelden aradim.Telefonu açmasi için dua ettim. Açti. Dinledi sonuna kadar. Şarkimizi söyleyerek onunla girdim yeniyıla. Belki de ilkdefa sesimi duydu. Belkide hiçbirzaman anlamayacak benim olduğumu. Belkide en başindan beri farkindaydi benim olduğumun. Ona veda etmek için aradim. Son kez sesimi duymasi icin aradim. Gerçi sesimi suana kadar tam net duymadi. Konuşmadik çunku. Tek kelime dahi etmedik birbirimize. Hep uzaktan bakmakla yetindik. Yapamadik. Yapamadim . Ve suanda unutmak istiyorum artik. O yok çünkü. Birdaha bana uzaktan bakamayacak. Ben de yokum bu hikayede artik. 2017 ye birlikte girdik. Veda etmek için.
Cok garip değil mi ? Ben tek başima bir dunya yaratmışım içimde. Acaba o bunun farkinda mi? Ya değilse? Bu bana ve duygularima haksizlik olmuyor mu? Peki ya uzaktan sevmek tum bu olanlari goze alabilmek mi? Veda etmek yerine savaşmak mi??
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İmkansizim
Teen FictionBu kitap benim hislerim,duygularim ve açilamadiklarim.. Kaybettiklerim' Ve sonsuza dek ulaşamayacaklarim. (Olabilecek bir şeyin nasil imkansiza dönüştüğünü anlatmak istedim size. Ben ve benim platonigim.)
