Wraak.

1

"Manal benti word wakker" fluistert mijn moeder in mijn oor. Ik word wakker en geef haar een kus op haar voorhoofd. "Maak je klaar om naar school te gaan hbiba" "Ja mama isgoed"

Mijn moeder,is de enige persoon waar ik nog voor leef. Haar glimlach geeft me de motivatie om verder te blijven leven en haar wijze woorden dat alles goedkomt en dat ik me er niks van aan moet trekken geven mij het gevoel dat het ook echt zo zal zijn.

Ik loop naar de badkamer en kijk in de spiegel. Ik zie een dik meisje. Een dik meisje met wallen en puisten. Een dik meisje met wallen en puisten en grijze ogen die je niet kunt zien door het kroeze haar dat erop valt. Ik zucht.

Ik doe de woedoe en vericht mijn gebed. Ik doe mijn kleren aan: een zwarte wijde broek met een groene trui waar je duidelijk mij  vetrollen in kan zien.

Ik ga naar beneden en schuif aan de tafel. Ik eet een hele omelet en 2 chocolade repen. 

Sinds mijn vader zijn dood, ben ik mijn verdriet gaan minderen door te eten. Dat is nu nog steeds zo. Ik denk elke dag nog aan mijn vader. Mijn lieve vader. Had ik hem nu nog maar.

Aangekomen opschool, probeer ik zo snel mogelijk naar mijn kluisje te gaan. Maar door mijn slechte conditie en dikke benen gaat dat niet zo makkelijk.

Ik ga naar de aula en ik ga zitten in een hoekje waar ik hopelijk niet opval. Ik pak mijn samenvatting erbij en herhaal nog even mijn leerstof voor mij proefwerk biologie. Ik zat verdiept in mijn leerstof tot ik ineens word verstoord door Ayman en zijn vrienden.

"Ewa dikzak, wat heb je vanmorgend gegeten, je vetrol is m3ayek groot vandaag. Ik hoor zijn vrienden lachen. "Draries gaan we straks mcdonald? We nemen haar mee!" Weer lachen zijn vrienden. " Maar je moet wel oppassen dat ze je eten niet opeet hoor ik Amine zeggen. 

Ik schaam me zo erg en ik ben helemaal roodgeworden.

Dit is wat ik elke dag meemaak. Dit is mijn leven

Enhet moet veranderen.