Regen

Hoofdstuk 1

Aangezien hoofdstuk 1 al lang af was en dit toch wel een hele mooie datum is voor een nieuw begin.

1 januari 2017, het is tijd voor een nieuw verhaal 🤗
~~~~~~~~~~~~~~

"Let the rain wash away all
the pain from yesterday"

Vijf en een halve week later.

"Lukt het, Fen?" Liselotte klopt op de deur van Fenna's kamer. "Ja!" schreeuwt ze terug.

Liselotte haalt haar schouders op. Ze kan zich niet voorstellen dat Fenna met een gebroken arm haar schoenen kan strikken.

Liselotte loopt naar beneden. In de keuken brandt nog altijd licht. Een van de dingen die veranderd zijn na de ontvoering; er staat onder altijd een lamp aan.

"Godverdomme!" klinkt er van boven. Liselotte glimlacht, zet de kaas- en hagelslagverpakkingen op de keukentafel en loopt naar boven. Ze klopt opnieuw op de deur.

"Weet je zeker dat het lukt?"

"Ja!"

"Fenna?"

"Oké, nee dan." geeft Fenna toe.

Liselotte lacht zachtjes. "Mag ik binnenkomen?"

Als antwoord wordt de deur opengemaakt. "Nou, zusje, wat is er aan de hand?"

"Die godvergeten rotarm." begint Fenna. "Kijk!" Ze wijst naar haar spijkerblouse. "Heb ik met heel veel moeite die facking blouse dichtgeknopt. Heb ik het laatste knopje door het een na laatste gaatje geduwt. En nou krijg ik het niet meer los!"

"Rustig, Fenna. Dan help ik je tot even?" Liselotte glimlacht. "Ik vind het al een hele prestatie dat je die zwarte spijkerbroek hebt aangekregen en je mascara hebt gedaan zonder te knoeien, met links nogwel!"

Nu kan er bij Fenna ook een lachje van af. "Heb je er een beetje zin in vandaag?" vraagt Liselotte terwijl ze geduldig alle knopjes losmaakt. Fenna's ogen lichten op. "Jaa, natuurlijk!" Haar eerste dag terug op het bureau! Daar had ze zonder tijfel vreselijk veel zin in. Ze mocht dan wel alleen papierwerk en gesprekjes voeren met de nabestaanden, maar dan nog.

"Hoelang denk je dat het duurt tot dat Evert gek van je wordt?" vraagt Liselotte, ze is inmiddels klaar met de knopjes en duwt Fenna zachtjes op het bed. Uit de hoek pakt ze Fenna's nike's en begint die te strikken. "1 dag? 9 uur?" vervolgt de brunette.

"Ik dacht meer aan 10 minuten."mompelt Fenna bloedserieus. De ogen van de twee zusjes vinden elkaar en ze barsten in lachen uit.

Op het bureau daarintegen is het lachen het team al snel vergaan.

"Carla dit kan echt niet." vindt Evert als hij het dossier van de nieuwe zaak heeft gelezen. "Fenna kan echt niet beginnen zo." Hij kijkt verontwaardigd op. "En Liselotte trouwens ook niet!" voegt hij na een korte stilte toe.

"Ik weet dat het geen ideale omstandigheden zijn." begint Carla.

"Ideale! Dit is inderdaad ver van ideaal!" roept Bram uit.

"De politiepsycholoog zei dat ze er klaar voor was." doet ook Menno een duit in het zakje.

"Ja, Menno, maar wij weten allebei dat Fenna ontzettend geloofwaardig kan liegen. Daar zijn we allemaal al ingetrapt." Evert kijkt Carla aan. "Ik wil gewoon niet dat ze er naar één zaak weer god-weet-hoelang uitligt."

Carla knikt begrijpend.  "Ik weet het, maar denk je dat we Fenna kunnen tegenhouden? Of Liselotte? En als we hen kunnen tegenhouden dan zal de officier van justitie ook zijn twijfels hebben over hoe goed het trauma verwerkt is. Bovendien begint de rijksrecherche met het onderzoek, misschien krijgen wij deze zaak helemaal niet voor onze kiezen."

"Ik weet het." zucht Evert.

"En bovendien." lacht Carla. "Volgens mij ben jij degene die de afgelopen weken iedere vervangster eruit heeft gewerkt."

Evert's wangen kleuren een beetje rood en Bram slaat hem lachend op zijn schouder. Het was waar, de ene vervanger comuniceerde niet goed genoeg, de andere was een 'roekeloze automobilist' nummer drie was 'godverdomme nog impulsiever als Fenna'. Wie Carla ook bij het team plaatsten er was altijd wel wat mis mee.

"Prima, maar als we ook maar een vermoeden hebben dat het slechter gaat halen we d'r van de zaak."

"Afgesproken."

Als of het gepland was vloog op dat moment de voordeur van het politiebureau open.

"Goedemorgen!" groet Liselotte haar team. Nog geen twee stappen achter haar volgt Fenna die een vrolijke glimlach op haar gezicht tovert "Hey!"

Nadat de gebruikelijke begroetingen zijn uitgewisseld laat Liselotte haar blik over haar teamgenoten glijden. Bij het zien van Evert schiet ze in de lach. Evert trekt een wenkbrauw op. "Wat?"

"Jullie," Liselotte gebaart naar Fenna en Evert, "zijn ook echt de enigste twee mensen ter wereld die met een gipsepoot een blouse aantrekken."

Bram kijkt van Evert zijn zwarte blouse naar Fenna haar spijkerblouse. "Idioten" lachend schudt hij zijn hoofd.

"Bram!" roept Evert verontwaardigd.

"Zie het positief in, jullie matchen wel." lacht Bram terwijl hij zich in zijn bureau stoel laat zakken. Evert laat zijn blik over zijn eigen kleren glijden en daarna over die van Fenna. Hij draagt een zwarte blouse met een spijkerbroek en Fenna een spijkerblouse met een zwarte broek. Ook Evert en Fenna ziet de lol van situatie nu in en nemen allebei hun vertrouwde plekje in.

Carla en Menno voegen zich bij het team en nadat zij hen goedemorgen hadden gewenst, richt Carla zich tot Fenna.

"Fijn dat je weer terug bent."

Fenna glimlacht. "Dat vind ik ook." Fenna Kremer was weer terug. Zij was sterker als de angst en alle andere emoties. Het was niet nodig om daar over te praten, haar zwakte te tonen. Zolang ze gewoon doorging zou alles weer goed komen.

Toch?