UMUT

Elveda..

Bugün özgür işten izin aldı. Birlikte dışarı çıktık. Bir sürprizi varmış bende ayak uyduruyorum işte.

Kapalı bir yer burası, denizin hemen yanında, dalgaların sesi sohbetimizin arasına giricek kadar yakından geliyor. İçerisi özenle süslenmiş, dört bir yanına Gül serpilmiş. Herşey okadar güzel ki, hiç istemiyorum bugünün bitmesini. Sadece o ve ben varız. Başka kimse Yok, olsun da istemem sanırım. Birden kapı açılıyor. Bir kadın ve tahminimce 4-5 yaşlarında bir erkek çocuk. Babaaaa!! Diye koşuyor Özgür'e. Şaka mı bu ? Buda bugünün planının içindemiydi ? Hayır. Eğer bir şaka olsa özgür bu kadar şaşkın kalamazdı. Elbet gülerdi, çünkü özgür asla bişey saklamayı beceremezdi. Kadın çocuğun arkasından '' Aras beni bekle '' diye bağırıyor. '' ah özgür çok korkuttun bizi '' diyip özgüre , eşime , hayallerime vede umuduma sarılıyor bu kadın. Bu neydi şimdi ? Özgüre bakıyorum açıklama istercesine, hakim olamadığım sinirim ve şaşkınlığımla. Özgür boyun eğiyor, birşey sorma dercesine. Şaşkınlığımı atlatıp hemen çıkıyorum oradan. Hava almak istiyorum. Sanki duvarlar üzerime üzerime geliyo. Koşuyorum. Arkama bile bakmadan, hayalimi bir an olsun unutup tüm gücümle koşuyorum. Hakim olamadığım gözyaşlarım, içimdeki öfkeyi bastırmak istercesine ufak çığlıklarım eşlik ediyor bana. Sanırım açıklamaya gerek Yok. Kilometrelerce yol var önümde bir an mantıklı düşünüp taksiye biniyorum. Şuan aklımda olan tek şey eve gidip eşyalarımı toparlamak. Telefonum çalıyor. '' hayalim '' telefonu tutup fırlatıyorum camdan. Canım hiç bu kadar yanmamıştı. Hayalime sarılıyorum, Onda arıyorum tesellimi.
'' şu köşede inebilirmiyim '' diyip iniyorum taksiden. Eve çıkıyorum koşarak. Ağlamaktan o kadar yorgun düştüm ki kendimi yatağa atıp Özgür'ün yastığına sarılıyorum.

Uyuya kalmışım. Gözümü açtığımda özgür başımdaydı. Hemen kalktım eşyalarımı toparlamak için valizimi aldım elime. Özgür okadar sert bir şekilde kolumu tuttu ki, kendimi geriye çekemedim. Hiç bişey söylemeden sadece öptü. Tekrar ağlamaya başladım ve kelimeler ağzımdan zorla çıkıyormuş gibi parça parça bir şekilde, bana bir açıklama yapması gerektiği söyledim. Ellerimi tuttu, okadar içtin baktı ki bişey diyemedim. Oturduk ve başladı.
'' ben 19 yaşındayken o kadınla beraber oldum ve hamile kaldı. Ailesi bunu öğrenince kapımıza dayandı. Ailemde onunla evlenmem için beni zorladı. Biz hiç bir zaman eş olamadık. Evlenirken şart koştum. Aras yani çocuk doğana kadar yanında olucağımı söyledim. Başta kabul etti. Gün geldi çattı Aras doğdu. O çocuğu doğduğu günden beri bir kez olsun kucağıma alıp sevmedim. Çünkü onun yüzünden gençliğim karardı, yani hep onu sorumlu tuttum. Herneyse. Doğduğu gün eşyalarımı almak için eve geldim. Eğer gidersem kendine zarar vericeğini söyledi. Kısaca beni tehdit etti. Çünkü Asya ya birşey olursa ailesi benden bilicekti. Bunu bildiği için bu şekilde tehdit etti beni. Bende mecbur onunla yaşamak zorunda kaldım. Bir sene önce bu eve taşındım. Çünkü onlardan kaçtım. Ne bir haber verdim nede bir iz bıraktım. Hattımı değiştim, işten ayrıldım. Bu durumda sana yalan söylemiş oluyorum. Seninle tanıştığımızda o gördüğün şirkette 8-9 aydır çalışıyodum. Hayatıma yeniden başlamıştım, onları geride bırakmıştım. Bu yüzden bu tatsız konunun seninle aramıza girmesini istemedim. O kadınla hala evliyim. Bu yüzden seninle evlenemedim. Ama emin olman gereken tek bişey var. Seni gerçekten seviyorum. '' bu duyduklarım Ne peki ? Hangi birine kızmalıyım ? Daha Doğmadan bile bir bebeği üstelik kendi oğlu olduğu halde hayatını mahvetmekle suçlamasına mı ? Yoksa bana yalan söyleyip herşeyi benden saklaması mı ? Ben bu adama mı aşığım ? Nasıl biri bu böyle. İnanmıyorum ya inanmak istemiyorum. Bunların bir rüya olması için herşeyi yapardım. Özgür ağlayarak bakıyor bana. Ayağa kalkıp arkamı dönüyorum '' gitme, hayallerimizi yarıda bırakma. Söz veriyorum herşey güzel olucak '' neyin sözü ? Neyin hayali ? Nasıl güzel olucak ki. Öz oğlunu, hala karın olarak gözüken kadını geride bırakarak mı ? Kimsenin hayatını mahvetmeye niyetim Yok. Hiç bir şey söylemeden Arkamı dönüp çıkıyorum evden. Beni ilk öptüğü, Deniz kenarına geliyorum.
Düşünüyorum. Neden herşey burda yaşananlar kadar masum kalamadı ? Benim hayallerim bu değildi. Benim umudum bunlardan ibaret değildi. Benim umudum oydu. Benim umudum bizdik , minik hayalimdi. Kendi oğlunu geride bırakan bir adam, hayalime ne kadar sahip çıkabilir ki. Bunu kızıma yaşatmaya hakkım yok. Yarın bir gün gidermi babasız mı büyür diye ömrüm boyu bunu düşünmek istemiyorum. Artık umudum kalmadı.
(Uzun bir süre denize bakar)
Affet beni hayalim , affet beni.
Elvedaaa yarım kalan umutlar....

( Işıl kendini suya bırakır. )

Mutlu son mu ? Benim kitabım da hiç bir son mutlu bitmez...