{Vervolg op Messages Shawn Mendes. Je hoeft hem niet per se te lezen, is wel handig.}
Zij zag hem opnieuw.
Hij gaf zijn nummer.
Zij wilde beginnen met een schone lei en dat is wat ze gingen doen
Ze begonnen helemaal opnieuw
Hoogste rang: 2 {6-3-'17}
Shawn, Rose, Louis en mijn ouders zitten allemaal rond mijn bed. Er is dus serieus iets wat ze mij niet vertellen, anders zouden ze hier niet zo zitten.
"Dus..." zeg ik ongemakkelijk.
"Ja, wij moeten praten," zegt mijn moeder dan. Goh, dat had ik nog niet door.
"Waarover?"
"Jou," zegt Louis. Niet begrijpend kijk ik ze aan.
"Ze weten of je ooit nog wel zou kunnen lopen," zegt mijn moeder en ik zie dat ze een traan wegveegt. Dat was alsof er een pleister van mijn arm werd gerukt.
"H-hoe bedoel je?" Rose staat op en loopt de kamer uit.
"Door je ongeluk heb jij je enkel verbrijzeld en ze weten niet of je er ooit nog op zou kunnen lopen." Dat kan niet.
"Je maakt een grapje, toch?" Ik kijk naar mijn ouders, die allebei kort hun hoofd schudden. Dit kan niet waar zijn. Ik droom.
"Ga weg! Allemaal!" schreeuw ik. Iedereen kijkt mij verbaasd aan. "Rot op!" gil ik. Tranen lopen over mijn wangen. Iedereen staat op en verlaat zonder iets te zeggen de kamer. Shawn kijkt nog even naar mij, voor hij dan de kamer verlaat. Ik laat de tranen zijn vrije loop gaan. Ik trek het kussen onder mijn hoofd vandaan en leg hem over mijn hoofd heen. Dit kan niet waar zijn. Straks zit ik voor eeuwig in een rolstoel!
***
Ik hoor de deur open gaan, maar ik besteed er geen aandacht aan. Ik lig op mijn zij met mijn gezicht van de deur af. Op dit moment heb ik aan niemand behoefte. Helemaal niemand.
"Hey Kiddo." Ik kijk toch op en glimlach met de tranen in mijn ogen.
"Harry," zeg ik zacht. Hij glimlacht en slaat zijn armen om mij heen. Meteen komen de tranen weer op.
"Het is oké," zegt hij zacht en wrijft troostend over mijn rug.
"Het is zo lang geleden," zeg ik dan. Harry grinnikt. Hij laat mij los en komt naast mij op bed zitten.
"Ja, ik kan er niks aan doen dat je broer over de grens gaat studeren." Ik grinnik. Harry is altijd de beste vriend van mijn broer geweest. Ik ken hem al sinds ik klein ben en daarom voelt hij voor mij ook aan als een broer.
"Maar Louis vertelde net wat er allemaal aan de hand is." Ik zucht.
"Ik wil het er niet over hebben. Ik kan misschien nooit meer lopen. Ik moet het accepteren. Dus, vertel eens iets leuks."
"Nou, ik heb een huis gekocht, woon dan bijna samen en ik ben oom geworden."
"Heeft Gemma een kind?! Gefeliciteerd!" Harry glimlacht trots.
"Thanks! Ik heb een foto met hem," zegt hij dan en pakt zijn telefoon. Ik zie wat foto's van hem en Louis voorbij komen en dan een foto met hem en zijn neefje.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Wat een schatje! Hoe heet hij?"
"Tom."
"Wat een cutie. Echt waar." Harry glimlacht en legt dan zijn telefoon weg.
"En wat heb jij de afgelopen maanden gedaan?"
"Niks. Ruzie gemaakt met Shawn. Hier in het ziekenhuis gelegen. Leren voor de examens. Maar ik zie nergens het nut meer van in. Het is niet dat ik straks kan doen wat ik wil gaan doen. Ik wilde met Shawn mee op tour, maar ik denk niet dat het gaat als ik een rolstoel zit. Zo'n bus is niet zo breed." Harry knikt.
"Er is vast wel een oplossing. Er is altijd een oplossing, Lottie." Ik glimlach. Harry is altijd zo positief. "Heb je wel gevoel in je benen?"
"Ja, het doet pijn."
"Uiteindelijk zal je er weer op kunnen lopen. Het zal alleen wat tijd kosten, maar wat heb je te verliezen?"
"Niks. Shawn?"
"Als hij echt van je houdt zal hij bij je blijven." Ik knik.
"Shawn wil je zien." Ik schud meteen mijn hoofd.
"Ik kan het niet. Als ik Shawn of Louis of wie dan ook nu zou zien, dan breek ik en ik ben klaar met huilen! Ik ben er helemaal klaar mee. Met alles. Ik wil gewoon naar huis."
"Dan is het goed dat ik je kom vertellen dat je naar huis mag."
