ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းနည္း လြမ္းဆြတ္ေနသည့္အခါတိုင္း.. ဘာေၾကာင့္မ်ား.. ေသာၾကာၾကယ္ဟာ.. ပိုၿပီး လင္းလက္ေနရပါသလဲ...။
ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလွာင္ေျပာင္ခ်င္ေနသည္လား...
သို႔မဟုတ္...
အားေပးႏွစ္သိမ့္ခ်င္သည္လား....။
စာၾကည့္စားပြဲခံုေပၚက ... ဓာတ္ပံုမွန္ေဘာင္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ အသာေငးမိသည္... ။ စာအုပ္ေပါင္းမ်ားစြာရယ္.. Laptop တစ္လံုးရယ္နဲ႔
အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ သူ.... ။ အဲ့ဒီတုန္းက ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ.
လက္ထဲ အဆင္သင့္ရွိေနတဲ့ ဖုန္းနဲ႔ ဓာတ္ပံု ရုိက္ျဖစ္သြားသည္... ။
" ဘာရယ္မဟုတ္တဲ့ " အမွတ္တရေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ...သိပ္မ်ားတယ္... ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ သင္ဖူးတဲ့ ဘူမိေဗဒ သင္ခန္းစာထဲကလိုမ်ိဳး..။
အနည္က်လာတဲ့ အမႈန္အမႊားေတြဟာ.. အခ်ိန္ေတြၾကာလာတဲ့အခါ... ေက်ာက္စိုင္ေက်ာက္ခဲေတြ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားၾကသလိုမ်ိဳး ....။
အမွတ္တရေတြမ်ားေလ......
အခ်ိန္ေတြၾကာလာတဲ့အခါ ( သို႔မဟုတ္ ေဝးသြားတဲ့အခါ) ... လြမ္းဆြတ္မႈ ထုထည္ႀကီးေလျဖစ္လာသလိုေပါ့....။
အဲ့ဒီျဖစ္ရပ္ႏွစ္ခုမွာ.. ကြာျခားမႈကေတာ့...
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမွတ္တရေတြဆိုတာမ်ိဳးဟာ...
အနည္က်ရုံ အမႈန္အမႊားမဟုတ္ပဲ... ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ ႏွလံုးသားထဲကို သြန္ခ်ေလာင္းပစ္ခဲ့ၾကတာပဲ... ။
ဓာတ္ပံုထဲက သူဟာ.. ခပ္တည္တည္ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔...။
ကၽြန္ေတာ္ထိေတြ႕ပြတ္သတ္မိခ်င္တဲ့.. သူ႔မ်က္ခံုးေတြ... ။
ရယ္ေမာလိုက္တဲ့ အခါတိုင္း .... ပြင့္လန္းလာတတ္သည့္..
ႏႈတ္ခမ္းဖူးမ်ားကို.. ကၽြန္ေတာ္ ထပ္မံ ေငးေမာခြင့္မရေတာ့တာ... သိပ္ကို နာက်င္စရာေကာင္းသည္...။
ၾကင္နာႏူးညံ့ေသာ...ဂရုစိုက္မႈအေသးအဖြဲ႕ကေလးမ်ားႏွင့္
ကၽြန္ေတာ္ မည္သို႔မွ မသက္ဆိုင္ေတာ့သည္မွာလည္း..
နာက်င္စရာေကာင္းသည္... ။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၲာဟာ.. က်ိန္စာသင့္ေနသလိုမ်ိဳး....။
အမွန္တရားေတြဟာ ... မွားယြင္းသြားတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ...
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖံုးကြယ္ပစ္လိုက္ရေတာ့သည္... ။
KAMU SEDANG MEMBACA
Unconditionally.......
Fiksi Penggemarႏွလံုးသားမပါပဲ.... ဗလာအခြံသက္သက္နဲ႔.. ကၽြန္ေတာ္ ... ခင္ဗ်ားကို ခ်စ္ျပႏိုင္ပါတယ္....
