I'M THE LOST QUEEN OF MY KING [COMPLETED]

CHAPTER 10: STALKER (I know you)

KRISTINE’S POV

Simula ng araw na iyon ay nagkagulo-gulo ang buhay ko. Pati din sa red paper na nakita ko. Ang pagkakaroon ng hindi inaasahang powers? Hindi ko talaga alam kung ano ba ang kailangan kong isipin.

“Grabeeee! Ang galing naman nyan.” Manghang sabi ni Tintin.

Nandito sya sa bahay ngayon. It’s Thursday at wala kaming Klase. Pinakita ko sa kanya ang  natuklasan ko. Ewan ko nga kung paano ako nagkaroon nito, e. “Paano ‘to ngayon? Anong gagawin ko?” tanong ko sa kanya.

Baka mamaya may masaktan ako. Hindi ko alam kung pano ito kontrolin. Hindi ko ‘to inaasahan at bakit naman kasi kailangan pang ako. “I don’t know either,” sagot nya.

Gusto kong sabihin kina nanay at tatay pati kila kuya. Wala nga pala sila dito sa Pilipinas. Hindi ko alam kung kailan ang uwi nila. Alam ko ay nag-travel sila pero hindi ko alam kung sa’n. Kinowento ko din ang nangyare kagabe pati ‘yong about kay Mr. red guy. “Sige na be, I need to go home na baka hinahanap na ako nila mommy at daddy. Bye! Basta h’wag kang gagawa na p’wede mong ikapahamak o nang iba,” sabi nito at saka ko sya hinatid sa may gate. 

Bago sya mawala sa paningin ko ay may nakita ako sa tabi ng poste. Isang lalakeng naka gray na jaket with hood. Ano bang meron at naka hood sila? At saka ang init-init naka jacket sila? Pumasok na ako sa loob at ipinasara ang gate kila manong guard. Umak’yat na ako sa k’warto ko at matutulog na. May pasok pa ako bukas.



ZARCH’S POV

Ilang daang taon ang lumipas bago namin sya makita at hindi ko alam kung paano namin sya pababalikin. I want to hug her. I miss her so damn much but not now. “Kailan ang full moon?” tanong ko kay Shaun.

“3rd week of this month.” Habang naka tingin sa Calendar.

“Malapit na. Malapit na rin natin s’yang maibalik,” sabi naman ni Jean.

She’s right. My Queen is coming back again. “Nasaan ang librong pinapahanap ko?” tanong ko.

Kakailanganin ko ‘yon. Para tuluyan na syang bumalik sa ‘min. “Tinago ko muna,” sabi nito.
Shea sana pagbalik mo may rason ka kung bakit ka nawala.



KRISTINE’S POV

Nagising ako na maganda ang panaginip ko. Hinalikan ako ng isang g’wapong nilalang at nakita kong na-miss nya ako. Hindi ko alam pero pakiramdam ko ay matagal ko na syang kilala.

***Flashbacks***

Naglalakad ako papuntang garden. Ang ganda dito, parang paraiso. Ang daming paro-paro, tutubi at ibon. Malaki ang palasyo na ‘to. Kanino kaya ‘to? Sa aking pagmumunimuni ay may lumapit na lalake.

“Nakita rin kita,” sai nito at saka sya lumapit sa ‘kin.

“Huh?”

“I thought that you left me. I thought that I had lost you again. I don’t want to make it happen because I don’t know what should do to myself if you do that again,” sabi nito at saka sya tumingin sa mga mata ko.

Direkta syang nakatingin sa mga mata ko. His gray eyes were full of worries and sadness. Full of emotions and misses. Unti-unting lumapit ang kan’yang mukha sa mukha ko. I smell his breath this is like mint of Mr. red guy. “Don’t leave me go again, Shea. I love you so so much more than my life.” Naramdaman ko ang labi nya sa labi ko.

It’s passionate and full of love. I felt it, and it’s full of worries and misses. Sino ba talaga ako?

****End of Flashback***

Pumasok na ako sa banyo para maligo at mag-asikaso na rin ng sarili ko. Matapos ‘yon ay bumaba na ako. Wala si Nanay umalis daw kasi may kailangang asikasuhin. Binati ko ang mga katulong namin. Matapos kong kumain ay umalis na ako. Sana maganda ang mangyare ngayon. Pagpasok ko sa room ay ang iingay nila. Chismis dito chismis doon.

“Anong mero’n?” tanong ko kay Tintin na naka ubub ang mukha sa desk nya.

“Nand’yan daw ang apat na lalake ‘yong new classmates natin? Hindi mo pa sila na me-meet right? I think ngayon p’wede mo na sila ma-meet.” Tumango lang ako sa kanya at bumuntong hininga.

Naalala ko ang nangyare. Iyong nanghina at nahimatay ako. Pero baka naman nagkataon lang ‘yon? Pumasok na ang professor namin at accounting namin ngayon. Tsk? I hate this subject, but I don’t have any choice.

“Ok class answer the 3-4 and I’ll check it later,” sabi nito saka namin binuksan ang libro upang sagutan iyon.

Napatingin ako sa pinto ng classroom dahil sa padabog na pagbukas nito. Sino namang tampalasan ang nagbukas padabog ng pinto? Pumasok ang isang lalakeng dilaw ang buhok at sumunod ang naka red na buhok. Teka? Ba’t ganyan ang kulay ng buhok nila?

“Sino sila?” tanong ko kay Tintin.

“Sila ang new classmates natin!” sabi nito at pumasok ang apat.

Iyong pangatlo ay brown at pang-apat ay blue. “Bakit gan’yan ang kulay ng buhok nila?” takang tanong ko.

“I don’t know? Pero ang g’wapo naman.” Kinikilig nitong sambit.

Tsk? Basta g’wapo ganyan sya.

“Oh?  The four of you are late,” walang pasintabi ay tinalikuran nila ang professor saka naglakad papunta sa likod namin.

Wengya!

“Bastos,” mahinang sambit ko pero mukhang narinig ata no’ng isa.

“What did you say miss?” tanong ni red hair.

“Tsk? None of your business Mr. red hair,” sagot ko at saka ko sya tinarayan.

“Ow, really? I like your attitude, what is your name?” tanong nito at hindi ko alam kung maiinis ba ako o hindi.

Hindi ko sya sinagot at sinagutan na lang ang pinapasagot sa ‘min. Ayaw kong makipagkaibigan sa mga lalakeng walang modo.

(I told you that don’t fucking talk to her if you don’t have my permission mr. Reidson)

(Easy! Selos ka agad Mr. Zeil)

Tila nabuhusan ako ng malamig na tubig ng marinig ko ‘yon. Ang boses at ang pangalan nila ay iisa.

(SHUT UP YOUR FUCKING MOUTH!)

Ayaw kong lumingon. Kailangan ko munang makasigurado. “Be! Naalala mo ba ‘yong red paper?” bulong kong tanong kay Tintin. Tumango sya sa ‘kin bilang sagot. “I think I know who’s my stalker.” Bigla naman nanlaki ang mata nya and I point my first finger on her mouth.

Mr. Zarch Zeil.