İkimiz de gördüğümüz şeyin şokundaydık. Hava adeta buz kesmişti, Adrasteia aile birbirimize sokulmuştuk. Buz kristalleri yerlere dökülüyordu. Adrasteia ağlamamak için kendini zor tutuyor gibiydi, ve gözünden bir damla yaş geldi. "Bu olamaz! Onu bir daha hiç görmeyeceğimi sanmıştım!" Onu teselli etmeye çalışıyordum ama işe yaramıyordu. "Muhtemelen tutsak tutulduğu yerde güçlenmiştir ve şimdi ilk işi ortalığı birbirine katmak olacaktır!" Hava o kadar soğumuştu ki hemen Adrasteia'yı alıp sıcak bir yer aramaya koyuldum. Sahile giderken yürüdüğüm yoldan geri dönüyorduk. Ortamın sıcaklığı normale düşmüştü. Meydanda bir kafeteryaya girdik, mükemmel bir yerdi burası. Duvarları taştandı, dışarıda kırmızı beyaz şemsiyeler ve masalar vardı. İçeridekiler birşeyler yiyip içiyor, sohbet ediyorlardı. Atmosferi o kadar güzel ve sıcaktı ki buradan hiç çıkmak istemezdim. Köşede büyük kazan gibi bir şeyin içinde kahve pişiyordu. Duvarda tablolar asılıydı. Böyle bir yerde kafeteryanın ne aradığı sorusu kafamı kurcalamıyor da değildi. Bir masaya oturduk. Adrasteia'nın yanakları pespembe olmuştu, bense birşey anlatmasını beklermiş gibi ona bakıyordum. O anlamayınca mevzuya girdim. "Sen başka bir ülkenin prensesi olduğuna göre burada ne işin var?" Garsonun sipariş vermediğimiz halde getirdiği kavhesine bakıyordu. "Özel bir sebebi yok. Çocukluğumdan beri dövüş sanatları, okçuluk, kılıç ustalığı gibi pek çok konuda eğitim gördüm. Bu yüzden turnuvaları hiç kaçırmam, komşu ülke olduğumuz için hayatımın bir kısmını burada da geçiriyorum denebilir." Kafamda hala sorular vardı. "Peki neresi burası? Yani, dünyada Turqois diye bir ülke olduğunu sanmıyorum, hangi gezegen burası? Ben buraya nasıl ışınlanarak geldim!?" Cevapladı. "Dünya...Eskiden beri dünya hakkında çok şey okudum. İçinde bulunduğumuz gezegenin ismi Quan. Bu gezegen aslında hiç var olmadı, dünyanın bire bir aynısı olarak düşünebilirsin, ama hiçbir uzay araştırma ekibi bu gezegenin varlığından haberdar değil. Çünkü bu gezegene ancak düşünce yoluyla gelebilrsin, uzayda gezerek değil. Zamanla burası hakkında çok şey öğreneceksin Edwin." Anlattıklarına inanmak çok güçtü ama buraya geldiğimden beri öyle şeylerle karşılaşmıştım ki artık tepki vermiyordum. Sordu. "Ne düşünüyorsun?" Gözlerimi ona çevirdim. "Şu son birkaç günde yaşadıklarımı." "Sanırım birkaç gün sonra burada olmak istemeyeceksin. Onun dönüşü...Kahretsin!" Kahvemden bir yudum aldım. "Artık olumsuz düşünmeyi bırak! Her türlü zorluğa göğüs gerebilecek güçte olduğumuzu sanıyorum. Lütfen biraz sakin ol." Bana bakıp tebessüm etti. Biraz daha oturup kafeteryadan çıktık. Saraya gittim ve odama girdim. Sanırım yattıktan yaklaşık 1 saat sonra uyudum.
Uyandım. Henüz yeni sabah oluyordu. Ben yine tam zamanında mı uyanmıştım?! Aman Allah'ım, bana ne oluyordu?! Çıkmak için odamın kapısını açtım. Sarayın içinde Wayne ile karşılaştım. "Kral Kahn'ın yanından geliyorum. Kraliçenin dönüşünden haberdar olmuş. Durum pek iyi değil." O anda aklıma bir soru daha geldi. "Komşu ülkenin kraliçesi olduğuna göre dönüşü sizi neden bu kadar ilgilendiriyor?" Wayne cevapladı. "O kin dolu bir kadın. Onunla kralımızın eskiye dayanan bir geçmişi var. Bu mutsuz biten bir aşk hikayesi gibi birşey. Bizden hınç almak için de yapmadığını bırakmaz. Ayrıca kendi ülkesine gidince pek...hoşgörüyle karşılanacağını sanmıyorum." Dediklerini anladığımı göstermek için kafamı salladım. Gerçi pek birşey anlamamıştım. Uzatmadım, beraber meydana gittik. Henüz herkes gelmemişti. Millet toplanana kadar kendi takımımın yanına geçip vakit geçirdim. Adrasteia da bizim takımın yanındaydı. Dünkü olaylar hakkında konuşuyorduk. O sırada çok uzakta, buz mavisi renginde birşey gözüme çarptı. Ama çok üstünde durmadım. Wayne yine kürsüye çıktı, kısaca birşeyler söyleyerek sıradaki karşılaşmayı söylemeye koyuldu. Elindeki zarfı açtı ve Blair'a baktı. Blair'ın yüzünde bir gülümseme belirdi, kendinden çok emin, çok havalıydı açıkçası.
