One-Shot Stories[Compilation]

Destiny

[Andrei POV]

I don't believe in destiny because lahat ng nangyari sa akin ay masama dahil sa letseng destiny na yan.

Dahil sa letseng destiny na yan,namatay ang pinakamamahal ko..

Namatay ang fiancee ko 2 years ago.Dahil sa car accident.They said that its her destiny.Eh isaksak ko kaya yang destiny na yan sa mga baga nila?

Yes,di pa ako nakakamove on sa pagkamatay ni Lizelle.Kahit mahigit isang taon na yun.

“Kuya,okay ka lang?Ang higpit ng hawak mo sa tinidor."tanong ng kapatid ko na nakapagpabalik ng katinuan ko.

“Don't mind me.Im okay.Just eat."kumain na rin ako.

“Anak,okay ka lang?"tanong ni Mom sa akin.

“Did you heard what I said?I said Im okay!"di ko na mapigilang tumaas ang boses ko.Nakakabanas kasi eh.Tanong ng tanong kung okay lang ako eh okay nga ako.Ano gusto nila marinig mula sa akin?Na hindi ako okay?

“Andrei,don't raise your voice on your Mom."kalmadong sabi ni Dad.

“We know that you still can't forget her.But try to move on or focus yourself on other things."paliwanag ni Mom.

Yeah.I can't forget her....

“Yeah.That destiny...."alam kong nagbabadya na namang tumulo ang luha ko kaya tumayo na ako.

“Im already full."pumunta na ako sa kwarto ko at binuhos ang luha ko.Di ko namalayang nakatulog na pala ako.....

*****

“Son?Are you sure you're going to school?"paninigurado ni Dad.Alam nya kasing di pa ako maayos para pumasok.Pero isang buong school year na ang di ko napasukan dahil sa pagluluksa....

Pagluluksa kay Red....

“Are you crying?"di ko namalayang umiiyak na naman ako kaya pinahid ko na agad ito.

“No Dad."paalam ko at dumiretso na sa main door kung saan naghihintay si Manong Kaloy,driver ko.Mamaya daw pag ako nagmaneho baka daw maisipan ko daw mag suicide.Di ako ganun ka cheap mag suicide.Kung gusto ko mang magpakamatay,gusto ko yung tipong tatalon mula sa tuktok ng Eiffel Tower.

Nakarating na agad ako sa school at bumaba na.Mukhang nagulat ang mga estudyante kasi ngayon na lang ulit ako pumasok.Wala naman akong pakialam sa kanila kaya naglakad na lang ako kahit na may naririnig akong mga bulungan against sa akin.

Patuloy lang ako sa paglalakad ng may nakabangga ako.

“Fvck!!"malutong kong mura.Tatanga tanga naman nito.Sakit tuloy ng balikat ko.

“Ay pasensya na po kuya!!"napatingin ako sa nakabangga sakin.Nasa sahig sya kasi mukhang napalakas ang pagsalpok nya sakin.

Pinulot muna nya ang mga gamit nya bago tumingin sakin.

“R-red...."

“Kilala mo po ako Kuya?"tanong nya.

Takte!!Totoo ba itong nakikita ko?Si R-red ba talaga ito?

“You're alive!!"hinawakan ko sya sa magkabilang balikat at parang naiilang sya.Pero wala akong pakialam.Buhay ang prinsesa ko,buhay si Red.

“Ah Kuya.Baka gusto mo akong bitawan?"

“No,di na kita papakawalan sa pagkakataong ito!"

Tumakbo na sya palayo.

She is alive......
I want to hug her
I want to kiss her
I want to be with her
I want her so much....
I want to call her mine...again

But she can't remember me....

Yeah!Sabi ng doctor sa amin na nagka amnesia sya.Syempre tuwang tuwa kami pati ang pamilya nya.

Nalaman namin na kinupkop sya ng isang mayamang pamilya.Tinuring na anak.

Pero ang nakakapagtaka ay kung sino yung nasa kabaong ngayon?Sino yun?

“Pwede ba Andrei,tigil tigilan mo ako!Maganda na nga yung mood ko.Nasira na naman!"sigaw nya sakin.Sanay na akong masigawan araw araw.Bumalik ang pagiging masayahin ko.

“Ano ba kasi problema mo at ayaw mo akong sagutin?"Nililigawan ko sya kahit alam kong hindi nga nya ako natatandaan.Natatandaan na nya ang parents nya,mga kaibigan nya.Ako na lang ang hindi.

Isang beses,nasobrahan na ako sa pang-aasar at pangungulit ko sa kanya.

“Ilang beses ko na bang sinabi sayo na ayoko sayo?AYOKO SAYO.Ilang beses ko na bang sinabi sayo na hindi ako interesado sa mga kalokohan mo?Kung meron man tayo noon.NOON YUN.Andrei nasa present ka na.Oo nakalimutan kita.Kasalanan ko yun.Pero bakit ba ako nabangga?Bakit ba ako nagka amnesia?Diba dahil iniwan mo ako?Sinong lecheng tanga ba ang gumawa nun?Diba ikaw?"tumama sakin yung sinabi nya.Hindi ko sya iniwan.Hindi ko sya pinabayaan.Inakala nyang nakipagbalikan ako sa ex ko nang kinausap nun ako para sa maayos na paghihiwalay.

“Okay,tanggap ko naman na napaka-kulit ko.Tanggap ko na wala akong kwenta.Pero sana naman Red,tignan mo yung mga effort na ginagawa ko para maalala mo ako.Sawa ka na sakin?Sige pagbibigyan kita.Di ako magpapakita sayo ng isang buwan.Maski anino ko di mo makikita.Ginagawa ko to kasi mahal kita!"umiiyak akong umalis sa lugar na iyon.Ang sakit lang na pinagtatabuyan ka ng taong mahal mo.

Mga ilang buwan rin ang lumipas na di kami nag-uusap.Naging ilang buwan ang isang buwan.Naging busy na rin ako kasi graduating student na ako at nagte training pa ako sa kumpanya namin.Wala na akong narinig na balita mula ng huli naming pagkikita ni Red.

“Bro,alam mo bang si Red  yung nasa kabaong ngayon?"

“Pakyu brad.Kung yun si Red,sino yung Red na nakakausap nyo ngayon?"tanong ko habang inaayos ang mga papeles na nasa lamesa ko.Lahat ba naman ng papeles sakin binigay ni Dad.

“Si Pink."

Tumingin ako kay Andie.“At sino naman si Pink?"

“Kakambal ni Red."

“The fvck.Ang gulo mo.Ayusin mo nga!"sigaw ko.

“Relax brad.Siya na mag e explain sayo."tumayo sya at lumabas.Pumasok naman si Red kaya napatayo ako at lumapit sa kanya.

“R-red...."

Ngumiti sya ng mapakla sakin.

“Pink Arevalo nga pala."inabot nya yung isang kamay nya pero di ko tinanggap.

“Pink?"

“Yeah,ako si Pink.Ang taong minahal mo.Ginamit ko ang pangalan ng kakambal ko para sa panseguridad ko.Ako talaga ang kayakap mo,ka-holding hands mo at kahalikan mo.Si Red ay nasa ibang bansa nun.Diba ang sabi ko pupunta ako ng Palawan.Nung mga oras na yun ay dumating sya rito at naaksidente.Then ang nakarating sayo at ang totoong Red ang namatay."

“H-hindi totoo yan.Prove it to me "

“My prince..."

Niyakap ko sya ng mahigpit.Na miss ko sya ng sobra.Di ko man maintindihan ang lahat.Iisa lang ang alam ko....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Mahal ko sya....

Salamat sa Destiny..

-end-