Natuurkind

4. Genade

'ROARRRRRRRR!'

"Dat is dus een beer" zegt Raf. "En geen kleine ook." Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Is dit niet gewoon nep? Ik ga al jaren naar bossen zoals dit en heb nog nooit zo'n grote beer gezien. Hij ziet er niet erg blij uit. Hij komt op ons afgestormd als een op hol geslagen stier. Dit is niet goed, helemaal niet goed, denk ik bij mezelf.
Eindelijk kom ik los uit mijn gedachten en merk dat Raf me probeert mee te trekken in een kuil. Zo snel als ik kan spring ik achter hem aan. Even, heel even maar, lijkt het net alsof de beer ons achterna blijft zitten, maar dan draait hij zich plots om en gaat terug waarvan hij gekomen is.

Helemaal nat van het zweet kan ik weer adem halen. Naast me doet Raf hetzelfde. Ik had hem toch wat moediger ingeschat, maarja ik ben erg goed in vooroordelen geven.

"Ik vind beren verschrikkelijk eng." Zegt Raf opeens. 'Ik ook' antwoord ik. We blijven nog een paar minuten zo zitten en dan ga ik terug naar onze plek. Hij komt langzaam, om zich heen kijkend, achter me aan. Hij is echt bang.

Later als het al een beetje gaat schemeren probeer ik nog eens te vragen wat hij hier eigenlijk doet, weer geen antwoord. Maar hij vraagt hetzelfde aan mij. Ik zeg: 'alleen als jij het ook verteld.' Daar sluit hij een akkoord mee af.

'Ik ben weggelopen.' Hij kijkt me verbaasd aan. "Zo'n mooi meisje en weggelopen!?" Ik bloos, maar vraag dan wat hij hier nu eigenlijk doet. Ik wacht tot zijn mond open gaat en ik het ga horen. "We hebben nooit besloten wanneer ik het zou vertellen." En hij grijnst. 'Vieze vuile bedrieger!' Roep ik voor de gein. Hij kijkt gekwetst en begint me dan te kietelen. Waar ik dus NIET tegen kan. "Hoe noemde je mij? Eerst genade dan is het misschien goed."
'Nooit' , zeg ik lachend.
"Tja dan blijf ik nog maar eventjes doorgaan." En hij begint me weer te kietelen.

Uiteindelijk schreeuw ik maar: 'Oké, oké jij hebt gewonnen, GENADE!!!!'