Natuurkind

7. Afblijven

Raf pov:

Als ik mijn ogen open zie ik wazig. Ik lig op de grond, mijn handen zijn vastgebonden en er plakt tape op mijn mond. Huh waar ben ik? Snel kom ik overeind, maar dat was niet zo een goed idee. Alles om me heen begint te draaien en ik krijg een pijnscheut in mijn arm, dus ik ga snel weer liggen. De pijn in mijn arm blijft, maar na een paar minuten probeer ik wat langzamer te gaan zitten. Nu lukt het wel.

Ik kijk om me heen en zie dat ik in een stoffig kamertje ben. Een oude stoel, een boekenkast met maar één boek erin en een grote jute zak, maar de zak beweegt! Er zit iemand in! Als de zak zich een halve slag omdraait zie ik wie erin zit. Het is Louise.

Alles komt weer terug: hoe we herten gingen kijken tijdens de mist, hoe ik die rotman zag en hij mij neerschoot, hoe Louise mij probeerde te beschermen en hoe ik zag dat ze neergeslagen is, wat waarschijnlijk met mij daarna ook is gebeurd. Toen ze me wakker probeerde te maken, was ik er wel, maar ik had niet genoeg kracht om te antwoorden. Toen ze moest huilen deed ik mijn mond wel een klein stukje open, maar ze keek waarschijnlijk net de andere kant op.

'Louise!' Probeer ik te zeggen, maar ik komt alleen wat gemorrel uit. Oja de tape, dat was ik vergeten.

Wacht is even er ligt een mes op de stoel! Ik kruip ernaar toe om zo weinig mogelijk herrie te maken, maar wat ik niet gezien had was dat er ook een touwtje hing. Ik kroop er recht tegen aan en dat zorgde ervoor dat er een belletje ging rinkelen. Shit.

Snel pak ik het mes en snij behendig het touw om mijn armen door. De tape trek er ook gelijk af. Ook weer gelijk geschoren voor deze week. Ik loop, nu wel, snel naar de jute zak. De pijn in mijn arm probeer ik te negeren.

Als ik naar de zak grijp, wordt ik plotseling vastgehouden en tegen de muur aangehouden. Het lijkt we alsof mijn arm uit elkaar wordt getrokken.

Ik voel een koud lemmet tegen mijn keel. Als ik een beetje omhoog kijk zie ik het. Het is die ene gek die mij heeft neergeschoten. Gerard. Mijn grootste angst.

In mijn verleden heeft hij al genoeg schade aangericht, dus ik probeerde hem altijd te vermijden. Als hij nu nog iets flikt met Louise sla ik hem helemaal in elkaar. Dat gaat nooit lukken, want hij is veel sterker, maar het gaat om het beeld.

'Waarom doe je dit?' Sis ik naar hem. Ik krijg geen antwoord, maar ik word wel meegetrokken naar buiten. Daar lopen we naar een klein huisje. Binnen aangekomen duwt hij me op de bank, met nog steeds het mes tegen mijn keel.

'Jij luistert naar mij of die meid gaat eraan,' zegt hij met een donkere stem. Nu moet ik wel doen wat hij zegt. Ik houd van haar, al sinds het eerste moment dat ik haar zag. Ik sterf liever dan zij.

'Oké, maar op een voorwaarde: je blijft van haar af, begrepen?'