Natuurkind

5. Mist

Raf pov:

Het is nacht, ik hoor alleen geritsel en de zachte ademhaling van Louise. Wat is ze toch mooi, ik lig hier nu al uren naar haar te kijken. Nadat ze weer bij was gekomen, is ze s'avonds weer snel in slaap gevallen. Als ik naar haar gezicht kijk, lijkt het net alsof ik aan het dromen ben, maar het is echt.

***

"Verrassing!" Hoor ik opeens achter me. Ik zie dat Louise een klein ontbijt heeft klaargemaakt van eten en drinken dat ik echt al heel lang niet meer heb gezien. Twee glaasjes sinaasappelsap, een brood met jam en wat ik het meest gemist heb, een spiegelei met spek en peper. Ik kwijl bijna uit mijn mond, maar ik houd me in. 'Waar heb je dit vandaan?' Vraag ik.
"Tja, dat is een geheimpje." Ze trekt me omhoog en kijkt me aan. Ik verdwijn haast in haar ogen en kan nauwelijks mijn blik afwenden, maar doe het toch.

Binnen notime heb ik het eten op, mijn maag was al lange tijd niet meer zo rijk gevuld. Ik laat tevreden een boer en wrijf een beetje over mijn buik. "Was het lekker?" Vraagt ze. 'Het was heeeeeerlijk.' Ze moet lachen en dan laat ze zelf nog een hardere boer. Nu moet ik ook lachen. 'Ik heb ook een verrassing voor jou.' Ik wenk haar dat ze mee moet komen en ze komt achter me aan. Het is nog niet zo laat en het is erg mistig, vooral in het bos waar we in gaan.

Na een tijdje kijk ik om, maar zie Louise nergens meer. Even raak ik in paniek, maar dan komt ze tevoorschijn uit de mist. Opgelucht haal ik weer adem. Ze kijkt me verbaast aan. Oeps, misschien iets te hard uitgeademd. 'We zijn er bijna.' De mist is echt perfect voor wat ik wil laten zien.

'Ja hier is het.' Louise kijkt haar ogen uit als ik het goed zie. "Dit...dit is echt heel mooi."
'Ik weet het.' Ik kijk naar het mistige meer waar net herten aan het drinken zijn. Door de mist geeft dit een speciaal effect. Het lijken een beetje op spookherten.

Ik pak haar hand en probeer dichterbij de herten te komen.
'Wat doe je?'
"Ssshtt" zeg ik en ik leg mijn vinger op mijn lippen.
'Oke' fluistert ze. Zo is ze nog schattiger, als ze zachtjes loopt en zonder iets te zeggen een glimlach tevoorschijn tovert.

Langzaam komen we dichterbij en staan we nog maar tien meter vanaf de herten. Ze laat mijn hand los en probeert nog dichterbij te komen
"PANG!" Nee niet weer, denk ik.

Alle herten rennen weg, behalve eentje. Het hert ligt gewond op de grond, het bloed stroomt over de grond.
Louise rent naar het hert. Ik roep nee, maar ze luistert niet. Ik ren achter haar aan en kan nog net op tijd haar op de grond duwen en mijn hand op haar mond duwen. Ze trappelt nog na, maar dan ligt ze plotseling stil.
Ze ziet waar ik al bang voor was.
Er komt een gedaante uit de mist.