sessizlik

2. ölüm

Tam iki sene ...
Babamın öldükten sonra ikinci senesi bazen kendine bile gayret ediyorum ben nasıl dayanıyorum onun yokluğuna ...
-kızım asyyya kahvaltı hazır hadi kızım okula geç kalıcan
İşte beni bu düşüncelerden sıyrılan ses annem aslında ben iyim annen daha kötü çünki o bana acılarını hisetirmemeye çalışıyor bu beni kahrediyor geceleri hıçkırık sesleriyle uyanıyorum bazen .seslerin annemden geldiğini biliyorum ama birşey yapamıyorum çünki onun ağladığını hisedirirsem acılarını tek boşaltma yolu olan ağlamayı da elinden alırsam annemin ne halde olduğunu düşünemiyorum ama bazen de korkuyorum yerimden kalkıp kapısına gidiyorum diz çöküp sessizce  ona eşlik ediyorum eskisi gibi ona yüklenmiyorum canım in na kadar açıldığını söylemiyorum ikimizde acılarımızı ağlıyarak dindiriyoruz  ama ayrı ayrı birbirimize hisetirmeden...
-Hadi yavrum işe geç kaldım
-Tamam anne geliyorum
Eski evimizin koridorlarında ilerlerken burasının babamın öğrencilik yıllarında kaldığı sonra da burda çok anılarının olduğu için burayı aldığı geldi aklıma
Bazen öğrencilik yılların anlatırken
-yaşamayan bilemez kızım çok zor...
derdi şaka gibi geliyor babamın kocaman servetinden sadece bu ev kaldığı bazen taktiri illahi gibi geliyor o zamanlar "aman baba nasıl yaşıyıcaz o hayatı bu zenginlik arasında"yüzümü buruşturmuştum babamın acı bir tebesümle güldü geliyor aklıma ne garip belkide hisediyordu
Mutfağa girdiğimde masaya oturdum annem sabırsızlıkla saatine bakıp kıbırdanıyordu
-Anne sen git ben toplar giderim
-kızım sen yorulma ben topların
-annecim sen asıl yorulma bak bırakımıyosun zaten sana yardım edeyim çalışayim bari evi bana bırak
-tamam ben gideyim ama kızım sende oyalama direk okula kendini de fazla yorma tamamı gülümseyip başımı sallayarak onayladım annem giderken -kızım harçlğın komidinin üstünde tamamı kızım
-Tamam
Aslında canım acıyordu zaten bir şirkete telefonlara bakarak üç beş bir mağışla idare ediyorduk üç beş dediğim yani eski de üç beş di şimdi bir aylık geçim kaynağımzdı kahvaltısı toplayıp direk dışarıya çıktım okul yoluna koyuldum yine herzamanki gibi okula geldiğimde hiç bişeye dikat etmeden okula girdim zaten bu okula geldiğimden beri sadece kayıt yaparken müdüre ismimimi söylemiştim başka hiç konuşmadım ilk seferler birkac kişi tanışmaya çalışmıştı cevap vermeyince vazgeçtiler bende zaten kimsenin beni kimsenin görmesini istemiyordum bana sessizliğini hakim olmasını istiyordum
Bugün biraz sıkıntı vardı içimde baba mı daha fazla düşünüyorum ve babamı düşündüğümde nefes alamıyorum bu yüzden zil çaldığında kendimi dışarı atım.