Schrik

hoofdstuk 12

Ik ben degene die stopt, 'Thomas', zucht ik. Hij kijkt me verward aan. Dan barst hij los, 'Lieg niet! Ik weet dat dit voor jou ook fijn was! Geef maar toe Simone wij horen bij elkaar!' 'Ik weet het.', zucht ik, 'maar ik wil een verklaring.' Ik haal diep adem en ik moet zeggen dat ik trots ben op hoe stevig mijn stem klinkt, 'Waarom chanteerde jij Larissa?'. Hij trekt zijn handen terug en zucht. 'Thomas', dring ik aan, 'Je had het beloofd.' 'Ik...ik..ik had...ik had 5 maanden terug een relatie met Larissa.', weet hij hortend en stotend uit te brengen. Meteen vervangen de kriebels zich voor buikpijn. Met open mond staar ik hem aan, tot ik me bedenk dat dat er waarschijnlijk niet zo sexy uitziet. 'Ehm..oké', herstel ik me, 'maar dat is nog steeds geen uitleg.' Thomas knikt, maar schijnt mijn gedachten te lezen, 'het was binnen een maand alweer uit hoor.', zegt hij daarom snel. Ik knik. 'Toen kwam het nieuws dat mijn vader de gevangenis in moest. Op zijn werk zeiden ze dat hij geld had gestolen en ondanks dat hij het niet had gedaan werd hij veroordeeld. Wij hadden toen net één of twee maanden iets', Thomas staart naar zijn broodje. Daarom was hij sinds dien zo prikkelbaar en vervelend. Ik voel me zo'n idioot, ik was verdorie zijn vriendin, ik had dit moeten weten! 'Degene die mijn vader beschuldigde was de vader van Larissa, de baas van het bedrijf, hij heeft mijn vader vals beschuldigd om meer publiciteit te krijgen.', de woede in zijn ogen maakt me bang, wat zal hij de familie van Reise gehaat hebben. Ik ben toch enigzins verbaast, ik heb Meneer van Reise één of twee keer ontmoet en toen leek hij me een aardige man. 'Ik was alles kwijt door hen! Mijn vader! Ons geld! Mijn moeder zonderde zich steeds verder af en mijn zusje hebben ze in een pleeggezin gezet omdat ze deze omstandigheden niet geschikt vonden voor een kind van 10! Maar Larissa was in onze tijd samen een echte kletskous geweest en daar kon ik nu geld uit halen. Twee maanden deed ik het al. Via Larissa kon ik Meneer van Reise geld aftroggelen, de minst verdiende straf voor die klootzak.', Thomas spuugt de woorden uit. 'Ik reageerde alles op jou af, en dat spijt me echt Simone. Ik was zo dom om het enige wat ik nog had weg te duwen.' Ergens kan ik wel door de grond zakken, ik heb hem alleen gelaten toen hij me het meest nodig had. Ik pak zijn handen, 'Het is oké.', mijn stem klinkt schor. Ergens achterin mijn hoofd zegt een stem dat ik dom bezig ben, dat dit allemaal bullshit is, dat ik me niet zonder na te denken in zijn geweldig gespierde armen moet laten vallen. Ik negeer het en zoen Thomas opnieuw, het is een lange innige zoen. Het voelt zo veilig en vertrouwd. Na Larissa's dood voelde ik me een trein die ontspoort was. De mails/sms'jes van anoniem, Thomas, het verhaal van Deemi en mijn eigen ongeluk maakte dat niet beter. Dit voelt goed, dit klopt, Thomas heeft gelijk, wij horen bij elkaar. De kriebels komen terug. Ik denk nooit eens aan mezelf, het is verdorie tijd om dat eens te gaan doen! Vanaf nu zet ik mezelf op de eerste plaats!