Bez oklasków

WSKRZESZAM, WSKRZESZAM, WSKRZESZAM

- Wszystko jest poezją - mówił Stachura, a potem rzucił się pod nadjeżdżający elektrowóz.

Przepływam dziś między słowami, tonę w kartkach, stronach, literach. Jestem zbitkiem słów, atramentem rozlanym na papier, niedociągnięciem w znaku przystankowym. Tłumię się dziś, trzaskam, skrzeczę - jak stara płyta, nienastrojony instrument. Zakrzepić, zaszczepić mi się niepodobna; lubię te chwile, gdy zewsząd obcuję z ciszą i gdy wiem, że mogę być bezszelestnym tchnieniem, nienarzuconym przez rytm, pieśń akordem, niezagraną nigdy sztuką.

Kochałam nienagannie, ale i nieczysto zarazem (czy jedno jest zaprzeczeniem drugiego? czy wyzbywam się znaczeń?).

Chciałabym stąd wyjechać, poznać, zaznaczać, doświadczyć czegoś nowego. Przyłapuję się jednak, że szukam też swego rodzaju ostoi - czegoś, do czego wiem, że będę mogła wrócić. Kogoś. Bezpiecznego tym razem. Kto może mnie zaskoczyć, ale nie tak transcendentalnie. Kogoś innego niż ja, kogoś o innych namiętnościach i pasjach, kogoś, kogo mogę sobą zauroczyć, ale nie posiąść. Jestem taką kaleką, że nie śmiem nawet mówić o oczekiwaniach. Chcę zgarnąć jak najwięcej uśmiechów i pocałunków, uścisków i spojrzeń, szeptów tak bardzo wyczekiwanych, by ukryć je w dzienniku i pielęgnować; zaklęte w stop-klatkach ciepło.

Ale przede wszystkim pragnę rozmawiać, informować, debatować, nie ukrywać już w sobie tego ładunku! Pozmieniało się trochę. Jestem już ciałem stałym, a nie cieczą - utrzymam się na nogach, jeśli okaże się, że muszę wyjeżdżać. Znajdę kawiarnię, a wszystkie książki, które dzierżę będą niezmienione, stałe w fascynacji, jaką we mnie budzą. Jestem ciałem stałym i zamarzam w sobie. Dystansować się zachciało! I jak na ironię - w takich chwilach jak ta, tęsknie za melodramatycznym rozdrobnieniem. Było coś ujmującego w tym dzieleniu włosa na czworo. Ale czekam, obserwuję, szukam, oceniam, przewracam oczami. Jestem?