Her insan acılar içinde kıvranırken, kafasını biryerlere vurup hafıza kaybı geçirmek ister.
Bazı insanlar ise sevince hafıza kaybı geçirir. Şimdi ne kendini hatırlar, onsuz bir hayatın nasıl sürdüğünü.
Ben hafıza kaybı geçirmek istesem şimdi, tekrar başlamak istesem şu hayata; yine seni sevmeyi denerdim.
Yine karşıma çıkmanı dilerdim.
Canımı yeniden yıkayanın, yeniden acıtanın yine sen olmasını isterdim.
Seni hiç tanımamayı, seninle hiçbir şeyi hatırlatmadan tekrar tanımayı isterdim.
Belki hafıza kaybı işe yaramış olacak, yeni şiirler yazacağım.
Ya da boşa gidecek acılarım istikrarla aynı kalacak yine beni bulacaktı.
Bu kafanın içinde sen varken, hafıza kaybının içinden bir seni çıkarsam diğer herşeyi unutsam ya.
Gözlerini, gülüşünü, uykulu halini unutamasam uyumayı, gülmeyi, insanları unutsam.
Bir sen kalsan orda yalnız başına, geceleri rüyalarımda yanına kıvrılsam.
Kaybolsan kafamın içinde bir yerlerde, ben yine bütün ama caddeye çıkan sokakları es geçip yine senin çıkmaz sokağına dönsem soldan.
Ve yine 7 milyar insanın içinde kalbime sen batsan.
