Moonlight

chapter 36

❝Feeling used but I'm still missing you and I can't see the end of this, just wanna feel your kiss against my lips❞

Kiana

Δύο εβδομάδες μετά και πραγματικά δεν έχω νιώσει πιο απαίσια στο να μου λείπει κάποιος τόσο έντονα.

Τουλάχιστον, τουλάχιστον ο Jamie προσπάθησε πολύ στο να με κάνει να ανέβει η διάθεση μου, και να ξεχαστώ.

Καθώς φτάνουμε έξω από το σπίτι μου, κατεβαίνει και εκείνος από το αυτοκίνητο την ίδια στιγμή με εμένα. Κάνει τον κύκλο και έπειτα έρχεται και στέκεται μπροστά μου.

«Είσαι εντάξει;» με ρωτάει καθώς πιάνει το πρόσωπο μου μες τα χέρια του.

«Ναι γιατί;» τον ρωτάω.

«Δε μίλαγες καθ όλη την διάρκεια της διαδρομής μες το αυτοκίνητο και ήσουν σκεπτική. Στο είπα, δεν πρόκειται ποτέ να σε πιέσω για τίποτα. Όποτε θέλεις-..» πάει να συνεχίσει μα τον διακόπτω με ένα φιλί στα χείλη.

«Είμαι εντάξει. Γιατί ανησυχείς τόσο;» τον ρωτάω.

«Δε ξέρω, απλώς θέλω να σε φροντίσω. Θέλω να κάνω τα σωστά βήματα.» μου λέει χαμογελώντας γλυκά στο τέλος.

«Χαίρομαι.» χαμογελάω πραγματικά.

Είναι τόσο όμορφο να νοιάζεται κάποιος πραγματικά για εσένα. Ενώνω τα χείλη μου με τα δικά του και έπειτα τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του. Ο Harry  ανεβάζει τα χέρια του στη μέση μου και τότε-Ο ποιος;

Κάνω ένα βήμα πίσω και σταματάω απότομα το φιλί.

«Τι συνέβη;» με κοιτάζει πανικοβλημένος.

«Τι-τίποτα. Α-απλώς θα ήταν καλύτερα να μη-μη φιλιόμαστε έξω από το σπίτι μου και-»

Μια φωνή διακόπτει την πρόχειρη δικαιολογία μου.

«Γεια σου Kiana.» γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω την Anne να κατεβαίνει το δρομάκι του σπιτιού μου.

 Προφανώς είχε έρθει στη μαμά μου για το συνηθισμένο εβδομαδιαίο τους τσάι. Τώρα είμαι όμως εγώ αυτή που πανικοβάλεται.

«Εμ, γεια σου Anne.» σηκώνω το χέρι μου αμήχανα και την χαιρετάω.

«Εγώ να πηγαίνω καλύτερα τότε.» ψιθυρίζει ο Jamie.

«Ναι, τα λέμε.» τον χαιρετάω και αφότου κάνει ένα ευγενικό νεύμα προς την Anne που τώρα έρχεται και στέκεται δίπλα μας, σπεύδει προς το αυτοκίνητο του, μπαίνει μέσα και φεύγει.

«Τι κάνεις Anne;» την ρωτάω χαμογελώντας ελαφρά.

«Είμαι καλά, όπως και εσύ από ότι βλέπω.» απαντά. Το ύφος της είναι περίεργο.

Σμίγω τα φρύδια μου μπερδεμένη, «Τι εννοείς;» την ρωτάω.

«Προχώρησες γρήγορα.» σχολιάζει.

«Ε-εγώ..» καθαρίζω το λαιμό μου.

«Απλώς να προειδοποιήσω τον Harry, να μην συνεχίσει να είναι έτσι ράκος...» μου λέει. Μπερδεύομαι ακόμη περισσότερο. «Είναι τόσο χαλιά και εφόσον εσύ-..» την σταματάω.

Θεωρώ όλα αυτά ανοησίες. «Anne, ξέρω πως είναι γιος σου, αλλά με απάτησε, κατά κάποιο τρόπο, μου ράγισε τη καρδιά και είναι ανώφελο εσύ ή εκείνος ή οποιοσδήποτε σχετίζεται με εκείνον να μου ρίχνει ευθύνες. Αυτή είναι η ζωή μου και θα κάνω ότι θέλω, όπως ακριβώς και εκείνος στη δική του από εδώ και μπρος. Νοιάζομαι για εκείνον αλλά-...» δάκρυα μαζεύονται στις κόρες των ματιών μου.

Το βλέμμα της Anne μαλακώνει. «Έλα, γλυκιά μου, δεν ήθελα να σε αναστατώσω, συγγνώμη.» αποκρίνεται γρήγορα σηκώνοντας το χέρι της για να το τρίψει την επόμενη στιγμή ελαφρά στην πλάτη μου.