Moonlight

chapter 47

❝You want the best, so sorry that's clearly not me, this is all I can be❞

Kiana

«Εμ, άκουσε με.» του λέω χαμηλά. «Πριν λίγες εβδομάδες, αποφάσισα πως θα ήθελα στο κενό χρόνο που πήρα μετά το σχολείο να κάνω τελικά κάτι. Ο Jamie και ο Ben με βοήθησαν να βρω κάτι που προτείνεται σε παιδιά που έχουν πάρει την ίδια απόφαση με εμένα.»

Τον κοιτάζω στο πρόσωπο μα εκείνος δεν κάνει το ίδιο. Τότε τον πιέζω ελαφρά στα γόνατα με τις παλάμες μου και με κοιτάζει με μάτια γεμάτα ανησυχία.

«Ήταν πολύ δύσκολο για εμένα να αποφασίσω τι να κάνω, εκείνη την περίοδο της ζωής μου, επειδή εγώ σε αγάπαγα, πάντα σε αγαπάγα Harry...» η φωνή μου σπάει. «Και το να είμαι μακριά από εσένα, με δυσκόλευε να μπορώ να κάνω κάποια απλά καθημερινά πράγματα στη ζωή μου, να παίρνω κάποιες απλές αποφάσεις.» του μιλάω ειλικρινά.

Γνέφει θετικά και κατσουφιάζει, τότε το χέρι του αγγίζει το δικό μου πάνω στο γόνατο του.

«Έτσι έψαξα για ευκαιρίες για παιδιά που έχουν πάρει κενό χρόνο, όπως εγώ , κάτι σαν την ανταλλαγή που κάναμε στο σχολείο, αλλά διαφέρει αρκετά.» του εξηγώ.

Τότε το πρόσωπο του χλομιάζει. «Έκανα αίτηση, για την Αγγλία, και συγκεκριμένα στο Λονδίνο, για την Ιρλανδία, την Γερμανία και την Σουηδία.» του εξηγώ, αμέσως  όμως σπρώχνει το χέρι του και με κοιτάζει σθεναρά.

«Θα με αφήσεις;» με ρωτάει αυστηρά από το πουθενά.

«Περιμένω για την απάντηση, είναι σίγουρο ότι θα πάω, αλλά μέχρι το τέλος της εβδομάδας θα ξέρω το που, θα φύγω σε δύο εβδομάδες.» του εξηγώ.

«Γιατί; Γιατί; Ήμασταν εντάξει. Είμαστε εντάξει. Γιατί να-..» σταματάει και τότε κοιτάζει αλλού.

«Απλώς, απλώς με συγχώρεσες για να περάσεις καλά λίγο πριν φύγεις;» όταν γυρίζει πάλι να με κοιτάξει τα μάτια του είναι βουρκωμένα.

«Όχι, όχι Harry, πως μπορέσεις να σκέφτεσαι έτσι, για εμένα κιόλας. Απλώς ήθελα να σε συγχωρήσω, δεν ήθελα να φύγω και να σε αφήσω πίσω μου σε τέτοια κατάσταση ενώ-..» με σπρώχνει εντελώς πίσω και τινάζεται όρθιος.

«Απλώς θέλεις να νιώσω τον πόνο που σου προκάλεσα τώρα που θα φύγεις! Το ξέρω! Το ξέρω! Γιατί δε μένεις;! Τουλάχιστον αν πας στο Λονδίνο θα έρθω και εγώ μαζί σου, αλλιώς.. ξέχασε με!» φωνάζει μπερδεύοντας τα λόγια του.

«Harry, μην αντιδράς έτσι..» αρχίζω να κλαίω βουβά ενώ παραμένω ακόμη στα γόνατα. «Δεν μπορείς να μου ζητάς να σε ξεχάσω!» προσθέτω υψώνοντας και εγώ λίγο τον τόνο μου ελαφρά.

«Μπορώ! Όπως επίσης θα αντιδράω όπως θέλω γαμώτο!» φωνάζει τινάζοντας τα χέρια του στον αέρα. «Πόσο καιρό;!» ουρλιάζει. «Πόσο καιρό θα μείνεις εκεί;!» με ρωτάει.

«Είναι μέχρι σχεδόν ένα χρόνο, εκτός εάν θέλουν να με κρατήσουν περισσότερο και..» πάω να συνεχίσω μα σταματάει.

«Φυσικά, φυσικά..» περπατάει πέρα δώθε. Τον κοιτάζω και δαγκώνω το κάτω χείλος μου κλαίγοντας σιγανά.

«Κοίτα, πως νομίζεις ότι θα μπορέσω να αντέξω ένα χρόνο μακριά σου ενώ δεν μπορώ ούτε ένα λεπτό;» μου λέει χωρίς ανάσα.

«Harry..» προσπαθώ να τον ηρεμήσω. «Σε αγαπώ και-..» πάω να συνεχίσω μα με διακόπτει.