Ömer beni kavrayarak ağır adımlarla koltuğa yaklaştırdı . Belimdeki eli bir aşağı bir yukarı gezerken beni de beraberinde çekerek koltuğa oturttu. Aramızdaki sessizlik gergin bir hal alıyordu git gide... ya da ben öyle hissediyordum . Ömer oldukça sakin bir ifadeyle süzüyordu beni çünkü. Bir ömür gibi geçen sessizlik seansımızın ardından Ömer'in suratında oluşan çarpık gülüş bende 'Ne oluyoruz lan?' Etkisi yaratmıştı . Hızla Ömer'in yanından kalktım ve salonda volta atmaya başladım.
"Ne yapacağız biz Ömer? İkimiz de bir bebeğin sorumluluğuna hazır mıyız? Maması? Bezi? Ve daha. Bir sürü şey! Üstelik daha yeni evlendik! İnsanlar ne düşünür biliyor musun? Allah'ım öldük biz gerçekten öldük. Yaşıyoruz ama öldük!! Ya tek bir tane değilse üstelik ya ikizse ? YA ÜÇÜZSE ? YA DÖRDÜZ......
Ömer'in kahkahası tüm salonda yankılanırken neye uğradığımı şaşırarak Ömer'e baktım . Baya baya gülüyordu yaa! Endişelerime gülüyordu resmen! Eşek.
Bir iki dakika daha gergin surat ifademe bakarak gülmesini sürdürdükten sonra yavaşça ayağa kaldı ve beni kendisine bastırarak koltuğa çekti . Ne olduğunu anlamadan kendimi koltukta onun kucağında buldum. Ahh Ömer! Hiç zamanı değildi ! Hem de hiç! Onun sıcaklığıyla sarmalanmış bir şekilde koltukta oturmak en sevdiğim şeyler arasında olsa da şuan öylesine gergindim ki yerimde durmak beni deli gibi zorluyordu. Ömer'in kucağından kalkmak için hareketlenmeye başladım. Ancak çabam Ömer tarafından başarıyla püskürtüldü ve kendimi yeniden kucağında buldum . Ahhh! Böyle dururken Ömer'in istediği herhangi bir şeyi yapmamak olanaksızdı. En sonunda kalkma çabamdan vazgeçtim ve kafamı Ömer'in boynuna gömdüm. Ömer bir süre daha beni sakinleştirmek için elini belimde gezdirmesine devam etti. Ardından yanağıma ve boynuma birer öpücük ve en sonunda kulağımın altındaki o hassas bölgeye verilen sıcak bir nefes... Ah o nefes ! İliklerime kadar titrememe sebep oluyordu . Ömer'e sürtünerek kucağında kendime uygun bir yer arayışına çıktım. Bu sırada heyecanlı olan tek kişi ben değildim tabii ki! Ömer çakmak çakmak olan gözlerini bana dikmiş ve hala ıslak olan dudaklarını aralamıştı. Bir kaç dakika içinde endişeli bir Defneden şehvetli bir canavar çıkarttığından dolayı memnun görünüyordu . Başını Öne doğru eğerek gömleğimin düğmelerini ağır ağır açmaya ve parmaklarıyla beni delirtmeye başladı . Ellerim istemsizce saçlarına gitti, onları çekiştirmeye başladım. Ömer göğsümdeki kafasını kaldırmadan erkeksi bir şekilde homurdandı . Kıkırdama sırası bana geçmişti . Ömer'i saçlarından çekerek göğsümden uzaklaştım ve anı bozacak cümlemi ettim.
"Biz endişeli değil miydik sevgilim? ".
Ömer oldukça rahat bir şekilde kafasını iki yana salladı . "Endişeli olan sendin Defne'm. Ben senin ne kadar mükemmel bir anne olacağını bildiğimden anın keyfini çıkartmakla uğraşıyorum. "
İşte yine o kelime. Anne... bunu duymak bile duraksamama sebep olmuştu. Ömer birden donakalmam sonucu ürkerek yavaşça beni sarstı.
"Defne! Defne sevgilim ...."
Kafamı iki yana sallayarak ona zoraki bir gülümseme gönderdim . Ancak Ömer endişemin basit bir korkudan ibaret olmadığını anlamış olacak ki beni yavaşça kucağından indirerek koltuğa bıraktı . Ardından ise karşıma geçerek gözlerimin içine baktı. Az önceki tutkulu Ömer'den eser yoktu şimdi. Ömer de korkuyordu... Benim korkum korkutuyordu onu.
Elini yanağıma koyarak beni ona bakmaya zorladı. Gözlerim dolmaya başlamıştı . Ağlamak istemiyordum . Hayır! .
"Defne . Korkma ! Korkma ben buradayım ve hep burada olacağım .Sen gitmemi istemediğin sürece.! Sana her zaman yardımcı olacağım bir tanem. Asla yalnız hissetmeyeceksin. Bebeğimiz sen ve ben . "
Ömer'i kollarından ittirdim .
"Ya yapamazsam Ömer? Ya annem gibi..."
Ömer sinirlenerek sözümü kesti.
"Sen annen gibi olmayacaksın sevgilim. Senin yüreğinin ne kadar güzel olduğunu biliyorum. Herkes çocuğunun burada büyüdüğünü düşünür "
( Ömer parmaklarını karnımın üstünde gezdirdi.) "Oysa ki çocuk gerçekte burada büyür " ( Ömer elini kalbimin üzerine koydu . ) "Şimdi tüm korkularını bir kenara at sevgilim . Biliyorum senin için hiçbir zaman kolay olmadı büyümek. Ama artık ben varım . Ve kimsenin size zarar vermesine izin vermeyeceğim. Biliyorum travmaların var. Biliyorum korkuyorsun. Ama üstesinden geleceğiz .
Ömer sıcacık elleriyle ellerimi kavradı.
"Beraber olduğumuz sürece... hey şeyin üstesinden geleceğiz . Üstelik... ailemize katılacak yepyeni sıfır kilometre bir insan var . Emin ol bize en çok güç verecek şey kendileri. "
"Ömer ya ... " dolmuş gözlerim artık gözyaşlarımı tutmaktan aciz bir hale gelmişti . Ben de zorlamadım kendimi. Gözyaşlarım yanaklarımdan akarken Ömer'in kollarına attım kendimi . Sımsıkı birbirimize tutunurken daha güçlü hissetmeye başladım kendimi. Ömer beni her zaman tamamlıyordu . Tüm eksiklerim, tüm korkularım sanki onun etkisiyle uçup gidiyordu. Ömer etkisiydi sanırım bu .. Evet! Ömer Etkisi! Birbirimizin kokusunu içine çekerken iyice sakinleşmiş ve rahatlamıştık. Sanırım artık hazırdım . Hazırdık..
Bir aile oluyorduk...
