De geheimen van mijn leven.

Proloog.

Het weer is angstaanjagend, je kent het wel. harde regen, zware onweer, harde windstoten, dat weer. Ze ligt in haar bed en probeert te slapen, ze is zes jaar oud, haar ouders zijn weg en ze woont in een groot vrijstaand huis, haar kamer is op zolder. Het is koud en met twee dekens over zich heen getrokken ligt ze op haar zij, haar ogen stijf op elkaar. Bang voor het onweer. Ze hoort een deur slaan en gelijk daarna de treden van de trap kraken, ze zegt tegen zichzelf dat het alleen maar haar verbeelding is. Weer een deur, weer gekraak, geen verbeelding. Ze hoopt dat het haar pappie en mammie zijn, maar ergens weet ze wel dat het haar ouders niet zijn. De deur van haar kamer wordt open gegooid, tegelijk met een harde donderknal, twee mannen kwamen haar kamer in. Volkomen in zwart, bivakmuts op. Angst grijpt haar om de keel, maar ze laat het niet merken. Ze is misschien klein, jong en niet sterk, maar dom is ze zeker niet. Ze slepen haar uit bed en nemen haar mee. Ze biedt geen weerstand en wanneer ze buiten op de stoep de dode lichamen van haar ouders ziet liggen geeft ze geen kik. Van binnen huilt en schreewt ze, maar van buiten is ze steen. Ze wordt achterin een busje gezet, de lichamen van haar ouders worden ernaast gegooid. De deuren worden dicht gegooid en de mannen stappen voor in, met piepende banden rijden ze weg. Het meisje bekijkt haar ouders, ze voelt hun halsslagader. Dood, concludeerd het meisje. Van binnen knapt er iets in haar. Ze veegt de blonde haren van haar moeder uit haar gezicht. Ze verliest haar warmte al. Met pijn bekijkt ze de lichamen van haar ouders beter, twee kogels waren er voor nodig. Door het hart. Ze let op haar ademhaling. Haar moeder had lang blond haar, grijze ogen en had een slank postuur, daarbij was ze lang, maar papa was langer. Hij was meer dan twee meter, hij had een gespierde bouw, zwart haar en helder blauwe ogen. Ze waren beiden zo mooi, ze laat een zachte zucht ontsnappen. En lief. Streng maar rechtvaardig. Behulpzaam, ze waren perfect. Ze sluit even haar ogen en belooft haarzelf nooit een herinnering aan haar ouders te vergeten...