De geheimen van mijn leven.

De nachtmerrie van mijn leven.

Ze stond voor een huis, de jongens wisten zeker dat het hier was, nu moest zij het klusje klaren. Ze brak makkelijk in, ze hadden alarm of wat. Geen eens een uitdaging, dacht ze. Ze pakte het mes en ging op haar tenen naar boven. De trappen op, ze zette haar nachtkijker op en ging de masterbedroom in, ze kende de plattegrond van het huis alsof ze er zelf woonde. Ze vermoorde de man en de vrouw in hun slaap, zo zouden ze niets van merken. Ze wist dat wat ze deed verschrikkelijk was, maar een keuze had ze niet. Weigerde ze, dan betekende dat haar dood. Liep ze weg, dan zouden ze haar vinden en haar erg straffen zo niet vermoord. Ze had het wel eens gezien bij een van de jongens. Hun ademhaling stopte, ze waren officieel dood nu. Ze wachtte nog een paar seconden voor ze de lichamen een voor een naar beneden bracht waar het busje al klaar stond. Ze gooide de lichamen in het busje en ging weer naar binnen. Checkte of er nog wat te stelen viel, niet dat ze iets zou stelen. Natuurlijk moest ze ook zorgen dat alle sporen van braak en moord verdwenen waren. 'Tante Marie?' Klonk een zacht stemmetje van boven. Shoot me, dacht ze. Ze liep zacht de trap op. 'Oom Joshua?' Ze wist dat ze haar ook moest vermoorden, waarom wisten we niets van deze logeer afspraak. Het was een meisje, ze stond in de deuropening van haar kamer. Ze was misschien een jaar jonger dan zijzelf was, een jaar of  8, 9, misschien 10. Herinneringen stromen binnen, verdomme dat doet pijn. Ik pak haar pols en trek haar terug haar kamer in. 'Wie ben jij?' Vraagt ze angstig. Ik doe de deur achter me dicht. 'Ik ben je ergste nachtmerrie, wie ben jij?' Ze nam het onbekende meisje in zich op. Donker haar en donkere ogen, kan ook komen door het donker. 'Ik ben Doris, hoe oud ben jij?' Ze zuchtte. 'Elf, jij?' Ze schrok oprecht.

'Acht.' Zei Doris. O God. 'Doris, heb je nog ouders.' Ze schudde haar hoofd. 'Nee, ik woon bij mijn oom en tante.' Dit ziet er slecht uit. 'Heb je andere familie waar je heen kan?' Ze knikte, een beetje opluchting stroomt bij me binnen. 'Het spijt me enorm, Doris. Maar ik moet je vragen terug naar bed te gaan.' Ze lijkt verward, arme Doris. 'Waar zijn mijn oom en tante?' Verkeerde vraag. Ik trek haar mee naar het bed. 'Ga liggen.' Gelukkig doet ze dat. Ik pak haar hand. 'Je oom en tante zijn vermoord, Doris. Het spijt me, eigenlijk zou ik jou ook moeten doden...'

'Waarom doe je dat dan niet?' Schreeuwde ze boos en bang tegelijkertijd.

'Omdat, omdat jij me aan mezelf doet denken.' Zei ze zacht, ze verbande alle emotie van haar gezicht en verstopte de rest in een kamer. Ze bouwde muren op en Doris keek haar geschokt aan. 'Ga slapen, kleine Doris. Je familie komt je snel genoeg halen, vergeet dat je mij hebt gezien of gesproken. En ga vooral niet naar de politie.' Ze zuchtte. 'Ze zullen je vinden en niet zo vriendelijk zijn als ik, dus ga alsjeblieft niet naar de politie.'

'Je bent stil geweest, ik ben er gewoon door heen geslapen.' Zegt ze. 'Dank je, Doris. Je redt mijn leven.' Ze lachtte en sloot haar ogen. ze stopte haar in. 'En jij redt het mijne.' Ze stond zichzelf toe te grijnzen. 'Slaaplekker Doris, ik zal je nooit vergeten.' Toen verdween ze, ze sloot de deur achter zich en spring voor in het busje. Achter haar sprong Harold erin, zodra de deur dicht zat kwam het busje in beweging. Jesse neemt haar hand in de zijne, hij was een van de oudste, een van de knaptste, een van de aardigste. Hij is alleen al zestien, vijf jaar ouder dan zij was. 'Gaat het wel?' Vraagt hij zacht terwijl hij het busje naar huis stuurt. Ze haalde haar schouders op. 'Best.' Mompelde het meisje. Jesse gaf een kneepje in haar hand. En Harold lachte. 'Je bent koud, Des.' Zei hij. Er verscheen een grijns op het gezicht van het meisje. 'Ach, je kent me.' Zei ze.

'Ja, we kennen je.' Zeiden de jongens. Ze lachtten. 'Ik ben blij dat je, oké bent.' Fluisterde Jesse in haar oor. Ze bloosde een beetje. 'Waarom bleef je zolang binnen?' Vroeg Harold. Shit, nu moest ze wel liegen. 'Het huis bracht herinneringen op, sorry dat ik langer dan gehoord in het huis bleef.' Gelukkig, niet helemaal een leugen. Maar daarna kwamen we terug in het donker en kreeg het meisje een zeer pijnlijke straf, omdat ze later waren dan verwacht en het haar schukd was. De jongens hadden haar niet verraden, maar ook als het de schuld van een van hen was zou zij ook hebben gezegd dat het haar schuld was. Dus toen ze eindelijk klaar met haar waren en weg mocht ging ze naar de kamer van Jesse. Hij lag op zijn bed, maar toen zij binnen kwam stond hij op om haar te helpen. Bond en blauw en bebloed. Hij friste haar op, veegde al het bloed weg en smeerde de blauwe plekken in. Ze was er vroeg bij, met alles. Ze werd op haar tiende ongesteld en toen begon haar borstgroei en alle haargroei ook al. Jesse had haar al vaker naakt gezien, zij hem ook. Ze waren een soort van stel, tot een donkere dag...

Ik word nogal overstuur wakkker, wat een stomme droom. Of was het een herinnering? Ik merk pas dat ik huil als ik mijn handen op mijn gezicht leg. Ik stap mijn bed uit, ik wil niet alleen zijn, ik kan op dit moment gewoon niet alleen zijn. Ik verlaat mijn kamer en loop naar de deur tegenover de mijne. Ik klop zachtjes aan. Connor doet niet veel later open. Hij ziet er nogal wakker uit.

'Mag ik binnen komen?' Vraag ik zacht, hij knikt en laat me binnen. 'Was je nog wakker?' Vraag ik zodra de deur weer dicht is. Hij knikt en doet het licht aan.

'Ja, ik kon niet slapen.' HIj kijkt op. 'Heb je gehuild?' Ik knik en hij loopt naar me toe. 'Waarom?' Zou ik het hem kunnen vertellen? Weet ik zeker dat ik dat meisje was? Waarom lieg ik tegen mezelf? Ja, ik was dat meisje. Ja, dat was mijn verleden. Ongelooflijk. Wat zou er met Jesse gebeurt zijn, wat is die donkere dag? Waarom wil mijn onderbewuste me zoveel pijn doen? Ik heb dan ook naar alle waarschijnlijkheid veel moorden gepleegd, maar niet uit vrije wil. 'Des?' Zijn stem doorbreekt mijn gedachten. Ik kijk op. 'Je huilt alweer, Des. Waar denk je aan?' Waarom huil ik zo vaak? In al die jaren heb ik nooit gehuild. Misschien is dat dan ook het probleem... Ik zucht, ik ga het hem vertellen, of deels.

'Ik had een nachtmerrie, een herinnering, het laat me niet meer los...' Hij neemt me in een stevige omhelzing. Ik moest al zo vroeg, zo snel volwassen worden. Ik blaas mijn adem uit.

'Waar ging je nachtmerrie, euh, die herrinering over?' Ik slik. 'Wil je het me vertellen?' Ik knik.

'Maar je moet me beloven dat het niets veranderd tussen ons.' Mompel ik.

'Dat beloof ik, lucht je hard, Des.' Ik loop van hem weg en ga op zijn bed zitten, hij komt naast me zitten.

'Ik ben een moordenaar.' Zeg ik zacht.

'Dat geloof ik niet, Des.' Zegt hij. Hij wil zijn hand op mijn schouder leggen, maar ik spring op.

'In mijn heinnering vermoorde ik er twee, toe was ik elf, Connor. Ik zat daar al vanaf mijn zesde bij. Ik ben een moordenaar!' Hij staat op.

'Nee, Desteny. Je wás een moordenaar, als je dat al ooit geweest bent.' Hij kijkt me recht aan en ik kijk recht terug. Zou hij gelijk hebben? Ik knik, één keer.

'Bedankt Connor.' Mompel ik. Hij omhelst me weer.

'Ach ja, waar zijn vrienden en familie voor?' Zegt hij. Ik lach. 'Je mag blijven als je even niet alleen wil zijn, ik kan begrijpen dat je dat niet wil.'

'Dank je, ik wil inderdaad niet alleen zijn.' Mompel ik in zijn shirt. Kan hij mijn gedachten lezen of zo?

'Geen probleem, ik ga wel op de grond.'

'Ben je gek? Ik slaap op de grond, maat. DIt is jouw kamer, geef mij maar een fleecedeken en een kussen, ik slaap overal.' Hij staart me aan en knikt dan.

'Wat jij wil.' Mompelt hij, hij loopt naar een kast en gooit me een fleecedeken en een kussen toe, ik leg het op het dikke, zachte, hoogpolige, kleed neer en ga liggen, hij doet het licht uit en kruipt dan ook in bed. 'Slaaplekker, Desteny.' Zegt hij nog, hij klinkt slaperig.

'Slaaplekker, Connor.' Mompel ik. Ik probeer te slapen, maar ik val pas in slaap nadat ik een paar minuten naar de zachte en regelmatige ademhaling van mijn neef heb gehoord...

Twee hoofdstukken in één dag, I hope you'll like it. Please like and comment. Is altijd leuk om te lezen. Ik denk dat het volgende hoofdstuk uit de p.o.v. van Connor is om jullie te laten weten hoe hij zich voelt en wat hij denkt zodat de handelingen die hij later onderneemt begrijpbaar zijn. En misschien volgt er ook nog een hoofdstuk vanuit Junio of van Miquel. Misschien iets over het gebeuren waar Desteny vandaan komt, jullie zullen het wel zien. xx Izzy.