De geheimen van mijn leven.

Heldere momenten.

Ik word wakker van de wekker en ben alleen, waar is Connor? Vast al iets beters aan het doen, ik zucht en gooi de deken van me af. Ik pak mijn douche spullen en loop naar de badkamer op de gang. Helaas is die bezet, vreemd genoeg hoef ik niet te raden wie het is. Ik ram op de deur. 'Schiet op Homer, er zijn nog anderen die van de badkamer gebruik willen maken!' Roep ik door de deur heen. Gelijk hoor ik de douche uit gaan, een paar minuten later staat Homer voor me met enkel een handdoek om zijn middel, laag om zijn middel... Maar goed, daar kijk ik niet eens naar. 'Hoe wist je dat ik het was?' Vraagt hij verbaasd. Ik haal mijn schouders op. 'Dat wist ik gewoon.' Ik lach en glip snel de badkamer in en doe de deur achter me op slot. Ik zet mijn spullen klaar en doe de douche aan, ik begin me uit te kleden terwijl het water opwarmt. Ik stap onder de warme stralen van de douche, ik geniet en begin gelijk mijn haar te wassen, na de shampo conditioner en terwijl ik die in laat trekken, was ik mezelf met een douchgel die naar vanille ruikt, mijn favoriete geur. Geen idee hoe ik eraan kom... Zodra ik klaar ben wikkel ik mijn haar in een handoek en begin mijn lichaam met een andere handdoek te drogen. Wanneer ik droog ben wrijf ik mijn haar droog. Ik wikkel de doek weer om mijn haren en maak van de andere handdoek een jurkje die precies lang genoeg is. Ik loop de badkamer uit en ga mijn kamer in, ik doe de deur op slot. Ik leun tegen de deur en zie dat ik mijn kastdeur open heb laten staan. Twee grote helder blauwe ogen kijken naar me terug. Ze zijn licht blauw als de lucht, een combi van helder blauw en grijs denk ik. Ik ben lang, ik denk 1.75 m, misschien nog wel langer. Ik heb een slank postuur met goede vormen, zelf in de handdoek-jurk kan je dat zien. Ik bevreid mijn haar uit de handdoek en het valt in kleine gloven naar beneden, dat doet het nou eenmaal als het vochtig is. Mijn haar komt tot mijn heupen en is donker bruin met licht bruine plukjes hier en daar. Een kruizing tussen zwart en blond, neem ik aan. Wat lijk ik op hen. Ik ben gewoon mijn ouders, maar dan samengevat in één meisje, hun dochter... Was ik dat meisje uit mijn droom? Snel loop ik naar de kast om kleren te pakken, ik doe een zwart korte mouwen jurkje aan tot net boven de knie met een donkergrijs patroon erop, daaronder doe ik een panty, zwart, maar dun genoeg zodat het niet te zwart wordt met zwarte vletjes eronder. Ik doe niet aan make-up dus lekker makkelijk. Daarbij komt, hoe vaak heb ik mezelf gezien? Hoelang ven ik opgescheept geweest met alleen maar mannen? Te lang. Maar voetbal keken we wel met zijn allen. Ik zucht. Er word op de deur geklopt. 'Desteny, ben je klaar?' Vraagt Zoraya door de deur heen. Ik staar naar mezelf in de spiegel en knik, wetend dat Zoraya me me niet kan zien. 'Ja.' Roep ik terug, ik doe de kastdeur dicht, pak mijn tas en verlaat mijn kamer. Travis, Stephan, Connor, Homer, Cia en Robin staan er ook al te wachten. Ik trek een wenkbrauw op. 'Het is traditie dat we elke ochtend met elkaar naar de eetkamer gaat en dat we gezemelijk ontbijten, in de lunch doet iedereen wat die wil en meestal zitten we na de lessen ook weer samen. Met avondeten zitten we ook bij elkaar en gaan me gezamelijk weer naar onze verdieping. Waar we dan vaak nog bij iemand op de kamer gaan zitten.' Vertelt Stephan. 'Dat is zo gezellig.' Ik krijg een grijns op mijn gezicht. 'Zo klinkt het ook.' Zeg ik en ze schieten in de lach. Deze keer is het Cia die naast me loopt.

'Dus, je herinnert je bijna niks van je leven?' Vraagt Robin. 'Sorry als ik onbeleeft over kom, Cia, Zoraya en ik hadden het er gisteravond nog over.' Oké, dat is best wel raar, en ongemakkelijk... 'Geeft niet, ik herinnen me inderdaad bijna niet van mijn leven.' Zeg ik, ik ben zo goed in het verbergen van mijn gevoelens. Al lang? Is dat wel gezond? Ik zucht. O, wacht. Niet waar, zucht ik? Laat maar. 'Dat lijkt me nogal vervelend.' Zegt ze. Ik haal mijn schouders op. Ik eet rustig mijn sandwich op en laat zien dat ik niet wil praten. Wanneer ik later tussen Cia en Robin in loop naar fashion, geen idee wat het is, vraagt Cia: 'Wat vind je van Connor?' Ik kijk haar verbaasd aan. Het is duidelijk dat hij jou wek ziet zitten.' Voegt Robin er aan toe. Ik schud mijn hoofd. 'Hij is heel aardig en zo, maar niet mij type.' En daarbij zijn we familie. Denk ik erachter aan, als ik het goed heb zijn we neef en nicht. Ik hoop serieus dat hij mij ook gewoon als vriend ziet. 'Ja ja, dat zeg je nu.' Zegt Cia. 'Wat is dan wel jouw type?' Vraagt Robin, gelukkig komt er een meisje met licht bruin haar bij en hoef ik de vraag niet te beantwoorden, jippie voor mij. 'Ben jij de nieuwe?' Vraagt ze gelijk, ik mag har stem niet. Klinkt dat raar? Ik knik maar. 'Ja, ik ben Desteny.' Zeg ik. Ze lacht. 'Dat weet ik, dat weet iedereen!' Roept ze, ze is veel te vrolijk. 'Mijn naam is Olivia, ze noemen me olijfje.' Oké, voor mij ben je meer een Olli, Olli het hypere hondje. Ik moet moeite doen mijn lach in te houden. 'Leuk je te onmoeten.' Mompel ik. Ze huppelt voor ons uit, gelukkig heb ik het genoegen om een tafel te krijgen voor mezelf. Fashion gaat over mode, dat klinkt logisch toch? Ik ga serieus vragen of ik dat vak mag veranderen, ik kan prima naaien en zo, maar dat vak is irritant. Misschien kan ik het wel inruilen voor een sport, zouden ze hier aan sport doen. Toch maar eens vragen. Na Fashon had ik Engels, die taal beheerste ik alsof het mijn eigen taal was, maar dat is het niet. Misschien ben ik wel twee-talig opgevoed, of ligt de taal me gewoon. Daarna heb ik samen met Stephan aardrijkskunde, en dat is echt heel interresant. Dit hoofdstuk gaat over Europa, wat blijkt, wij wonen in Nederland, dus Nederlands is mijn taal, en Nederland ligt in Europa, dus leren we over ons continent. Het is een geweldig vak. Na aardrijkskunde heb ik samen met Travis wiskunde. Halverwege de les maakt mijn maag een raar geluid en kijkt Travis fronsend op. Ik bloos een beetje. 'Sorry, ik geloof dat ik honger begin te krijgen.' Verontschuldig ik mezelf tegenover hem, met een klein lachje. Hij lacht terug. 'Geeft niet, hierna hebben we lunch.' Ik ben blij dat hij dat zegt, en na een halfuurtje is de les eindelijk voorbij.

Wiskunde, eitje. Lachend lopen Travis en ik het lokaal uit. Hij heeft een boek in zijn hand. 'Welk boek is dat?' Vraag ik. Hij kijkt naar zijn boek en weer naar mij. 'Oh, dat is voor litratuur. De vloek van de farao.' Ik knik, waar ken ik die naam van? 'Klinkt leuk, mag ik de achterkant lezen?' Hij knikt en geeft me het boek aan. Ik bedank hem en draai het boek om, ik verstijf midden in een pas en moet moeite doen om mijn evenwicht te bewaren. 'Wat is er?' Vraagt Travis. Ik geef hem het boek terug en lach naar hem. 'Het is een leuk boek.' Zeg ik. Hij kijkt me vragend aan en we lopeb verder. 'Ik heb het boek ook eens gelezen.' Zeg ik. Hij lijkt verbaasd waar ik om moet lachen, zo komen we dan ook de eetkamer in wat blikken onze kant op trekt. Ik negeer het. En we lopen verder naar de tafel waar Homer, Zoraya, Connor en Stephan al zitten. 'Echt? Wanneer?' Meent hij dat nou? 'Geen idee, ik denk ergens in de afgelopen tien jaar.' Hij staart me een tijdje aan. Ik staar terug met een veel betekenende lach op mijn gezicht. 'Oh, ja. Sorry.' Hij gaat zitten en duikt snel in zijn boek. 'Hé hé.' Zeg ik vrolijk als ik aan tafel ga zitten. 'Jij bent vrolijk.' Merkt Zoraya op. 'Wat maakt je zo vrolijk?' Vraagt Connor. 'Ik denk dat school leuk is als je niets kent.' Zeg ik. Ze knikken alsof ze me begrijpen, maar ik weet dat ze dat niet doen. Een schaal met belegde broodjes wordt voor ons neer gezet, samen met een kan jus d'orange en een kan melk. Ik schenk een glas melk in en pak een broodje. Zoraya, Homer en Stephan lijken ergens over in discussie, Travis zit nog altijd in zijn boek. Ik werp een blik op Connor die, tegelijkertijd, een blik op mij werpt, spontaan beginnen we te lachen. 'Heb je hier ook sport?' Vraag ik Connor zodra we uitgelachen zijn. Hij knikt. 'Zeker weten, Rugby, voetbal, het gebruikelijke...' Ja, alsof ik weet wat het gebruikelihke is. 'Als vak?' Vraag ik, dat bevestigd hij. 'Denk je dat ik mijn vakken nog kan wisselen?' Weer knikt hij. 'Tuurlijk, daarvoor moet je bij mijn vader zijn. Ik denk dat hij je sowieso nog wel wil spreken aangezien je een nieuwe bent die gewoon binnen komt wandelen.' Mijn oom dus, hè? 'Oh,' Ik bloos een beetje. 'inderdaad logisch. Oké.' Zeg ik zacht, hij lacht zacht. De bel klinkt en we staan met z'n vijfen op, Cia en Robin komen aanlopen. 'Wat hebben we nu?' Vraagt Homer. 'Zolder.' Zegt Cia. Blijkbaar ziet ze mijn verwarde blik. Want ze begint uit te leggen dat we éé keer in de week een uurtje hebben met onze begeleider, en aangezien dat per verdieping gaat en wij op zolder zitten... Je snapt het wel. Ik loop naast Connor naar het lokaal waar we les hebben. 'Ik zou wachten tot hij naar je vraagt.' Zegt hij vanuit het niets. Ik kijk hem niet begrijpend aan. Hij lacht. 'De directeur, hij vraagt vanzelf wel naar jou.'

'Oh, zo. Oké, thanks.' Weer lacht hij.

'Geen probleem.' Zegt hij, we lopen verder in stilte. Ik ga naast hem zitten. De docente is mijn tante en man, ze bestudeert me. Ik word nerveus onder haar blik, zou ze me herkennen? 'Jij bent nieuw.' Concludeerdt ze. 'Heb ik je niet bij kunst-geschiedenis met Homer en Zoraya?' Vraagt ze. Ik knik. 'Ik dacht al, je komt me bekent voor.' Ik hoop dat niemand merkt dat ik verstijf. 'Leuk dat je er bent, Desteny. Welkom op...' Blablabla, ik heb dus echt geen idee wat het is, ik val telkens weg, alsof ik de naam niet mag weten, ze dollen met de verkeerde. 'Wat zei u?' Vraag ik verward. 'Ik hete je welkom op internaat Novarosa, ik ben Natalie Novarosa-Netel, de moeder van Connor en Homer.' Ze werpt een blik op haar zoon. 'Wat ze je al vertelt hebben.' Haha, ik wist het wel. Novarosa, dit is eigendom van mijn oom. Maar wat heeft meneer Delgamo er mee te maken? Weet hij wie ik ben? Zit hij ook in het plot? 'Desteny, luister je eigenlijk wel?' Vraagt mevrouw geërgerd. Ik kijk haar koud aan en ze lijkt te schrikken van mijn blik. 'Nee, sorry. Ik zat ergens anders met mijn gedachten.' Ze knikt. 'Vertel een wat over jezelf.' Wist ze het dan niet, ik staat haar een tijdlang aan, neem haar op, onderzoek haar met mijn ogen. Ze weet het niet. 'Desteny, ze noemen me Des. Ik ben zestien. Mijn ouders zijn overleden toen ik nog jong was mijn oom heeft me verder opgevoedt, ik vind voetballen leuk?' Ik eindig in een vraag, maar ben blij dat het liegen me zo goed af gaat, mijn verhaal laat iedereen even verstarren. Ik heb spijt van mijn leugens, maar doe geen moeie om het terug te nemen. Het is deels waar, ik heb niet veel gelogen. 'En je achternaam?' Vraagt ze, ik kan het niet zeggen, wil het niet zeggen. Kan het niet. 'Spring.' Floept eruit, damn lie! 'Desteny Spring.' Mompel ik, alsof ik verslagen ben. Ik voel me niet goed. Wat ben ik aan het doen, liegen tegen mijn net nieuwe vrienden en familie? Als ze al niet hebben gelogen, maar ik kan er niet onderuit, ik lijk op mijn ouders. Connor en ik hebben dezelfde ogen. Homer, Connor en ik hebben beide hetzelfde zwarte haar. Valt dat niemand op? Valt het serieus niemamd op? Ben ik de enige? Verbeeld ik het me? Ik raak in paniek en staar emotieloos voor me uit. En dat is het moment dat alles zwart word en ik val. Ik val met mijn hoofd op tafel.

Wat vinden jullie? Let me know, en als je het leuk vind, please vote? Love you guys!