-BABA KOKUSU-

Bölüm 4

OKURCANLARIMM 😘😘 YORUM VE VOTELER CİDDİ ANLAMDA ÇÖKÜŞLERDE AMA BEN YAZMAKTAN VAZGECMEYECEGİM AZİMLE ŞEY YAPAN TAŞI DELERMİŞ SONUÇTA 😂😂 SİZLERİ SEVİYORUMM 💕💕Medya da Can ve İdil vaağr

"İdil,İdiil ben geldim uyan." beni böylesine uyandıran tek kişi Ecem olabilirdi.Ve tahminlerim doğru çıkmıştı.

"Kuzum bugün normal odaya alınacaksın ama kendini iyi hissediyorsan eve gönderebilirlermiş." bu çok güzel bi haberdi sıkılmıştım buradan.

"Gitmek istiyorum yavrum.Bir an önce"

"Tamam,ben senin kıyafetlerini giydireyim."

O bana bir şeyler giydirmeye calisirken ameliyat yerim acıyordu.Belli ki tam iyilesemememistim ama evde daha kolay iyilesebilirdim.

Tam hastaneden çıkacakken Can geçmeme engel oldu "Okyanus'um sabah ketcapli bir şey mi yedin önünde bir şey var."

"Can o ketçap değil o kan." dedi Ecem sesini yükselterek korktuğu her halinden belli oluyordu.

Ve benim gözlerim artık kaldıramıyordu bu kadar yorgunluğu...

Can'ın anlatımından

İdil'im yine kapatmıştı gözlerini yine aynı korkuyu bir kez daha yaşatıyordu bana.Tam inanmıştım gitmeyeceğine yine gidiyordu.

"Dooktoor!" avazım çıktığı kadar bağırıyordum.Olağan gücümle.

"Ameliyathaneyi hazırlayın hemen çabuk."

Ellerimden,avuçlarımdan gözlerimin önünden gidiyordu yine.Küçücük yüreği kaldiramiyordu artık çok gelmişti meleğime.Çok yorulmuştu.Ah seni böylesine üzenler.Ah seni böylesine yarım bırakanlar.

"Can oğlum İdil'im nerede?" teyzesi gelmişti.

"Ameliyathaneye aldılar yine."

"Kuzuuuuum." diyerek attı kendini dizlerinin üstüne.

"Canımın canı terk etme bizi bitanem annenin yasattiklarini yaşatma bize.Hadi kalk birkez daha göster ne kadar güçlü olduğunu birkez daha görelim kuzum nolur.Gideceksin de nolacak ardında bir suru yarali buruk kalp birakacaksin teyzem nolur gitme.Bak ben geldim buradayim canımın içi aç gözlerini nolur."

Sakinleştirmek için odaya aldılar Selda ablayı Uğur da yanındaydı ağlıyordu o da sadece annesinin omuzuna yaslanmış.Herkes ağlıyordu.

Ecem'in gözlerinin altı mosmor olmuş,yüzündeki kan man her şey gitmişti.Saatlerce ameliyatın bitmesini bekledik.

"Can Bey,sizinle özel olarak konuşabilir miyiz?"

"Tabi tabi."

"İdil Hanım çok zor şeyler atlatıyor.Yani dayanamiyor artik ve her stres yaptiginda yarasi kaniyor bu da demek oluyor ki yeniden ameliyat ve bu inanin hic saglikli değil.Onun stres yapmamasi uzulmemesi gerekiyor artık şuan iyi isterseniz hemsireyle beraber evinize gidin orada daha çok rahat edecektir.En ufak bir şey de beni bilgilendirin nolur çünkü gerçekten İdil Hanim hic iyi değil eğer boyle giderse üzgünüm ama onu kaybedebiliriz."

Teyzesi de gelmişti o sirada konuşulanları o da duymuştu.

"Can bende sizinle geleceğim ben bakarim yavruma."

"Tamam Selda Teyze nasıl istersen."

İdil ameliyattan çıktığında gözlerinin altı mosmordu yorgunluğu,kırgınlığı her halinden belli oluyordu.Yıpranmıştı.

2 tane hemsireyle beraber bizim eve geçtik o sirada hala gözlerini acmamisti.Güzel bir oda hazirladik makinalar ilaçlar her şey hazırdı.

"Can oğlum Allah senden razı olsun.Yavrumu yalnız bırakmıyorsun."

"Selda teyze bundan sonra hic yalniz birakmayacağım."

Hemsirelerden biri geldi yanımıza bizim konusmamizin ardından.
"Can bey İdil..İdil hanım sizi istiyor."

"Hemen geliyorum"

Odaya gittiğimde gözlerini yine kapatmıştı elleri en sevdiğim haliyle birbirine bağlıydı.Zayıflamıştı.

"Can...Benden saklama iyi olmadığımi biliyorum.Çok Yoruldum artık her şey üst üste geldi ben bu kadar güçlü değilim.Annem...belki annem olsaydı ayakta dururdum yılmazdım.Ama şuan kolumu bile kipirdaticak halim yok bunlari kendimi acindirmak için söylemiyorum yanlis anlama sakın beni.Bırak da izin verde öleyim bak bu ilaçlar bu makinalar boşa benim kalbim hasta benim beynim her gün her saat her saniye kalbimi sömürüyor.İzin ver de"

"Yeter İdil yeter! Ölmek çözüm mü zannediyorsun sen bu mu yani.Allah'ın verdiği cana sonuna kadar sahip çıkmayacaksan ne önemi var ki bazı şeylerin...Annen hasta yatağında yatarken alma benim ilaclarimi birak öleyim ben mi diyordu sana.Ya ben senin yaninda olmaya calistikca sen kaciyorsun bir şeyler yoluna girebileceği halde buna sen engel oluyorsun.Ya Peygamber Efendimiz s.a.v doğmadan babasini çocuk yasta annesini kaybetti.Dedesini amcasini ve hatta karisini kaybetti gözlerinin önünde ama hiç kimse senin gösterdiğin güçsüzlüğü göstermedi.Düyanın sonu deyip pes etmedi.Simdi bir kez daha düşün oldu mu birkez daha aklını başına topla!"

Bu sefer sesimi yükseltmiştim ona karşı çünkü salak salak konuşuyordu.Ölmekmiş...Ya daha önünde o kadar senelerin var ki senin ne ölmesi.

Düşündükce daha da çok sinirleniyordum.Ya bir insan böyle bir şey diyebilir miydi?

Geçtim odama attım kendimi yatağıma bende fazlasıyla yorulmustum.Ama ölücem demiyordum.Sonra telefonunu elime alıp bir ilahi açtım çok ihtiyacım vardı buna.İçimi kalbimi ferahlatıyordu.İmam hatip mezunuydum ama ibadetlerimi yerine getirmiyordum.Bu gerçekten çok utanç vericiydi.Bunları düşündüğümde bu sefer de en çok kendime kızdım ve kendime bir söz verdim.Ne olursa olsun namazlarimi kılmayı bırakmayacaktım.Ve eğer İdil iyileştiğinde onunla beraber hacca giderdik...

Bu sefer ben kapattım gözlerimi...