Johanna's Games

Johanna's Games: Part 1

JOHANNA'SGAMES: Part 1

Ο κύλινδρός μου ανεβαίνει.Τα μάτια μου είναι κλειστά,μόνο η ακοή μου δουλεύει. Ακούω τον νέο εκφωνητή των Αγώνων,Κλαύδιο Τέμπλσμιθ,να ανακοινώνει την έναρξη των Αγώνων.- Κύριες και κύριοι,κυρήττω την έναρξη των 63ων Αγώνων Πείνας!Τα μάτια μου ανοίγουν για να επιθεωρήσω την αρένα στα εξήντα δευτερόλεπτα που δικαιούμαι. Είναι μια πόλη. Μια εγκαταλελειμμένη,παλιά πόλη. Όλα τα κτήρια είναι ερειπωμένα. Παρότι αυτή τη στιγμή είναι πρωί,η αρένα καλύπτεται με σύννεφα έτσι ώστε να έχεις την εντύπωση πως βραδιάζει και κάτι μου λέει πως έτσι θα είναι σε όλη τη διαρκεία. Αναρωτιέμαι πως βρίσκεις νερό και φαγητό .Λογικά θα υπάρχουν πηγάδια,αλλά για φαγητό είμαι σχεδόν σίγουρη πως εξαρτείσαι από ό,τι πάρεις απ'το Κέρας. Το σύνθημα δίνεται και οι Επαγγελματίες,οι Περιοχές 1,2 και το αγόρι από την 4,τρέχουν αμέσως στο Κέρας. Εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό,λόγω του θεάτρου μου,κι έτσι κάνω ένα βήμα μπροστά,ένα πίσω. Τελικά τρέχω πέντε μέτρα και παίρνω ένα μικρό σακίδιο που βρίσκεται εκεί,καθώς κι ένα βέλος που καρφώνεται ακριβώς μπροστά στα πόδια μου. Δεν έχω χρόνο να κοιτάξω ποιος το έριξε,μόνο να τρέξω βαθύτερα μέσα στην πόλη. Όσο τρέχω,άλλο ένα βέλος περνά σφυρίζοντας δίπλα από το αυτί μου,κάτι που μου δίνει το έναυσμα να τρέξω γρηγορότερα. Μόνο που το βέλος βρήκε το στόχο του και αυτός δεν ήμουν εγώ. Το βλέπω καρφωμένο στο μέτωπο του Τζάκι,του αγοριού από την Περιοχή μου. Όπως και να'χει,δεν είχε ούτε μισή πιθανότητα να βγει από δω ζωντανός. Απομακρύνομαι στα διακόσια μέτρα από το Κέρας,και νομίζω πως είναι καλή απόσταση για να δω τι έχει μέσα το σακίδιο. Κάθομαι σε μ ια πέτρα και το ανοίγω. Έχει λίγο αλουμινόχαρτο,αποξηραμένα φρούτα,ένα κομμάτι ξύλο σε σχήμα ραβδιού και μια σφεντόνα με λίγες πετρίτσες. Τυλίγω τα αποξηραμένα φρούτα στο αλουμινόχαρτο και βάζω τα πάντα στο πράσινο σακίδιο. Ήλπιζα να βρω μέσα λίγο νερό. Τώρα θα πρέπει να ψάξω,και ακόμα κι αν βρω δεν έχω που να το βάλω. Περπατάω απομακρυνόμενη από το Κέρας,με την συνεχή αίσθηση πως κάποιος με παρακολουθεί. Στο τέλος,γυρνάω με όσο πιο φοβισμένη έκφραση μπορώ να κάνω και επιθεωρώ το μέρος γύρω μου. Κολώνες,εγκαταλελειμμένα σπίτια και πέτρες. Συνεχίζω,αν και έχω το βέλος στο χέρι μου και τη σφεντόνα με τις πέτρες στο άλλο κρατώντας και τα δύο σφιχτά,έτσι ώστε μέσα σε δύο δεύτερα να μπορώ να γυρίσω και να βαρέσω. Τρώω ένα αποξηραμένο σύκο,αν και αναρωτιέμαι για πόσο ακόμα θα μου φτάσουν οι προμήθειες που έχω στη διάθεσή μου. Κάποια στιγμή,ακούω τους Επαγγελματίες να πλησιάζουν -χωρίς ιδιαίτερες προφυλάξεις- γελώντας και πειράζοντας ο ένας τον άλλον.-Κήροου,πρέπει να προσέχουμε. Δεν είμαστε μόνο εμείς που έχουμε συμμαχία,φαντάζομαι,λέει ένα κορίτσι εμφανώς ανήσυχο κοιτώντας δεξιά κι αριστερά.-Ηρέμησε,Σκιρλντ,λέει ο Κήροου. Εσείς εκεί στην 2 όλο ανησυχίες είστε. Χαλάρωσε λίγο.Τώρα το λόγο παίρνει ένα άλλο κορίτσι,νομίζω από την 1.-Έχει δίκο.-Ωχ,ένταξει. Μάνερ,είσαι μπροστά για ανίχνευση.Το αγόρι από την 4 πηγαίνει μπροστά,και οι Επαγγελματίες απομακρύνονται. Ακούω ένα ξεφύσημα από την άλλη πλευρά του δρόμου που μόλις διέσχισαν. Κρατώντας το βέλος μου σαν μαχαίρι,σκύβω πάνω από τις πέτρες. Βλέπω ένα πόδι και πάω να το καρφώσω,αλλά ένα μαχαίρι που έρχεται προφανώς από τον ιδιοκτήτη του ποδιού κόβει το βέλος στα δύο. Γυρνάω και βλέπω ένα αγόρι,νομίζω 18 χρονών,με σκούρα καφέ μαλλιά και γαλάζια μάτια. Έχω το προαίσθημα πως αν μπλέξω μαζί του θα καταλήξω σαν τον Τζάκι,οπότε συστήνομαι.

-Τζοάνα,Περιοχή 7.

-Όντιν,8.