Johanna's Games

Johanna's Games: Part 6

                                   JOHANNA’S GAMES: Part 6

Θα χρειαστώ συμμάχους. Αυτή είναι η μόνη μου αμφιβολία. Από την άλλη,θα μείνουν λιγότεροι αντίπαλοι. Συνολικά στην αρένα είμαστε επτά. Αν ο Όντιν και η Μέι βγουν από την μέση θα μείνουν τέσσερις αντιπάλοι μου,οι δύο φόροι από την 1,το αγόρι από την 4 και το κορίτσι από την 3.
-Τζοάνα,θες λίγ...,πάει να ξεκινήσει η Μέι,αλλά η φωνή της διακόπτεται γιατί με βλέπει να βγάζω το τσεκούρι και να το κατευθύνω προς τον λαιμό του Όντιν.
-Όντιν!,προσπαθεί να τον προειδοποιήσει,αλλά μόλις που προλαβαίνει να γυρίσει αφού το τσεκούρι μου κόβει τον λαιμό του.
Περιμένω να ακούσω την κανονιά,και όταν την ακούω γυρίζω να αντιμετωπίσω την Μέι που έχει μαζέψει το σπαθί του Όντιν και με βουρκωμένα μάτια το κρατάει σε στάση άμυνας. Επιτίθεμαι πρώτη,πετώντας το ένα τσεκούρι μου προς τα πάνω της. Περισσότερο από τύχη και παρά από ικανότητα,το αποκρούει και αυτό προσγειώνεται στα 4 μέτρα μακριά μου. Τρέχω να το πάρω,αλλά μου μπλοκάρει τον δρόμο και προσπαθεί να πετύχει τον καρπό μου. Μάλλον είναι επειδή προτιμά απλά να μου κόψει την παλάμη ώστε να μην μπορώ να κρατήσω όπλο και μετά να με αφήσει εδώ να πεθάνω από την αιμορραγία,λογικά επειδή είναι πολύ ευαίσθητη για να δει κάποιον που σκότωσε να πεθαίνει μπροστά στα μάτια της. Κάτι που είναι χειρότερο από το να με σκοτώσει κατευθείαν. Αποφεύγω το χτύπημά της,πέφτω κάτω και αρχίζω να σέρνομαι προς το τσεκούρι. Η Μέι δεν μπορεί να κοντρολάρει καλά το βαρύ σπαθί και έτσι έχει μεγάλο ποσοστό αστοχίας στα χτυπήματά της. Προσπαθεί να με πετύχει στο πόδι αλλά αστοχεί,ενώ εγώ τώρα είμαι όρθια,και με τα δυο τσεκούρια στα χέρια και έτοιμη να σκοτώσω. Τρέχω μπροστά με τα τσεκούρια έτοιμα και βαράω,αλλά το χτύπημα απλά την σκίζει λίγο στο πόδι,όχι σε βαθμό που δεν μπορεί να περπατήσει. Τώρα κάνει ένα καλό χτύπημα στο χέρι μου,και καταφέρνει να ρίξει το τσεκούρι που κρατούσα αρκετά μακριά. Με πλησιάζει και περπατάω προς τα πίσω,όταν σκοντάφτω σε μια πέτρα. Πέφτω με δύναμη ανάσκελα κάτω και η Μέι κρατάει το σπαθί από πάνω μου με την μύτη προς την κοιλιά μου. Βλέπω πως ο θάνατός μου κρέμεται από μια κλωστή. Αρχίζει να κατεβάζει το σπαθί.
-Μέι,μην με σκοτώσεις,αρχίζω. Σε παρακαλώ. Λυπάμαι για τον Όντιν. Δεν ήξερα τι έκανα. Πραγματικά,έχω μετανιώσει. Συγγνώμη. Σε παρακαλώ,λυπήσου με.
Παίρνει ένα βλέμμα δυσπιστίας και λύπησης.
-Αλήθεια;
-Αλήθεια,απαντάω καθώς η παλάμη μου αγκαλιάζει τη λαβή του τσεκουριού μου.
Ρίχνει το σπαθί στα δεξιά της,κάτι που κάνει ευκολότερο το έργο μου. Ρίχνω το τσεκούρι κατευθείαν στο στήθος της. Η κανονιά ακούγεται. Σκύβω πάνω από το πτώμα της και ψιθυρίζω.
-Ποτέ μην εμπιστεύεσαι ένα κορίτσι που πήγε να σε σκοτώσει. Ο Όντιν έκανε το ίδιο λάθος.
Βάζω τα πάντα στα δύο σακίδια,το ένα έχει τις προμήθειες και το άλλο τα όπλα,εκτός από τα τσεκούρια που είναι και θα είναι στα χέρια μου. Σηκώνομαι να ξεκινήσω,αλλά καταλαβαίνω πως είμαι πάρα πολύ κουρασμένη. Ξαπλώνω να κοιμηθώ,και συνειδητοποιώ κάτι. Είμαι μόνη.