Johanna's Games

Johanna's Games: Part 2

                                         JOHANNA’S GAMES: Part 2

 

Το βλέμμα στα μάτια του είναι απόμακρο,εχθρικό. Είναι μαζεμένος και ακόμα ξεφυσάει με τον τρόπο με τον οποίο τον ανακάλυψα πριν. Μπορώ να δω πως δεν υπέφερε ιδιαίτερα από την πείνα,ποτέ στη ζωή του. Με κοιτά με έναν τρόπο που μου λέει:"Ωραία. Και τώρα;". Δεν ξέρω κι εγώ τι να κάνω. Να προσπαθήσω να τον σκοτώσω δεν γίνεται,αφού το βέλος που είχα το έκοψε στα δύο.

-Σύμμαχοι; του λέω.

-Όχι.

Πιάνει το μαχαίρι του και μου επιτίθεται. Προλαβαίνω τελευταία στιγμή να κουνηθώ για να το αποφύγω και αυτό να καρφωθεί στο έδαφος. Έχω δύο με τρία δευτερόλεπτα να αρχίσω να τρέχω μέχρι να το βγάλει και να με ακολουθήσει. Έχει αρχίσει να βραδιάζει και δεν θέλω να χάσω τον απολογισμό των θανάτων στο λουτρό αίματος-από το οποίο κι εγώ παρά τρίχα ξέφυγα. Είμαι αρκετά γρηγορότερή του και καταφέρνω να ξεφύγω. Κρύβομαι πίσω από μια δίμετρη πέτρα και εύχομαι να μην με βρει. Όταν πιστεύω πια πως με έχασε,βγαίνει πίσω απ'την πλάτη μου. Είμαι τυχερή που έχω πολύ καλή ακοή και τον ακούω πριν μου κόψει τον καρπό. Γυρίζω,αποφεύγω το μαχαίρι και του βάζω τρικλοποδιά. Ξέρω πως έχω πολύ λίγο χρόνο μέχρι να σηκωθεί,οπότε όσο πιο γρήγορα μπορώ ανοίγω το σακίδιό μου,βγάζω το ξύλο και όταν αρχίζει να σηκώνεται τον βαράω όσο πιο δυνατά μπορώ με αυτό. Ξαναπέφτει κάτω σχεδόν αναίσθητος από την δύναμη του χτυπήματός μου. Του παίρνω το μαχαίρι και του το βάζω στο λαιμό. Ανοίγει τα μάτια του και με κοιτά με ένα πραγματικά αξιολύπητο βλέμμα. Είμαι έτοιμη να του ξεριζώσω το κεφάλι,όταν μου λέει:

-Σύμμαχοι;

Σύμμαχοι; Δεν ξέρω τι να πω. Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα κάποιον δίπλα μου. Επίσης,μπορώ να τον σκοτώσω εύκολα,αν χρειαστεί. Αυτό το απέδειξα μόλις τώρα.

-Μόνο αν το πάρω εγώ αυτό.

Μου χαρίζει ένα βλέμμα δυσπιστίας. Και έχει δίκιο. Είναι παράλογο να δώσεις το μοναδικό σου μαχαίρι στο κορίτσι που μόλις πριν από λίγο προσπάθησε να σε σκοτώσει.

-Το δικαιούμαι,αφού μου έσπασες το βέλος.

-Κι εγώ με τι θα αμύνομαι;

Ανοίγω το σακίδιο μου,βρίσκω την σφεντόνα και την πετάω στο στήθος του.

-Ευχαριστώ πολύ,μου λέει με ένα ειρωνικό ύφος αλλά εγώ τον αγνοώ.

-Σαν σύμμαχοι,πρέπει να ξέρουμε τι έχει ο άλλος.

Η κατάσταση μεταξύ μας είναι άβολη.

-Συμφωνώ,λέω.

Είμαστε έτοιμοι να ανοίξουμε ο ένας το σακίδιο του άλλου,όταν ακούγεται ο εθνικός ύμνος. Τώρα είμαστε καθισμένοι κάτω από τρεις πέτρες που σχηματίζουν μια μίνι πύλη. Τα πρόσωπα αρχίζουν να εμφανίζονται. Έχουμε και λέμε:Κορίτσι από τη 2. Αγόρι από την 3. Αγόρι από την 5. Και οι δύο απο την 6. Ο Τζάκι. Κορίτσι από την 8. Και οι δύο από την 9. Και οι δύο από την 10. Κορίτσι από την 11. Αγόρι από την 12. Δεκατρείς συνολικά. Έχουν μείνει έντεκα. Αρκετά καλός απολογισμός. Περισσότεροι από τους μισούς φόρους σκοτώθηκαν στην πρώτη μέρα των Αγώνων. Παίρνει το σακίδιό μου κι εγώ το δικό του. Έχει μισό καρβέλι ψωμί,λίγα χόρτα,ένα άδειο παγούρι και λαστιχάκια. Δεν είμαι σίγουρη στο τι χρησιμεύει αυτό το τελευταίο,αλλά για να το έχει κάτι θα πρέπει να κάνει. Τότε ανακαλύπτω μια κρυφή θήκη που δεν είχα βρει ούτε στο δικό μου σακίδιο. Την ανοίγω. Μέσα έχει ένα ακόμα μαχαίρι. Απ'ότι φαίνεται,ο Όντιν δεν είναι αυτός που νόμιζα.

-Τα χόρτα τα βρήκα κάπου φυτρωμένα και τα έκοψα. Μαζί με τα φρούτα σου,νομίζω πως οι προμήθειες θα μας φτάσουν για κάποιες μέρες,λέει προσπαθώντας να διατηρήσει έναν χαρούμενο τόνο.

Αλλά εγώ δεν τον ακούω. Γιατί τώρα πια βλέπω τον Όντιν σαν έναν ακόμα αντίπαλο.