Johanna's Games

Johanna's Games: Part 7

                                                          JOHANNA'S GAMES: Part 7

Το πρωί ξυπνάω και βλέπω πως κανείς δεν με πλησίασε ή τουλάχιστον δεν μου έκλεψε όπλα ή προμήθειες. Αποφασίζω πως οι Αγώνες πρέπει να τελειώσουν γρήγορα,γι'αυτό σήμερα θα περάσω όλη μέρα να ψάχνω τους τρεις Επαγγελματίες που έμειναν ή το κορίτσι από την 3. Τρώω την τελευταία μπουκιά από το καρβέλι του Όντιν,πίνω λίγο νερό από το γεμάτο παγούρι του και ξεκινάω,πολύ καλά οπλισμένη και αποφασισμένη. Μετά από λίγες ώρες πεζοπορίας ακούω φωνές από λίγες δεκάδες μέτρα μακριά μου. Κρύβομαι σε κάτι ερείπια στην άκρη του δρόμου και περιμένω. Εμφανίζονται οι Επαγγελματίες,που ακόμα δεν έχουν διαλυθεί,απ'οτι φαίνεται,παρότι έχουμε μείνει μόνο πέντε στην αρένα. Προσέχω πως στην άλλη μεριά του δρόμου,περίπου πέντε μέτρα από μένα,κρύβεται και το κορίτσι από την 3. Για μια στιγμή τα βλέμματά μας συναντιούνται,αλλά το δικό της το αποσπά η συζήτηση των Επαγγελματιών.
-Σου λέω πως πρέπει να βρούμε και να σκοτώσουμε εκείνην από την 7-Τζιοβάννα,ή πως στο διάολο την λένε!,λέει το αγόρι από την 4.
-Ηρέμησε,λέει το κορίτσι από την 1. Αν εμφανιστεί πιστεύω πως μπορούμε εύκολα να την σκοτώσουμε.
Είσαι πολύ γελασμένη.
-Από κει και πέρα,πιστεύω πως η άλλη από την 3 δεν αποτελεί απειλή,συνεχίζει.
Και να'μαστε τώρα,όλοι οι εναπομείναντες φόροι,όλοι μαζί. Πιστεύω πως εδώ οι Αγώνες θα τελειώσουν και σε λιγότερο από μία ώρα στο έδαφος θα υπάρχουν τέσσερα πτώματα και ένας όρθιος. Αυτή ελπίζω να είμαι εγώ. Ξανακοιτάω το κορίτσι από την 3 και την πιάνω να με κοιτάει κι αυτή. Οι Επαγγελματίες περνούν τώρα ανάμεσά μας και ξέρω πως είναι ή τώρα ή ποτέ. Της κάνω νόημα με τα φρύδια,και αυτή κουνάει το κεφάλι της προς τα κάτω. Πάμε. Πηδάω πάνω από τις πέτρες,το ίδιο κάνει κι αυτή κι επιτιθόμαστε. Σκοτώνει σχετικά εύκολα το αγόρι από την 1,κυρίως γιατί αυτός δεν μας είχε καταλάβει,ακούγεται η κανονιά και οι άλλοι δύο φόροι γυρνούν. Ρίχνω το τσεκούρι μου στο κορίτσι από την 1 αλλά το αποφεύγει και μου επιτίθεται με το σπαθί της. Είναι παράλογο να προσπαθήσω να αμυνθώ με το άλλο τσεκούρι μου,οπότε το ρίχνω στα πόδια μου και βγάζω γρήγορα το σπαθί του Όντιν. Αποκρούω την επίθεσή της και τώρα είναι η σειρά μου. Πιάνω το τσεκούρι μου και το βάζω στην ζώνη μου,αποθώντας το κορίτσι με το σπαθί αρκετά ώστε να κάνω το ίδιο και με το άλλο. Με την άκρη του ματιού μου βλέπω πως το αγόρι από την 4 έχει στριμώξει το κορίτσι από την 3,γι'αυτό του βάζω τρικλοποδιά με την λαβή του σπαθιού μου.
-Ευχαριστώ,μου λέει το κορίτσι κοφτά.
-Τίποτα,απαντάω με τον ίδιο τόνο.
Επιστρέφω στο κορίτσι από την 1,που έχει απομακρυνθεί και με στοχέυει με ένα τόξο. Το πρώτο βέλος κατευθύνεται κατευθείαν προς την καρδιά μου,αλλά περιστρέφω το σώμα μου ακριβώς για να το αποφύγω. Μου κόβει λίγο τον ώμο και η αιμορραγία αρχίζει. Κόβω στα γρήγορα ένα κομμάτι από το παντελόνι μου όσο αυτή,με τρεμάμενα χέρια προσπαθεί να τοποθετήσει το καινούριο βέλος στην χορδή,και το δένω με τον ώμο μου. Τώρα το κορίτσι στοχέυει το πόδι μου,αλλά μέχρι να ρίξει το βέλος εγώ έχω φτάσει αρκετά κοντά της ώστε να της χτυπήσω και να της κόψω το χέρι. Πέφτει κάτω σφαδάζοντας από τον πόνο και βρίσκω την ευκαιρία να πέσω πάνω της και να βάλω το σπαθί στον λαιμό της. Είμαι έτοιμη να την σκοτώσω,όταν σκέφτομαι πως πρέπει να διασκεδάσω λίγο. Αρχίζω να της κόβω σιγά σιγά τον λαιμό ακούγοντας τα παρακάλια της και γελώντας,αλλά κάποια στιγμή την αφήνω,αρκετά ώστε να υποφέρει,αρκετά ώστε να ζήσει. Αποφασίζω πως αρκετά την βασάνισα και της καρφώνω το σπαθί στην κοιλιά. Μετά από αυτό,δεν νομίζω να είμαι ιδιάιτερα αγαπητή στην Περιοχή 1. Ακούγονται δύο κανονιές,οπότε συμπεραίνω πως το αγόρι απ'την 4 ή το κορίτσι από την 3 πέθανε. Γυρνάω και αντικρίζω το κορίτσι,όρθιο και χωρίς πολλές γρατσουνιές. Στέκομαι εκεί,κρατώντας τώρα τα τσεκούρια,και κοιτάζω την τελευταία μου αντίπαλο. Τον δρόμο προς το σπίτι.