Johanna's Games

Johanna's Games: Part 3

                                                    JOHANNA'S GAMES: Part 3

Περνούν τρεις βαρετές μέρες με πολύ περπάτημα,λίγο φαγητό και κυρίως καθόλου δράση. Νερό βρίσκουμε,ακριβώς όπως το είχα υπολογίσει,σε πηγάδια που βρίσκονται εδώ κι εκεί. Η κατάσταση μεταξύ εμενα και του Όντιν αρχίζει να καλυτερεύει,αφού αρχίζω να μαθαίνω λίγα περισσότερα πράγματα γι'αυτόν. Είναι θετός γιος ενός ιδιοκτήτη εστιατορίου στην 8. Οι βιολογικοί του γονείς δολοφονήθηκαν ως τιμωρία από Ειρηνοποιούς για μια επαναστατική πράξη που έκαναν-ο Όντιν δεν μιλά συγκεκριμένα για αυτό. Πέρασε αρκετούς μήνες στο δρόμο,όπου έπρεπε να κρυφτεί απο τυχόν Ειρηνοποιούς οι οποίοι θα τον έστελναν σε ίδρυμα. Ο πατέρας του τον υιοθέτησε όταν μια φορά είχε μπει στο εστιατόριο για να βρει αποφάγια. Αυτά έγιναν όταν ήταν περίπου έντεκα χρονών,και τώρα,στα δεκαοκτώ του,αγωνίζεται για να επιστρέψει σπίτι. Η γλώσσα μου τώρα έχει αρχίσει να ξεραίνεται παρότι ήπιαμε νερό πριν από μόλις δύο ώρες. Ψάχνω απεγνωσμένα για ένα πηγάδι αλλά δεν βρίσκω. Τελικά,βλέπω ένα στα 100 μέτρα μακριά και αρχίζω να τρέχω,με τον Όντιν να με ακολουθεί. Φτάνουμε και ξεδιψάμε,όταν βλέπουμε αχνά στα δεξιά μας,μέσα στην ομίχλη που έχει σκεπάσει την αρένα,δύο παιδιά -νομίζω το αγόρι από την 11 και το κορίτσι από την 4- να χτυπούν ένα τρίτο.

-Πρέπει να πάμε να τη βοηθήσουμε,μου λέει ο Όντιν.

-Όντιν,απαντώ,βρισκόμαστε σε παιχνίδι θανάτου. Περιμένεις να μην βρεις κανέναν να πεθαίνει στο δρόμο σου;

Με κοιτά με ένα υποτιμητικό βλέμμα και αρχίζει να τρέχει. Τον ακολουθάω,απλά γιατί βαρέθηκα και θέλω να "διασκεδάσω" λίγο. Όταν φτάνουμε το κορίτσι από την 4 είναι έτοιμο να σκοτώσει το πεσμένο παιδί με ένα μεγάλο σπαθί. Ο Όντιν παίρνει τη σφεντόνα και βαράει με τόση δύναμη τα χέρια της,που ρίχνει το σπαθί κάτω και αρχίζει να τα τρίβει για να φύγει ο πόνος. Βρίσκω την ευκαιρία.

-Κάλυψέ με,λέω στον Όντιν.

Σέρνομαι κάτω για να φτάσω το σπαθί ενώ ακούω το πετραδάκι της σφεντόνας να σφυρίζει πάνω από το κεφάλι μου με στόχο,πιθανώς,το αγόρι από την 11. Αρπάζω το σπαθί και πάω να το σηκώσω,όταν κάτι το κρατάει κάτω. Είναι το πόδι του κοριτσιού από την 4. Τραβάω το μαχαίρι από τη ζώνη μου και καρφώνω,όχι πολύ βαθιά,το πόδι της. Το τραβάει αμέσως και σηκώνομαι με το σπαθί στα χέρια. Πετάω το μαχαίρι πίσω μου για να το πιάσει ο Όντιν,αλλά ακούω τον ήχο που κάνει ένα σίδερο όταν πέφτει πάνω στην πέτρα. Γυρνάω πίσω και βλέπω πως ο Όντιν έχει πάρει το παιδί που ήταν πεσμένο και το έχει πάει λίγα μέτρα μακριά. Το κορίτσι από την 4 μαζεύει το μαχαίρι μου και την πιάνω να κάνει νεύμα στο αγόρι πίσω μου. Μου επιτίθονται και οι δυο μαζί. Προσπαθώ να σκύψω αλλά τα τσεκούρια του αγοριού από την 11 μου ξεριζώνουν κάποια μαλλιά και το κεφάλι μου πρέπει να στάζει λίγο αίμα. Κινούμαι προς τα πίσω για να τους έχω και τους δύο μπροστά μου. Πρώτο επιτίθεται το αγόρι με τα τσεκούρια. Μου καταφέρνει ένα όχι πολύ βαθύ χτύπημα στο γόνατο,ούτε αρκετά σκληρό ώστε να μην μπορώ να περπατήσω. Αρχίζω να φωνάζω στον Όντιν να έρθει και τον βρίζω όσο δεν έβρισα ποτέ κανέναν. Πρέπει να φαίνεται πως πάνω στην οργή μου θα μπορούσα ακόμα και να τον σκοτώσω,οπότε έρχεται και στέκεται δίπλα μου. Χτυπά με την σφεντόνα -ευτυχώς έχει πολύ καλό στόχο- το δεξί μάτι του αγοριού και το δεξί πλευρό του κοριτσιού. Το κορίτσι,που όπως φαίνεται είναι κακή πολεμίστρια,πέφτει κάτω γονατιστή και τρέχω προς τα πάνω της. Βαράω μια μπουνιά με όση πιο πολλή δύναμη μπορώ στα μούτρα του αγοριού απ'την 11 που ήρθε να με σταματήσει. Τώρα είμαι μόνο εγώ κι αυτή. Με κοιτά ικετευτικά,αλλά εγώ μπήγω την λεπίδα του σπαθιού της στο στήθος της. Περιμένω να ακουστεί η κανονιά για να είμαι σίγουρη,και όταν το κάνει γυρνάω να αντιμετωπίσω το αγόρι,που αρχίζει να τρέχει. Προλαβαίνω και βαράω το πίσω μέρος του κεφαλιού του,όχι θανάσιμα αλλά αρκετά βαθιά. Μπορείς να καταλάβεις πως ζαλίζεται αφού παραπατάει όσο τρέχει. Έχει απομακρυνθεί στα 15 μέτρα,όταν αρπάζω την σφεντόνα απ'τα χέρια του Όντιν και βγάζω απ'το στόμα μου κάτι που μοιάζει πιο πολύ με μούγκρισμα λύκου παρά με "Δώσ'το αυτό." που ήθελα να πω. Βαράω με στόχο το μέρος που χτύπησα το αγόρι,αλλά το πετραδάκι φεύγει αρκετά μέτρα από πάνω του. Ο Όντιν προσπαθεί να μου πάρει την σφεντόνα,αλλά εγώ δεν τον αφήνω κι έτσι με σπρώχνει και με ρίχνει κάτω. Είμαι απίστευτα τσαντισμένη αλλά προτιμώ να μείνω κάτω και να κάτσω. Ο Όντιν βαράει με την σφεντόνα το αγόρι που τώρα έχει απομακρυνθεί ακόμα περισσότερο,και πετυχαίνει ακριβώς το σημείο που στόχευα εγώ πριν. Το αγόρι πέφτει κάτω και η κανονιά ακούγεται. Επιστρέφουμε στο παιδί το οποίο μόλις σώσαμε -που απ'ότι φαίνεται ήταν κορίτσι- και το βρίσκουμε κοιμισμένο. Καθόμαστε και βλέπουμε τον ουρανό,αφού βράδιασε. Μετά τον εθνικό ύμνο,τα πρόσωπα του αγοριού και του κοριτσιού φωτίζουν τον ουρανό.