Johanna's Games

Johanna's Games: Part 5

                                    JOHANNA’S GAMES: Part 5

Δύο μέρες μετά την συμμαχία με την Μέι,έχουν πεθάνει άλλοι δύο φόροι. Το κορίτσι από την 12 και το αγόρι από την 2. Άλλος ένας Επαγγελματίας. Έχουμε μείνει 7. Εγώ,ο Όντιν,η Μέι,οι δύο από την 1,το κορίτσι από την 3 και το αγόρι από την 4. Από τις προμήθειές μας έχουν μείνει τέσσερα αποξηραμένα φρούτα,πολύ λίγο ψωμί και καθόλου χόρτα. Έχουμε καταλάβει πως πρέπει οι Αγώνες να τελειώσουν γρήγορα,αφού αυτά δεν θα μας φτάσουν για πολύ ακόμα. Δεν έχουμε συναντήσει αντιπάλους. Είμαστε δύο συμμαχίες και το κορίτσι από την 3 που μάλλον είναι μόνο του. Ο Όντιν προσπαθεί να ξεκινήσει συζήτηση.

-Λοιπόν Μέι,πώς ήταν η ζωή σου στην 5;

-Δεν μου αρέσει να μιλάω για το παρελθόν μου. Η μητέρα μου πέθανε όταν ήμουν οκτώ χρονών σε τροχαίο και από τότε ο μπαμπάς μου έχει αναλάβει όλη την ευθύνη της οικογένειάς μας-εμένα και των τριών αδερφών μου.

Μπορώ να δω πως τα μάτια της είναι βουρκωμένα. Είναι κακό που η όλη ιστορία δεν με συγκινεί στο ελάχιστο; Και ο Όντιν τώρα δαγκώνει τα χείλια του νευρικά-άραγε επειδή ξέρει πως είναι να πεθαίνει κάποιος γονέας; Άρχισε να σκοτεινιάζει και πιστεύω πως οι Οργανωτές θα μας ρίξουν σύντομα κάποια παγίδα. Δεν έχω δει Αγώνες χωρίς την επέμβαση τους μέχρι στιγμής,και δεν ξέρω αν υπήρξαν ποτέ. Σαν απάντηση στη σκέψη μου,ένα μεγάλο και σκούρο σύννεφο σκεπάζει την αρένα. Στεκόμαστε και το κοιτάμε. Αναρωτιόμαστε τι είναι. Ξαφνικά θυμάμαι πως είναι ανόητο να στεκόμαστε έτσι ακάλυπτοι και λέω στον Όντιν και στη Μέι να πάμε κάπου να καλυφθούμε. Κρυβόμαστε κάτω από μια πέτρα και περιμένουμε να γίνει κάτι. Περνούν μερικά λεπτά και ένα πορτοκαλοκόκκινο υγρό,σαν ζελέ,αρχίζει να πέφτει σε σταγόνες,οι οποίες μόλις ακουμπούν το έδαφος εξαπλώνονται ταχύτατα. Σταματάει και το σύννεφο εξαφανίζεται,αλλά οι σταγόνες συνεχίζουν να καταλαμβάνουν όλο και περισσότερο έδαφος. Βγαίνω έξω και ακουμπάω λίγο το ζελέ με την άκρη του ποδιού μου,και αμέσως νιώθω έναν πολύ δυνατό πόνο να μου χτυπάει το νέυρο. Σκύβω πιάνοντας το πόδι μου και σφαδάζω,όταν προσεκτικά έρχονται οι άλλοι δύο. Ο Όντιν με παίρνει στην πλάτη του και με κουβαλάει,ενώ η Μέι έρχεται από πίσω-μάλλον φυλώντας τα νώτα μας. Την ακούω να κραυγάζει,μάλλον την ακούμπησε κι αυτήν,αλλά συνεχίζει να τρέχει. Ο Όντιν με έχει με το κεφάλι προς τα κάτω,οπότε μπορώ να δω τη δεξιοτεχνία με την οποία πατάει στα μέρη που το ζελέ δεν έχει ακουμπήσει ακόμα. Φτάνουμε στα 5 μέτρα από το ζελέ που συνεχίζει να εξαπλώνεται,όταν με ρίχνει κάτω.

-Πρέπει να περπατήσεις,μου λέει ο Όντιν και παίρνει στην πλάτη του την Μέι.

-Θα μπορέσω,λέω.

Πηγαίνω τρέχοντας αλλά παραπατώντας. Η Μέι έχει σταματήσει να ουρλιάζει,αλλά ακούω το βαρύ ξεφύσημά της-προφανώς από τον πόνο. Βλέπω κάτι σκαλοπάτια και τους οδηγώ εκεί. Εύχομαι το ζελέ να μην μπορεί να ανεβεί. Σταματάμε,καθόμαστε χαρούμενοι και ανακουφισμένοι βλέποντάς το να συνεχίζει και να δημιουργεί μια πορτοκαλοκόκκινη θάλασσα εκεί που κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει έδαφος χωρίς να ακουμπάει τα σκαλοπάτια μας.

-Τι κάνουμε τώρα; ρωτάει η Μέι.

-Περιμένουμε να σταματήσει,υποθέτω,απαντάω.

-Τι κι αν δεν το κάνει;

Παραμένω σιωπηλή γιατί αυτό δεν το σκέφτηκα καθόλου. Ή κι αν σταματήσει να προχωράει,πως θα διασχίσουμε την ποσότητα που απλώνεται μπροστά μας; Κουρνιάζω στην γωνία της άβολης σκάλας μας και κοιμάμαι. Ξυπνάω μετά από λίγες ώρες,συνειδητοποιώντας με χαρά πως το ζελέ εξαφανίστηκε. Ο Όντιν και η Μέι κοιμούνται. Τους ξυπνάω και,όταν σηκώνονται,κολατσίζουμε. Πίνω λίγο νερό από το παγούρι του Όντιν. Τρώμε από ένα ελάχιστο κομμάτι ψωμί και ξεκινάμε. Πραγματικά δεν ξέρω που θα οδηγήσει αυτή η συμμαχία. Νομίζω πως πρέπει να τους σκοτώσω. Και τους δύο. "Τώρα είναι η ώρα",σκέφτομαι και πιάνω τις λαβές των δύο τσεκουριών στη ζώνη μου.