Johanna's Games

Johanna's Games: Part 4

                                  JOHANNA’S GAMES: Part 4

Ξυπνάω και βλέπω πως ο ήλιος είναι έτοιμος να δύσει. Καιρό είχα να κοιμηθώ τόσο πολύ,αλλά το αποδίδω στην χθεσινή μάχη. Ο Όντιν είναι ξύπνιος και όταν γυρνάει να με κοιτάξει βλέπω πως είναι καταπονημένος. Φαίνεται πως νυστάζει πάρα πολύ και τα μάτια του έχουν μαύρους κύκλους.

-Ξύπνησε η καλεσμένη μας; ρωτάω,προσπαθώντας να βάλω στην φωνή μου έναν τόνο χαράς.

-Όχι ακόμα. Που και που όμως φώναζε το όνομα ενός αγοριού-και ξανακοιμόταν.

-Μάλιστα. Λοιπόν,πέσε να κοιμηθείς. Αναλαμβάνω εγώ.

Η ταχύτητα με την οποία σηκώνεται από την πέτρα που καθόταν,σωριάζεται δίπλα στο κορίτσι και αρχίζει να ροχαλίζει με εκπλήσσει. Εντελώς ξεκούραστη αλλά και διψασμένη,πηγαίνω στο πηγάδι που είχαμε πιει χθες και είδαμε τη σκηνή του βασανισμού του κοριτσιού,κρατώντας τα τσεκουράκια του αγοριού από την 11 στο χέρι. Όταν πίνω και ξεκινάω να γυρίσω πίσω,βλέπω κάποιον να ψαχουλεύει τα σακίδιά μας. Πετάω αμέσως το ένα τσεκουράκι με στόχο το χέρι του και μάλλον το πετυχαίνω,αφού αφήνει αμέσως το σακίδιο,πιάνει το χέρι του που νομίζω πως αιμορραγεί και αρχίζει να τρέχει. Φτάνω εκεί λίγα δευτερόλεπτα μετά και,με την φιγούρα στα 7-8 μέτρα,πετάω το άλλο τσεκούρι. Πετυχαίνω τον φόρο στην γάμπα,παραπατάει και πέφτει. Τρέχω προς τα πάνω του,αυτή τη φορά με το σπαθί στο χέρι και,όταν γυρνάει πίσω και με βλέπει,σηκώνεται και ξαναρχίζει να τρέχει. Πρόλαβα και είδα πως είναι αγόρι. Η γάμπα του αιμορραγεί και φαίνεται πως χάνει όλο και περισσότερη δύναμη,αφού η ταχύτητά του ελαττώνεται όλο και πιο πολύ από το αίμα που κυλάει. Στο τέλος πέφτει κάτω και μπορώ να δω πως έχει τα μάτια του κλειστά. Ακούω την κανονιά και συνειδητοποιώ πως είναι νεκρός. Γυρνάω πίσω στο μέρος που είναι ο Όντιν και το κορίτσι,όταν βλέπω πως ο ένας από αυτούς έχει ξυπνήσει. Πλησιάζω ήρεμα το κορίτσι που είναι κουλουριασμένο σε έναν τοίχο.

-Δεν χρειάζεται να φοβάσαι εδώ. Εμείς σε σώσαμε,θυμάσαι; λέω με την πιο ήρεμη φωνή μου.

Καμία αντίδραση. Τα μάτια της είναι καρφωμένα στο κενό.

-Πώς σε λένε; Είμαι η Τζοάννα,από την Περιοχή 7.

Κάνω ολοκληρωμένες προτάσεις και μιλάω λίγο αργά. Ανοίγει το στόμα της,σαν να είναι έτοιμη να πει κάτι,αλλά το ξανακλείνει.

-Τι είναι; Πες το,μην φοβάσαι.

Με κοιτά στα μάτια.

-Θέλω να βγω από δω μέσα,μου λέει και ξεσπάει σε λυγμούς πέφτοντας στην αγκαλιά μου. Δεν μπορώ να την παρηγορήσω και να της πω πως θα τα καταφέρει να βγει,όταν ακόμα κι εγώ η ίδια ελπίζω να πεθάνει-κι αυτή κι όλοι οι άλλοι. Απλά της χαϊδεύω τα μαλλιά,προσπαθώντας να μην κουνιέμαι πολύ. Κοιτώ γύρω γύρω για εχθρούς,κάτι που προσέχει και κάνει την ανησυχία και τους λυγμούς της ακόμα πιο δυνατούς. Μετά από κάποια λεπτά που μου φαίνονται αιώνες,ηρεμεί και κάθεται με βουρκωμένα μάτια μπροστά μου.

- Πώς σε λένε; ρωτάω,για δεύτερη φορά.

-Μέι. Είμαι από την Περιοχή 5. Εσένα;

Μάλλον δεν με άκουσε που είπα το όνομά μου προηγουμένως.

-Τζοάννα,από την 7. Αυτός είναι ο Όντιν,είναι από την 8.

-Σε θυμάμαι να του φωνάζεις,μου λέει. Οι άντρες στην Περιοχή μου έχουν χαμηλότερη φωνή.

Γελάμε και οι δυο. Σίγουρα ξέρει πως να σπάει τον πάγο,ακόμα και μέσα στους Αγώνες Πείνας. Ξυπνάει και ο Όντιν. Όταν γνωρίζονται με την Μέι,ξεκινάμε. Δεν ξέρω για που,αλλά ξεκινάμε. Η Μέι δεν είχε απολύτως τίποτα-ούτε σακίδιο,ούτε φαγητό,ούτε όπλα. Της δίνουμε να φάει λίγο ψωμί και λίγα από τα αποξηραμένα φρούτα μου και τα καταβροχθίζει αμέσως. Δεν διψάμε,αλλά πίνουμε νερό γιατί μπορεί να περάσουν ώρες,ίσως και μέρες μέχρι να ξαναβρούμε πηγάδι. Εγώ παίρνω τα τσεκούρια αφού αποδείχτηκε πως είμαι πολύ καλή με αυτά,ο Όντιν παίρνει το σπαθί και την σφεντόνα και η Μέι το μαχαίρι. Λέω με τρόπο,θέλοντας να ξαφνιάσω τον Όντιν:

-Τι θα γίνει με το μαχαίρι στο σακίδιό σου,Όντιν;

Ξαφνιάζεται,αλλά μου απαντάει με μεγάλη ψυχραιμία.

-Το είχα σε περίπτωση που θα χάσουμε ή θα πάρουν τα όπλα μας.

Το αφήνω να περάσει. Έχω αρχίσει να τον συμπαθώ. Την Μέι από την πρώτη στιγμή,παρότι οι κλαψιάρηδες άνθρωποι δεν με συναρπάζουν. Μετά,μια σκέψη περνά απ'το μυαλό μου. Θα πρέπει να σκοτώσω αυτούς τους δύο ανθρώπους.