Το μενταγιόν

4ο Κεφάλαιο "Αυτήν η λεξη"

Η Ζόι κοίταξε το ρολόι στο χέρι της. Ήταν 8:00 το πρωί. Αν ξυπνούσαν οι γονείς της και δεν την έβρισκαν στο σπίτι θα άκουγε το εξάψαλμο. Και δεν θα μπορούσε, βέβαια, να αγνοήσει τον μικρότερο αδερφό της τον Τόμας, που θα της έκανε ανάκριση.
Έφτασε έξω από το σπιτι της, αλλά δεν χτυπούσε την πόρτα. Δεν τολμούσε. Από μέσα ακούγονταν φωνές:
《Σαμ, δεν αντέχω άλλο. Είσαι όλο το βράδυ στα club και γυρνάς τα πρωινά μεθυσμένος. Ποιος ξέρει τι κάνεις εκεί με άλλες γυναίκες?》η μητέρα της ακουγόταν θυμωμένη.
《Το ότι βγαίνω μερικές φορές με τους φίλους μου, δεν σημαίνει ότι πάω σε club, ούτε ότι βρίσκω άλλες κοπέλες. Δεν το καταλαβαίνεις Έμιλυ?》ο πατέρας της προσπαθούσε να απολογηθεί, αλλά η μαμά της είχε φτάσει στο όριο. Από κει και πέρα φώναζαν ο ένας στον άλλον και έτσι η Ζόι δεν μπορούσε να καταλάβει τι έλεγαν. Μέχρι εκείνη την στιγμή. Μέχρι τη στιγμή που άκουσε αυτήν την λέξη. Τη λέξη που έχει στερήσει σε αμέτρητα παιδιά το δικαίωμα να ζουν και με τους δύο γονείς τους. Τη λέξη, που έχει χαλάσει, που έχει διαλύσει σχέσεις και γάμους. Ο χειρότερος εφιάλτης ενός ζευγαριού. Και αυτήν η λέξη βγήκε από το στόμα της μητέρας της:
《Χωρίζουμε!》
Όχι, δεν γίνεται αυτό. Δεν συμβαίνει μένα σκέφτηκε και κατευθύνθηκε τρέχοντας προς το σπίτι του παππού της. Ευτυχώς για εκείνη ο παππούς ήταν έξω και ποτίζουν τα λουλούδια, πράγμα που βρήκε αρκετά παράξενο, αφού δεν το συνηθίζει να ξυπνάει νωρίς.
《Παππού!》φώναξε κάνοντας τον να γυρίσει προς το μέρος της.
《Γειά σου μικρή μου Ζόι. Τι έγι...》η Ζόι έτρεξε στην αγκαλιά του και ξέσπασε σε κλάματα.
《Έλα, πάμε μέσα και θα μου τα πεις ολα》

《Δεν ήθελα να το μάθεις έτσι》ο παππούς μιλούσε με σταθερότητα. Η Ζόι καθόταν αντικριστά του σε έναν παλιό καναπέ.
《Το...το ήξερες?》τραυλισε σκουπίζοντας τα δάκρυα στα μάτια της.
《Κάτι είχα υποψιαστεί, αλλά δεν πίστευα ότι θα έφταναν σε τέτοιο σημείο. Ενοώ, εδώ και καιρό είχαν κάποιες διαφορές μεταξύ τους》απάντησε εκείνος.
《Ναι》κατέβασε το κεφάλι φέρνοντας εικόνες στο μυαλό της, αλλά μόλις ένα νέο δάκρυ κύλισε στο μάγουλό της, κούνησε απότομα το κεφάλι της για να ξεφύγει από το παρελθόν.
《Αρκετά》είπε ο παππούς 《Δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι. Θες να με βοηθήσεις στον κήπο? Λίγη κηπουρική θα σου κάνει καλό. Και αν θες μπορείς να κοιμηθείς εδώ, να μου κάνεις παρέα. Τι λες?》Εκείνη κούνησε το κεφάλι της, δείχνοντας ότι συμφωνούσε.
Ο παππούς είχε δίκιο. Η Ζόι είχε σχεδόν ξεχάσει τι είχε συμβεί. Με ένα γεματο με νερο, ποτιστήρι στα χέρια της έκανε βόλτες στην αυλή και πότιζε τα λουλούδια. Περπατούσε με αργά βήματα προς μια τριαντάφυλλιά, ώσπου σκόνταψε σε μια πετρα και έπεσε, με αποτέλεσμα να γίνει μούσκεμα. Έτσι πήγε να αλλάξει. Έβγαλε την βρεγμένη της μπλούζα και αποκάλυψε το χρυσό μενταγιόν που κοσμούσε τον λαιμό της. Έβαλε κάποια ρούχα που είχε ξεχάσει εκεί και κατέβηκε κάτω τρέχοντας. Ο παππούς ήταν στην κουζίνα.
《Άλλαξες?Ωραία σου έφτιαξα χυμό για να κάνουμε ένα διάλειμμα》της έδειξε  το ποτήρι με τον χυμό, αλλά εκείνη μπήκε κατευθείαν στο θέμα και του έδειξε το μενταγιόν.
《Μήπως ξέρεις ποιανού είναι?》
《Μα, που το βρήκες αυτό?Πρέπει να φτιάχτηκε πριν από μένα》απάντησε《Ο ιδιοκτήτης του ήταν σίγουρα πλούσιος》
《Ουαου!》αναφώνησε η κοπελα《Αλλά σε ποιον να ανήκε?Υπάρχουν πολλοί πλούσιοι με το αρχικό "Α"》
《Αρχικό?Υπάρχει αρχικό?》
《Ναι δεν το είδες?》
《Φέρτο μου, να το δω》έβαλε τα γυαλιά του και το κοίταξε προσεκτικά
《Πρέπει να το πας στον κύριο Άντερσον. Είναι ειδικός σε τέτοια θέματα. Α, και όταν πας...》ξεκίνησε να λέει ενώ έψαχνε κάτι σε ένα ντουλάπι στο σαλόνι. Έβγαλε από μέσα ένα μικρό μπαούλο, σαν μπιζουτιέρα και το έφερε μπροστά της.《...πάρε και αυτό. Το βρήκα στη σοφίτα τις προάλλες》
《Τέλεια! Θα πάω τη Δευτέρα, μετά το σχολείο, που θα είναι στο μαγαζί του》είπε με ενθουσιασμό και ηπιε τον χυμό μονορούφι.

Πάει και αυτό. Λόγω σχολείου μάλλον θα ανεβάζω ένα κεφάλαιο την εβδομάδα. Αν σας άρεσε κάντε favourite με το αστεράκι 🌟 💙