Bij oorlog komt Liefde vrij! (Twilight fan-fictie)

Hoofdstuk 11

Isa p.o.v.

Mate zet me neer in de kamer.

´Wat wil je doen?´ vroeg hij.

´Tekenen.´ zeg ik gelijk. Mate knikt en loopt weg. Als hij terug komt is Anna weg en heeft hij papier en potloden in zijn hand. Hij zet ze voor me neer en ik begin gelijk te tekenen. Mate zit erbij. Ik geef hem een papiertje.

´Teken.´ zeg ik en duw hem potloden. Mate lacht en begin te tekenen. Ik teken een wei en dan met mij en mate erin.

Ik zie mate naar me kijken. Als ik kijk zie ik dat hij mij heeft getekend. Ik hou iets vast. iets kleins in mijn armen. Liefde straalt in mijn ogen en een hand komt uit de deken die ik vast heb. Mate staart naar zijn eigen tekening met hoop.

Hoop is zo mooi.

Ik teken verder. Als ik klaar ben zegt mate dat hij prachtig is. Dan lopen anderen binnen.

´MAMA!´ roep ik en ik ren naar mama toe die me optilt.

´Kijk.´ ik zwaai de tekening voor haar gezicht. Mama lacht.

Edward p.o.v.

Ik kijk naar Isa die ons getekend had in het weiland. Dan naar me eigen tekening. Bella. Die mijn kind vast hield. Ik wil zo graag dat dit mogelijk werd. Dan gaat de deur open en lopen de ander binnen:

´MAMA!´ Ik kijk op en zie Isa naar Esmé toe rennen. Ze zwaait de tekening zo erg heen en weer dat Esmé het niet eens kan zien.

´Kijk.´ Esmé begint te lachen. Wat is ze een schatje. Was Bella ook zo toen ze klein was.  Jasper kijkt naar mijn tekening verbaasd.

´Een kind.´ vroeg hij.

´Nooit mogelijk.´ mompel ik zuchtend. Ook Rose kijkt me verbaasd aan. Esmé is te druk me Isa.

´Ik wist niet dat je vader wou zijn.´ zegt Rose verbaasd.

´Wie niet? Ik wou altijd al vader zijn.´

Ze kijken me verbaasd aan. Dat wisten ze niet. Maar het was één van de dingen die ik altijd al wou.

Dan hoor ik Isa lachen. Met een glimlach kijk ik naar haar. Ze leek zo gelukkig. Gelukkig maar.

Sorry heel kort. En heb lang niet geupdate maar zit in een blok met dit verhaal.