BERZAN

4. BÖLÜM : ' ÖZÜR DİLERİM ' *

"En anlamlı bakış, bir çift ıslak gözde saklıdır. Çok şey anlatır; çünkü dil bağlanır, yürek konuşur." - Milan Kundera

Saatlerdir bakıştığım aynamın önünden kalktım. İstedikleri gibi giyinmiş ,istedikleri gibi makyaj yapmıştım. Annem yüzümün fazla renksiz olduğunu söylemiş ve az da olsa makyaj yapmamı istemişti. Önümdeki saatlerdir aynaya bakıp düşünüyordum. Bugünden sonra hayatım nasıl olacaktı bilmiyordum. Yada bir hayatım olacak mıydı?

" Düşünme artık . Herşey güzel olacak . Ben inanıyorum ." En yakın arkadaşım Zişan elini omzuma koymuş bana kendisinin bile inanmadığı hayalleri anlatıyordu.

Herşey güzel olacak !

Onu üzmemek için yüzüme sahte bir gülümseme yerleştirdim.

" Düşünmüyorum. Merak etme iyiyim ben ."

İyi değilim !

Ellerimi tutup önümde çömeldi.

" Sen çok güçlüsün Şilan . Ben hep senin yanındayım tamam mı ? Ne zaman elini uzatsan tutmak için orada olacağım. Sen yeter ki güçlü ol ." Zişan ,kayıp kardeşim , canımdan can gibiydi. Onu ellerinden tutup ayağa kaldırdım.

" Biliyorum . Sen de olmasan . "

cümlem biter bitmez bana sarılmıştı. Bizi ayıran ise çalan kapı olmuştu . İçeriye giren annemle dikkatimi ona verdim.

" Hadi kızlar misafirler geldi !" Bu sözleri Zişan 'a bakarak söylemiş biraz gözlerini benim üzerimde gezdirmiş daha sonra ise odadan çıkmıştı.

" Hadi gidelim !" Daha hazır değildim .

" Sen in. Ben birazdan geliyorum. " dediğimde birkaç saniye gözlerimin içine bakıp odadan çıkmıştı. Az da olsa sakinleşmek için cam kenarına gittim. Camı açıp derin bir nefes aldım. Düşünmek için vaktim var mıydı ?

Kalbim beynimle çelişiyordu. Kalbim ,abin için buna katlanabilirsin derken , beynim buna değer mi ? Diyordu.

Ne olursa olsun o benim abimdi. Pencereyi kapatmak için hareketlendiğimde avluda sigara içen birini gördüm. Arkası dönük olduğu için kim olduğunu bilmiyordum. Sigarasını söndürüp arkasını dönünce gördüğüm yüz içimi acıtmıştı. İçimde . Ta derinlerde ,şuana kadar hiç bilmediğim bir yerde. Bir acı oluşmuş ama bunun neden olduğunu anlamamıştım. Gözlerimiz birleşince dünya durmuştu. Bu iyi değildi . Hiç iyi değildi. Hoşuma gitmemişti bu durum. Gözlerimi kaçırıp pencereyi kapattım.

Artık kaçamazdım.

*******

Şilan merdivenlerden inmeye başlayınca içinden kendine sakin olması gerektiğini tekrarlıyordu.
Bu sırada merdivenlere kadar ulaşan konuşma sesine doğru ilerlemeye başladı. Doğruca salona gidemezdi. Mutfağa yönelip kadınların arasına girdi. O girer girmez tüm konuşma kesilmiş yerini acıyan bakışlar almıştı.

'Herkes acıyor ama kimse dur demiyor' diye düşündü.

" Annecim haydi gel de götür kahveleri."

Demek böyle olacaktı . Diye düşündü. Hayatı değişiyordu. Eline tutuşturulan tepsiye baktı. Elleri titriyordu. Daha fazla dikkat çekmemek ve etrafında konuşmaya hazır kadınların ağzına laf vermemek için dikkatli bir şekilde tepsiyle beraber mutfaktan çıktı . Bu sırada geniş salonun kapısında kendisini bekleyen Zişan'ın yanına gitti. İşte onun yanında kendi olabilirdi.
Zişan karşısındaki, daha önce böyle görmediği kardeşine baktı . Gözleri anlatıyordu herşeyi . Sürme çekmiş olsa da o eski görkemiyle bakıyordu gözleri. Hırçın bakışları da gitmişti. Tüm bunların yerine ona hiç yakışmayan bir ifade ve o güzel gözleri çevreleyen gözyaşları gelmişti. Şilan asla ağlamazdı, bunu biliyordu. Hele ki yanında biri varken hiç ağlamazdı. Tabi son günlerde Şilan o tanıdığı kız gibi davranmıyordu. Eskiden sorsalar kesin bir şekilde reddedeceği herşeyi şuan bilfiil yapıyordu.