Dönüm Noktam

2.Bölüm

İzleriyle beni bir türlü bırakmayan geçmişim..Hayatım boyunca sevgi yoksunu biri olarak büyüdüm.Hep bir şeyler eksikti.En büyük eksikliğim ailemin bana göstermediği o sıcacık şefkat , o masumhane sevgiydi.Kardeşim Derin doğduktan sonra ailemin bana olan sevgisi tükenmişti sanki.Tek çocukları oymuş gibi davranıyorlardı.Bazen varliğımı bile farketmiyorlardi.Evde yaşayan bir ölüymüşüm gibi... Bazen bende burdayim diye çığlık atmak istiyordum. Derin ile olan en ufacık tartışmamızda ailemi karsımda buluyordum. Derin her zaman evin biricik kızı olmuştu. Onun her hatasında yanında olan bir ailesi vardı.Benim ise başarılı olduğum zaman bile yanımda olduğunu hissetmedigim bir ailem...
Hayatım boyunca kardeşini kıskanan kendisini hep onun yerinde hayal eden küçük bir kızdım. Ailem bu eksikligi bana pahalı oyuncaklar alarak özel okullara göndererek giderebileceklerini sanmışlardı.Hayatimin çoğunu yatılı özel okullarda geçirmiştim.Herkes çok şanlı olduğumu düşünebilir. Özel okullara gittiğim için. Ancak işin gerçek yüzü böyle değil. Bazen sıcacık bir aile sevgisi paha biçilemez oluyordu. En azından ben öyle düşünüyorum. Cocukluk yıllarım böyle gecip gitti.
Gözümden bi damla yaş geldi. Esen rüzgar gozyaslarimi sogutuyor yüzüm üşüyordu.Karşımdaki soguk deniz adaşım beni daha derinlere sürüklüyordu...
Cağlar... Hayatımın en güzel tesadüfü... Yaşadığım hayatı anlamli kılan adam....
Üniversitede Çağlar ile tanışmıştım. Bir kaç kez karşılaşmıştık üniversitede. Ben endüstri mühendisliğine , Çağlar ise elektrik mühendisligine gidiyordu. İlerleyen zamanlarda dışarıda da görüşmeye başladık. Başlarda arkadaşca görüşüyorduk. Sonra ise aşık oldum. Olanlar oldu zaten... Ailem ile tanıştı Çağlar. Çağlar babamın ortağının yeğeni imis. Babam bu sebeple ilişkimizin olduguna cok sevinmisti.
İlişkimiz gayet yolunda gidiyordu. Evlenme kararı aldık kısa zamanda. Bu süre zarfında Çağlar hep yanımdaydı. Lakin en yakın arkadaşım Miray bu durumdan pek memnun degil gibiydi. Zamanla benden uzaklaşıyordu. ilk başlarda bu durumun sebebini benim ondan önce evlenecegim icin onun beni kıskandığı şeklinde düşünmüstüm... Lakin gercek cok farkliydi.. Benim en büyük yaram bu gerçekti. Kardesim gibi sevdigim arkadasim ve canimdan cok sevdigim sevgilim... En büyük ızdırabım...
Miray'la ortak bir arkadasımız olan Selin'in dogum gunu partisi vardi. Selin'in ısrarlı davetlerine rağmen Miray gelemeyeceğini söylemişti. Miray'in bana karsi olan soguklugu sebebiyle partiye gelmedigimi dusundum. Bu durumdan emin olmak istemistim. Aradim ..sesi urkek ve endiseyliydi. Bana normalden samimi davranmaya calisarak hasta oldugunu soyledi.Bende Miray'a haksizlik yaptigimu dusunerek kendimi suclayip durdum. Ses tonunun ve konusmasinin etkisini parti boyunca atlatamadim. Parti'den erken ayrilarak Miray'in evine gittim. Zili calip beklemeye basladim. Kapiyi acan olmadi. Miray'in hasta oldugunu dusunerek gitgide endiselenmeye basladim. Saksinin icindeki yedek anahtari cikararak kapiyi actim.Miray diye seslendim ama cevap gelmedi.Mirayin odasina yöneldim kapiyi actim.. O an gozlerimin kör olmasini istedim dona kalmis vaziyettim. Caglar ve Miray... Hayatimin en buyuk tokadini yedim. En buyuk ihaneti en yakinlarimdan yemistim...
Hava gitgide aydınlanmaya başladı.Gunesin pırıltısı ıslak gözlerimi acıtıyordu. Aglamanin bosa oldugunu, hic bi ise yaramadigini cok iyi biliyodum. Ama gecmisim bana aci veriyodu...
Hayatin bana attigi tokatla nereye savruldugunu bilmeyen yaprak gibiydim Ruzgara karsi koyamayan , nereye gittigini bilmeyen kucuk bir yaprak. Sahilin yaninda buldum kendimi. Aglamak beni rahatlatamiyordu bile. O an gozlerimin onunden gitmiyordu. Beynim kalbim heryerim hayatla baglantisini koparmis o anin acisini cekiyodu. Sabaha karsi oturdugum banktan kalkip eve dogru yurumeye baslamistim...
Hayatimda aldigim 2.tokat ilkinden daha sertti. Ayni gun 2. şok...eve gittigimde annemle babam tartisiyorlardi. En basta konustuklari sey umrumda degildi. Ben Çaglar'in bana yasattigi aciyi yasiyodum. Merdivenlerden agir agir çıkıyordum. Odama yöneldiğimde annemgilin odasından " bıktim artık "sesi yükseldi. Hala tartışmalari umrumda degildi Babam keske almasaydik diyene kadar. Annemgilin odasina yonelip
Konuşmalari dinlemeye baslamistim.Yanlıs mı duyuyorum diye sendeledim.Bu duyduklarım karşısında donakaldım.Yıllar önce beni evlatlık almışlardı.Babamın bana gösterdiği az bir sevgisi varsa da o da yalanmış meğer.Kalbime bir bıçak saplandı adeta.Hayatımda doğru olan ne vardı ki ? Hayatım nasıl bir yalan üzerine kurulmuştu böyle.Hayatım başıma yıkılmıştı.Kimseyi görmek istemiyordum.Kapıyı çekip çıktım.Sahile yürüdüm .Dalgaların bile ard arda gelişi birlik içindeyken dalgalar dahi yalnız değilken ben nasıl böyle yapraklarını dökmüş ağaç gibi kalmıştım.Nefes almakta zorluk çekiyordum.Gidip bu duyduklarımın acısını onlardan çıkarmanın vakti geldi diye düşündüm.Eve vardığımda bağırış sesleri devam ediyordu ve gittiğimi dahi farketmemişlerdi.Eve girip"YETER" diye bağırdım."Bugune kadar bilmedigim ne varsa anlatin. Hayatimi bir pamugun üstünde sert ve canımı acıtırcasına yaşamışım.Bugüne kadar yapmadığınız anne babalığı şimdi bana gerçekleri anlatarak bir nebze olsa da yapabilirsiniz"diye sesimi yükselterek konuşmuştum.Annem ve babam donakaldilar. Biraz zaman sonra tum gercekleri anlatmaya basladilar. Gercekler yuzume tokat gibi carpmisti...
Annemin ve babamin cocuklari olmuyormus. Babam ise Hastanenin sahibi oldugu icin en son care olarak yeni dogan bir bebegi ailesine oldu diyerek sahip cikmislar.Tabikide o bebek benmisim.Benim gercek ailem beni yasamiyo olarak biliyomus. Evlatlik oldugumdan cok gercek ailemin beni öldü diye bilmesi ve beni büyüten sözde ailemin yaptigi bu acımasızlik beni yaralamisti. Acilarim ve hayal kirikliklarim.. 2 gunde yasadigim olaylar beni 20 yil yaslandirmisti sanki.Yalanlar ve ihanetler üzerine kurulmuş yasamimdan uzaklasmak icin kendimi bir yaprak gibi rüzgara biraktim..
Iste benim bana aci veren gecmisim.

Umarım beğenmişsinizdir:))