Dönüm Noktam

3.bölüm

Dalgaların karşımda dans edişini izlerken geçmişimin beni nasıl yaraladigini bir kez daha anlamış oldum.Vücudum o kadar yıpranmıştıki artık geçmişimi bir kenara bırakmak istiyordum.Dalgarın sesi eşliğinde geçmişimle yüzleşmiştim. Artık geçmişimi düşünmeyip geleceğime odaklanmalıydım. İlk önce gerçek ailemi bulup onlara ölmediğimi söyleyerek başlayabilirdim....
Ellerimi yana koyarak destek aldım ve kalktım. Hayatımla savaşacaktım ve kazanacaktım. Sırtıma saplanan ihanet kamçısını çıkarmalıydım,unutmalıydım. Saatime baktim. Saat 8.10..
Uçurumun kenarına geldim. Ve karşımda bulunan kibirli denize bakarak haykırdım"Yenilmeyeceğim anladın mı ? Yenemeyeceksin beni". Rahatlamıştım. Arkamı döndüğümde karşımda bana bakan bir adam vardı. Ben yaşlarında. Suratında sen kazandın der gibi masum bir gülümseme vardi. "Rahatladın mı" dedi evet dedim.Yanindan hızlıca geçtim.Hızlı adımlarla yürümeye başladim.Arabamın yanına gelip kapıyı açtım. Arabayı calıştırıp uzaklaşmaya başladım. Uçurumdaki çocuk hala bana bakiyordu...
Evin kapısının önüne geldim. Zile bastım. Kapıyı annem açtı. Gözleri ağlamaktan şişmişti. Saşormıştım. Karşımda benim gibi gözleri ıslak olan annem duruyordu. Sımsıkı sarıldım. Sen benim annemsin dedim.Babam beni sevmesede sen sevdin dedim.Yüzünde küçük bir tebessüm oluştu.Seni ben doğurmasamda sen benim kızımsın dedi.Kokusunu içime çektim ve derin bir nefes aldım .Sevildiğimi gerçekten hissetmiştim.Sanki dehşet bir rüyadan uyanmış gibi hissediyordum.Annemin bana sarılmasi benim tüm yaralarımı sarmıştı. Ama öğrendiklerim üst üste yaşadıklarım ruhumda derin izler bırakmıştı. Anneme döndum ve sordum ben gercekte kimim ?Bana dogru gözlerini çevirdi ve bunun önemi varmı bunca yıldan sonra dedi...Sen benim annemsin ama kim bilir yıllarca ağlamış acı çekmis bir kadın da varmış benim öldüğümü sanan bir annem varmis yasadigimi bilmeye bana sarilmaya beni sevmeye en cok onun hakki var.Lutfen artik kizini,zamanini calmayin ondan...Derin sizde calinsaydi ne hissederdiniz.Nasil yasardiniz?Kim bilir ne kadar acı çekmişlerdir.Hic kimseye bu aciyi cektirmeye hakkiniz yoktu.Şimdi beni seviyorsan söyleyin ben kimim ...

Annem sustu. Derin anneme bakip ben anlatirim dedi. Derin beni kolumdan tuttu ve gel dedi gerceklerle yuzles. Heyacanlandim gerceklerle yuzlesmek istiyodum gercekleri ogrenmeyi sabirsizlikla bekliyodum ama bu kadar ani olmasi beni bir yandan urkutuyordu. Duygularim karmakarisikti. Icimdeki hangi duygunun agir bastiginin farkinda bile degildim. Merdivenlerden cikmaya basladim bu dusunceler icinde. Derin odanin kapisini acti "otur" dedi bana. Derin'in gozlerine baktim. Kizarmisti. Belliydi agladigi. Sadece benim icin degil onun icinde buyuk bir yikim olmustu. Zaten erkek arkadasimin ihanetini bir tek Derin biliyordu. O gece bi anlik Derin'i aramistim. Butun  anlatmistim ona. Beni bir tek o anliyordu...
Elimi tuttu.Titreyen sesiyle anlatmaya basladi. Annemin ve babamin cocuklari olmuyomus abla. Babamda bizim hastanede dogan bi cocugu ailesine oldu gosterip evlatlik edinmisler. O cocukta senmissin. Derin'in gozlerine odaklandim. Derin anlamisti beni "asıl sorunu cevaplayim o zaman seni o aileden aldiktan 2 sene sonra mucize eseri annem bana hamile kalmis. Aslinda senle beni hic ayirmamislar sadece sana baktiklarinda yaptiklari acimasizlik gozlerinin onune geliyomus. Tum olaylar bu sekilde bende bugun sabah ogrendim. " gercekleri ogrenmistim. Annem odaya girdi. Affedebilecek misin beni dedi bana. Gulumsedim. Biraz zaman dedim.. Anlamisti beni.. Annemdi sonucta biyolojik olarak annem olup olmamasi umrumda degildi. Istedigin kadar zaman veririm dedi yeterki benden uzaklasma!!
Babam eve geldi. Gozgoze geldik. Babamin  yuzunde yasliliginin yani sira pismanligin verdigi derin izleri gordum ilk defa. Icimden bi ses saril gecmisi birak hatalarini unut diye haykiriyordu. Ama diger bi yanim affedemiyordu onu. "Küs müyüz kızım"dedi.Baktim sadece annem ve kardesim bana bakiyordu. Ne yapacagimi biliyorlardi ama yinede merak ediyorlardi. Arkami donup merdivenlerden yukari cikmaya basladim.Attigim her adimda dusuncelerim daha da bi netlik kazaniyordu. Odama ciktim. Saatlerce odamdan disari cikmadim. Sakin kafayla dusunmeye basladim. Caglarin bana biraktigi derin iz hala etkisini surduruyordu. 2 gundir kapali olan telefonumu actim. Tahmin ettigim gibi Caglar defalarca aramis sesli mesaj gondermisti. Umrumda degildi artik. Miray zaten koskocaman bi hayal kirikliydi...
Sabah saat 9 civariydi. Artik hayal kiriklikliklarimi bir kenara birakmaya karar verdim.Yeni bir sayfa acmak icin tam zamaniydi. Kapiya yoneldim.Artik bundan sonra hic birsey ayni olmayacakti benim için...