Samen

Hoofdstuk 7

Bram tikt met zijn pen op zijn bureau. Hij verveelt zich, en nu zit hij ook nog helemaal in zijn eentje. Liselotte heeft zich in haar lab opgesloten, nadat ze tegen hem gezegd had dat nog ze een aantal dingen moest bijwerken en dat ze niet gestoord wilde worden. Fenna is ziek, ook al gelooft Evert daar niet in, en Evert zelf, Bram heeft eigenlijk geen idee. Het is inmiddels ruim twee uur geleden dat hij naar Fenna vertrok en Bram heeft geen idee of hij daar nog steeds is. Hij reageert niet op Brams appjes, en het frustreert de jonge rechercheur enorm. Je kan toch niet zomaar midden op de dag weglopen en dan niet terugkomen? Zo werkt het niet.

"Bram!" Opeens staat Dries van Zijverden naast de rechercheur. "Ben je nog aan het werk?" Bram knikt snel en laat Van Zijverden het scherm van zijn computer zien. Een verslag voor een zaak van een paar dagen geleden is te zien. Er is het afgelopen halfuur niks aan veranderd, maar dat hoeft zijn chef niet te weten. "Goed, goed," Van Zijverden knikt tevreden. "En waar is Evert eigenlijk?" Bram kijkt hem aan, zijn hersenen proberen zo snel mogelijk iets te bedenken. "Hij – uhm, hij is – eh, naar -" "-Fenna?" Van Zijverden onderbreekt hem. Bram knikt, liegen heeft nu ook geen zin meer. "Hij maakte zich zorgen en ging even bij haar kijken."

"Zeg, Bram, is het jou nooit opgevallen hoe intiem Evert en Fenna met elkaar zijn?" Van Zijverden kijkt vragend. Bram haalt zijn schouders op. Hij weet in elk geval van Evert dat hij gevoelens voor Fenna heeft. Fenna heeft hem nooit zoiets verteld, dus hij weet het niet zeker, maar de manier waarop ze tegenwoordig met Evert omgaat is veelzeggend. Maar dat hoeft Van Zijverden allemaal niet te weten, vindt Bram. Hij vindt sowieso dat zijn chef iets te veel interesse in Fenna toont. "Nee," antwoord hij daarom, "nooit opgevallen."

"Hey," Evert komt ook weer binnenlopen. Hij ziet zijn chef en begint gelijk aan een verontschuldiging. "Ik was naar Fenna, ik had het moeten melden, dat weet ik. En ik had ook niet zo lang weg moeten blijven, maar ze voelt zich behoorlijk slecht en ik wilde even zorgen dat het een beetje oké met haar ging voor ik weer terug hierheen kwam." Van Zijverden knikt alleen maar, en dan loopt hij weer terug naar zijn kantoor. Evert kijkt hem verbaasd na, en richt zijn blik dan op Bram. "Alles oké hier?"

"Ja, ja, ik moest dubbel zoveel dossiers doorwerken doordat jij er niet was, maar verder gewoon prima, weetjewel." Bram grijnst naar Evert. Zijn blonde collega rolt met zijn ogen en gaat dan aan zijn bureau zitten. "Maar hé, Evert, hoe is het met Fen?" Evert kijkt op, "zeg ik toch net? Ze voelt zich niet goed." Hij start zijn computer op. Bram zucht, "ja, dat zeg ik dus al de hele ochtend hè?" Evert grinnikt, "je had gelijk, Bram." Tevreden neemt zijn jongere collega de woorden in ontvangst.

Evert voelt zich schuldig dat hij niet helemaal eerlijk is tegenover Bram, maar hij heeft Fenna iets beloofd. En op dit moment heeft Fenna hem meer nodig dan Bram. Hij kan maar niet vergeten hoe slecht ze eruitzag. Hij voelt zich zo machteloos, hij zou alles doen om haar te helpen, maar ze laat zo weinig hulp toe. Hij ziet ook de blik in haar ogen steeds voor zich. Zo gebroken, zo veel pijn. Hij maakt zich ernstige zorgen om haar. Ze was afgesloten, zelfs tegenover hem, terwijl ze de afgelopen maanden vrijwel alles hadden gedeeld en elkaar met alles hadden vertrouwd.

"Evert?" Bram zucht als hij geen aandacht krijgt. Hij loopt dichterbij en zwaait zijn hand voor Everts gezicht. Verbaasd kijkt de blonde rechercheur op, hij was er niet helemaal bij met zijn gedachten. Hij was nog helemaal bezig met Fenna, maar aan Brams gezicht te zien komt er nu iets anders waar hij op moet focussen. "Wat is er, Bram?" Met een hoofdbeweging maakt Bram duidelijk dat ze moeten gaan lopen. "Vrouw vermist. We moeten met haar vriend gaan praten." Evert knikt, en samen lopen ze het gebouw uit.

---------------------
En weer een deeltje! Ik ben goed bezig, al zeg ik het zelf 😝😇
Beetje Bram, want die komt te weinig voor in dit verhaal. (Liselotte ook trouwens, maar die zal aan het einde nog wel wat momenten krijgen!)

xoxo Laura